Niet opgemerkt [1]

Ik zie de druppels wel.
Ik voel ze ook.
Het regent.
Maar het dringt niet door.
Dit gebeurde een paar jaar geleden: ik had een vreselijk bericht gehoord.
Als in een waas gehuld fietste ik naar huis.
Door de regen, bleek later.
Ik kwam drijfnat aan - maar ik had er niets van gemerkt.

Zzzzz

Gedverdemme. Ik werd vanmorgen wakker gemaakt...
niet door de wekker,
niet door verkeerslawaai,
niet door de kat, niet door Wouter, nee:
door een mug. Een MUG!!
Wat weerzinwekkend. Midden in de winter!
Het gaat echt helemaal fout, met ons klimaat.
En we hebben ook weer vlooien. Jakkes.

Langzaam

Gisteren was Kees van Kooten op teevee, een interview bij RNN. Of een of andere lokale zender. Op de flauwe vraag van de interviewer -waarom maakt u zoveel minder gebruik van internet dan meneer de Bie- antwoordde hij:
"Omdat het zo langzaam gaat."
Wat een zeurpiet, dacht ik.
Maar toen ik even later mijn eigen computer aanzette, tot drie keer toe moest herstarten omdat dat verdomde internet het weer niet deed, ik er zo genoeg van had dat ik bijna het ding optilde en op de grond smeet... dus weer niet kon bloggen, toen dacht ik:
Hij heeft gelijk.

IJzel

Vandaag was het glad.
En ik word zo moe van dat gezeur van automobilisten daarover. Een auto is zwaar, heeft bijna altijd goede banden, en, het belangrijkst, vier wielen. Dus de kans dat je letsel oploopt is niet erg groot, als je je normaal gedraagt tenminste.
Nee, dan een fiets. Is het voor sommigen bij gewone omstandigheden al moeilijk het evnwicht te bewaren, nee, dan met gladheid.
Maar vandaag viel het mee.

Wel anders was dat in 1986, toen ik eindexamen deed. Ik reed terug van mijn eerste schoolonderzoek Nederlands, het mondelinge tentamen. En er lag behoorlijk wat ijzel op de binnenweg, met verkeersdrempels, waar ik overheen moest. Er was een strookje van tien centimeter breed begaanbaar, door de vele fietsers min of meer 'afgeschuurd'. Maar de rest was zo glad als een ijsbaan.
Een uur of twaalf.
Een huisvrouw in zo'n stomme boodschappenwagen reed achteruit uit een parkeervak, zonder op of om te kijken. Net voor mijn wiel. Ik kon keihard remmen, of uitwijken. Ik koos voor het laatste maar ook dat leidde natuurlijk tot een glij- en valpartij, pal voor de wagen. Keihard kwam mijn knie tegen de ijsvlakte, en daarna werd ik nog bijna overreden ook!
De vrouw schakelde in haar vooruit, en reed weg, zonder mij met het fietswrak en een bloedende knie, ook maar een blik waardig te keuren.
Wat een onoplettend, stom kutwijf.
Ik hoop dat zij, meer dan twintig jaar later, ooit eens vlak voor mijn auto ten val komt...

Rechts

Pang.
En ja - daar ging de rechterbuitenspiegel. 't Was maar een tikje, maar ja - 't was wel een tikje.
Omdat ik de tegemoetkomende fietsers teveel ruimte gaf. Maar ja, ik ben meer begaan met het leven van die wielrijders links, dan met de geparkeerde auto's rechts.
Misschien komt het wel omdat ik in de stress vergat mijn spiegels te stellen..?
Of wellicht moet ik gewoon wat asocialer gaan rijden?
Zo, als de meeste automobilisten..?

Eerste herinnering

Soms krijg je van die vragen zoals 'wat was het eerste wat je je herinnerde?'.
Dan zeggen mensen vaak de stomste dingen. Ik denk dat eerste herinneringen niet gaan over echte herinneringen, maar eerder bestaan uit geuren, smaken en zo.
Nee, en dan bedoel ik niet de vieze dingen die je als baby produceert.

Maar ik herinner me bijvoorbeeld nog heel goed de geur van de garage in het eerste huisje dat wij huurden, ik was waarschijnlijk 2. Of 3. Die geur van benzine en oude auto's is mij altijd bijgebleven en wordt door mij bestempeld als verschrikkelijk lekker, hoewel die dat nooit echt geweest kan zijn.
Datzelfde geldt voor de geur van verf -hoogglanslak- of cement, vooral in combinatie met sigarettenrook. Dus een verbouwingsomgeving is voor mij de gelukkigste plaats denkbaar. Komt waarschijnlijk vanwege de verbouwing in het eerste, ouderlijk huis, toen ik een jaar of vijf was, er nog geen problemen bestonden en alles nog mooi en teder was.
Soms moet ik gewoon klussen dus, net zoals andere mensen moeten drinken, roken of vechten.

