Live at Red Rocks

Laatst las ik de OOR en zag daarin dat de dvd 'Under a Blood Red Sky' van U2 (her?)uitgegeven werd. Ik dacht bij mezelf eerst 'wat een onzin, dat kan je toch allemaal downloaden'... totdat ik luttele seconden later moest denken aan ... eh - mijn jeugd.
Ik had net een zwartwitteevee op mijn kamer, zo eentje met een scherm zo groot als een bedorven laptop, met twee draaiknoppen: 1 voor de vhf en een andere voor de uhf. Voorkeuze, dat had 'ie niet, om van een afstandsbediening nog maar te zwijgen. Een jaar of vijftien of zestien was ik, en ik was naar mijn kamer gelopen rond een uur of elf 's avonds en draaide verveeld aan het televisiewieltje. Plotseling zag ik -op een Duiste zender- een kasteelachtig podium gehuld in nevelen en er klonk een muziek uit de gare luidsprekertjes - een muziek, ik had het nog noooit gehoord.
Dit was gaaf! Met open mond staarde ik naar het beeldscherm, waar vier mannen stonden te zingen en te drummen en gitaar te spelen. Ik had geen flauw benul wie het waren (maar Duits kon het niet zijn), maar ik was compleet verkocht. Het concert duurde toen nog ongeveer driekwartier en al die tijd heb ik, de volumeknop steeds verder schuifend, zowat in het beeldscherm gezeten.
Korte tijd later kocht ik de elpee - heb hem op beide zijden van een cassettebandje* gekopieerd, zodat ik hem niet steeds in mijn niet-auto-reverse-deckje hoefde terug te spoelen - heb hem gekoesterd en soms wel zes keer op een avond achter elkaar afgespeeld, totdat ik een cdspeler kocht.

Nooit heb ik de elpee meer gedraaid, hem zelfs niet op een cd gebrand.

Maar die beelden - die moet ik toch, na 25 jaar, terugzien.
Ik ga 'm kopen.
Gelukkig kan mijn kleuren-tv nog op zwartwitstand...