Koud

Begint de winter dan toch?
Vandaag was het best koud.
Vanmorgen haalde ik een fietsende moeder in, ze had een zoontje van een jaar of drie, vier achterop.

"Mamma, ik heb het koud," zei het jongetje.
"Mamma, wanneer maak je het weer warm?"
Zij antwoordde, als vanzelfsprekend:
"Straks lieverd, straks maakt mamma het weer warm."

Verstoppertje

"De politie in Rotterdam vraagt dinsdag opnieuw aandacht voor een schietpartij op het Hofplein in juli 2006 waarbij een 17-jarige jongen uit Zeeland gewond raakte. Het onderwerp komt aan de orde in het tv-programma Opsporing Verzocht. Kort voor de uitzending laat de politie een sms-bombardement los op iedereen die zich tijdens het incident op en rond het Hofplein bevond en een gsm bij zich had."

Wat..!?
"(...) laat de politie een sms-bombardement los op iedereen die zich tijdens het incident op en rond het Hofplein bevond."
Ik wist natuurlijk wel, dat je traceerbaar bent via je gsm, maar ik had daar nooit bij stilgestaan.
Ik vind het eigenlijk nogal eng. Beetje een Big Brother gevoel hou ik hieraan over.
Ik denk dat ik 'm voortaan maar uitzet, als ik 'm niet nodig heb. Of ben ik dan asociaal, omdat ik mezelf bewust uitsluit als potentieel getuige bij een eventueel misdrijf? [bron: nu.nl]

Fietsen met een geweer in je hand

Soms heb je bepaalde dingen gewoon niet door, zeker als kind. Of als tiener.
Zo hadden wij ooit een fancyfair op de middelbare school, ieder jaar overigens, maar toen ik in de derde klas zat had onze klas een schiettent.
Er moest natuurlijk wel schietspul aanwezig zijn. En mijn vader had een luchtbuks. Twee eigenlijk, een grote er een iets kleinere.
Op zaterdagen schoten mijn vader en ik dia's kapot. Dat was leuk: een glazen dia in een standaard en vanaf een meter of acht erop schieten. Ze sprongen zo leuk uit elkaar. Mijn moeder vond het maar niks, geen goede opvoeding en zo.
De grote, die wilde ik meenemen. Lekker stoer doen.
Ik haalde 'm uit z'n kamer.
"Ja, maar dan gaan we met de auto naar school," zei mijn vader.
Ik was 15 en vond het natuurlijk een blamage door m'n pa naar de fancyfair te worden gebracht.
"Hoezo?" vroeg ik. "Dat kan ik best op de fiets vervoeren."
"Daar komt niks van in," reageerde mijn vader boos, "ben je helemaal gek geworden?"
"Nou, dan neem ik wel die kleine," zei ik verontwaardigd, ervan overtuigd dat de zwaarte van de grote buks het probleem was geweest.
"Ook niet." Mijn vader was vastbesloten.
Ik begreep het echt niet.

Waarom snapte ik niet, dat je, als kind van 15, op een fiets rijdend met een luchtbuks in je hand, waarschijnlijk eerder op het politiebureau belandt dan op school? Het blijft een raadsel...

Plankje

Ik heb zo'n mooi houten snijblokje.
En ik heb een vaatwasser.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb, tegen beter weten in, het ding in de vaatwasmachine gestopt.
Hij was wel schoon.
Maar niet blij.
De blokjes die zo prachtig aan elkaar gelijmd zaten, zaten nog wel aan elkaar, maar niet prachtig meer. Er is een reliëfje ontstaan. En het hout is uitgebeten.
Dit alles is een aantal weken geleden gebeurd.
Nu heb ik 'm op de juiste wijze schoongemaakt: met zout en citroensap.
Hij moet drogen -nee! niet in de droogmachine!-, en dan ga ik 'm inwrijven met olie.
Ik ga waarschijnlijk weer een misser maken, want, ik heb geen notenolie meer in huis.
Het wordt olijfolie. Of arachide-olie. In ieder geval geen slaolie. Misschien is arachide-olie het beste, dat is van pinda's gemaakt, zijn tenslotte ook noten.
Nou ja, ik zal wel zien. Eerst maar laten drogen, m'n blokje.

Les Frans

Op de middelbare school hadden wij Franse les van een mevrouw die geen enkel excuus tolereerde voor ongeleerd en ongemaakt huiswerk. Geen enkel.
Als je voor de les aankondigde je huiswerk niet te hebben gemaakt gaf ze je met opzet een beurt, en scoorde je uiteraard een vette onvoldoende. Dat deed je dan dus maar één keer. Ze had altijd het laatste woord. Niemand durfde er tegenin te gaan, bah, wat een vervelend mens.

Op een dag had ik mijn huiswerk niet gemaakt. Ik had een hele goede reden. Hoewel de reden bepaald niet leuk was, verheugde ik me er toch stiekem een beetje op haar te zeggen dat ik niks had gedaan.
"Mevrouw," zei ik vlak voor aanvang van de les, "ik moet u wat zeggen."
Ze stond dreigend naast de deur van het klaslokaal. De andere kinderen schuifelden met een nieuwsgierige blik in hun ogen langs ons.
"Wat?" vroeg ze ijzig.
"Ik heb mijn huiswerk niet gemaakt."
Haar ogen spuwden vuur.
"Omdat," vervolgde ik kalm, "ik een begrafenis had, gisteren."
Ze zei niets en knikte. Ik mocht doorlopen. Eén nul voor mij. Zij voelde het ook.

Gedragscode

Ik zou het vandaag kunnen hebben over de storm, van vandaag.
Maar dat is zo voorspelbaar.
Nee, ik wil het eerst eens even hebben over 'onze' militairen, en hun ongewenste gedrag.

Militairen moeten zich houden aan een bepaalde gedragscode, zo stelde Generaal Berlijn van Defensie gisteren in een of ander geschrift. Zij mogen zich niet te buiten gaan aan drank- en drugsgebruik, ze moeten zich ervan bewust zijn te werken voor een professionele organisatie, zij mogen zich niet bezondigen aan welke vorm van seksuele intimidatie dan ook, en nog een paar van dat soort dingen.
Pfff...

Gelukkig is dat op mijn werk anders.
Gelukkig mogen wij ons tijdens het werk wel bezatten of een paar blowtjes opsteken.
Gelukkig is ons werk slechts bedoeld als een soort amateuristische bezigheidstherapie, en, het belangrijkst:
gelukkig mogen wij elkaar tijdens ons werk naar hartelust in de billen knijpen of elders betasten, mogen wij vunzige opmerkingen maken, of seks met elkaar hebben, liefst ook onder werktijd en zo vaak mogelijk...

Of niet..?
Wij hebben in ieder geval geen gedragscode nodig. Dat spreekt toch vanzelf.

Eerste keer

Nu ik dus rijles heb en hopelijk zelf binnenkort in een auto ga rijden, rijd ik ook anders op de fiets.
Ik zeg soms tegen mezelf 'je bent nu auto' en dan moet ik dus goed om me heen kijken. Hoofd naar rechts draaien, naar links, overdreven over rechter- en linkerschouder, nog een keer kijken, etcetera. Ziet eruit als een debiel - maar ja, alles voor het slagen, zeg maar.
Ook als ik (bijna-) ongelukken zie of verkeersirritaties, dan denk ik 'zou mij dat ook zijn overkomen?' Meestal is het antwoord nee, maar zeker weet je dat natuurlijk nooit.
Zou ik de eerste keer slagen..? Met theorie is dat wel gelukt, hoewel dat natuurlijk niks zegt. Aan de andere kant, meer dan 2/3 van de kandidaten zakten tijdens mijn theorie-examen... maar die deden dat natuurlijk lang niet allemaal voor 't eerst.
Voordeel van de eerste keer slagen is in ieder geval dat het gezanik daarover op dit weblog stopt...

Lente

Gisteren is de lente begonnen.
Ik weet dat, omdat ik opeens ozon rook. Het was iets na negenen 's avonds, ik stapte naar buiten en rook het opeens... de geur van de lente. Het was nog wel koud, maar dat maakte niets uit: ozon is ozon. Ozon is de geur waarvan je hart sneller gaat kloppen als je in de schemering buiten staat, in je t-shirtje terwijl het nog wat te kil is, een windvlaag je even doet rillen, de geur waarvan je een rusteloos gevoel krijgt, alsof je verliefd bent.
Ozon ruikt als gemaaid gras met een laagje dauw of rijp erop.
Dat is het begin van de lente.
En dan maakt het niks uit of het januari is, en dat het misschien nog gaat vriezen, ooit.
Lente is lente.

Onthoofd

Vanmorgen zijn de twee 'handlangers' van Saddam Hoessein onthoofd. Ehm, pardon: opgehangen. Blijkbaar is dat met zoveel geweld gepaard gegaan dat de ophanging in een onthoofding is veranderd.
"Zoiets gebeurt eigenlijk zelden," stelde een woordvoerder.
Dat mag ik hopen, ja.
Want anders krijgen we straks nog iemand die tot 'de electrische stoel' is veroordeeld, per abuis wordt gevierendeeld. Of op de brandstapel belandt...

Overigens vind ik alle vormen van de doodstraf barbaars.
Stel dat je iemand per ongeluk veroordeeld tot tbs, in plaats van gewone celstraf. Dan zet je 'm gewoon terug. Maar wat doe je met een hoofd, gescheiden van een romp? Dat plaats je er niet zomaar weer op.
Gedverdemme.

Alfa Romeootje

Als het dan allemaal niet lukt koop ik er gewoon zo één...
www.geschenke-agentur.de

Sokjes

Vandaag heb ik sokken gerangschikt.
Dat wil zeggen, linker- bij rechtersokken gevonden. En omgekeerd.
Eigenlijk word ik stapelgek van sokken. Nooit blijven ze bij elkaar - altijd is er eentje kwijt.
Waarom raken ze altijd van elkaar gescheiden?
Waarom heb ik na verloop van tijd altijd gehalveerde paren?
Misschien moet ik hetzelfde doen als vroeger bij wantjes: via een draad door de jas aan elkaar zodat kinderen ze niet verliezen.
Dus, via een draad door de broek aan elkaar. Alleen een beetje lastig met wassen.
Van de sokken bedoel ik.
En het staat ook een beetje debiel als je een jurk of rok aan hebt.
Had ik maar witte sokjes zoals mijn kat: die zitten gewoon vast aan hemzelf...

Melk is goed voor elk

Op de kleuterschool hadden wij van die pakjes melk, kwartlitertjes magere Campina. Brrr, wat vies. Je ouders bepaalden (en, waarschijnlijk, betaalden) of je melk moest drinken of niet. Gelukkig hadden de mijne bepaald dat ik niet hoefde. Ik vond het echt enorm smerig. Het smaakte naar karton.

Er was er een keer eentje over. Of het was ter ere van iets anders, ik weet het niet meer precies. Maar de juf zei tegen mij en een ander kindje:
"Nou, dan mogen jullie die wel delen!" Enthousiast stak ze twee rietjes in de verpakking en gaf het ons. We zaten tegenover elkaar.
Dat andere kind zei na verloop van tijd, toen het pakje leeg was:
"Pfff, nou, ik kan niet meer, wat veel."
Geen wonder, ik had net gedaan alsof, en geen slok, echt geen slok genomen.

Klein of groot?

Mijn vader heeft een modelspoorbaan.
Toen ik klein was, speelde hij met de treintjes, en ik bouwde huisjes voor hem. Voor naast de spoorbaan. Ik heb er zeker veertig in elkaar gelijmd. Mijn liefste huisjes waren huisjes met een zwembad, of een tuin. Grote vrijstaande huisjes dus.

En vandaag zag ik zo'n modelbouwhuisje ineens in het echt!
"Hoezo nou in het echt?"
Dat zit zo:
Je kon in de huisjes een lampje zetten, zo'n (ouderwets) fietslampje dat op de 12-volts trafo werkte. Maar het nadeel was dat het licht niet alleen door de ramen, maar ook dwars door de plastic muren heenscheen. Dat was niet leuk.
Duurdere huisjes hadden een zwart kartonnen frame-pje, waarin de ramen uitgespaard waren. Vouwde je dat in de goede vorm en plaatste je dat in het huisje, dan scheen het licht alleen door de ramen. Door de ramen waar je dan met veel te grote lijmklodders gordijntjes voor had geplakt. Maar, het licht scheen dan helaas wel weer door alle ramen, wat natuurlijk ook weer bijzonder onrealistisch was.

"Maar hoezo dan eentje in het echt?"
Nou, ik zag dus vandaag een huis, met voor alle ramen dezelfde gele zonwering, waarbij door alle ramen hetzelfde licht kwam! Echt alle ramen, dezelfde intensiteit, dezelfe lichtkleur, alles. En nee - het was geen flat of rijtjeshuis, maar een vrijstaande woning. Echt waar. Ongelooflijk, toch?

Net zo bizar als wat ik laatst zag: een Bonsai in het groot!

Modern doen

Met kerst kreeg ik twee kerstkaarten waarop behalve wensen ook nog stond:
'mijn emailadres is: dit-en-dat'.
Ja? En?
Waarom email je dan niet? Míjn emailadres is echt wel bekend.

Maar eentje was van iemand van over de zeventig, en ik vind het zeer bewonderenswaardig dat zij überhaupt over een emailadres beschikt.
Dus haar ga ik zeker mailen.
De tweede was van een vriendin, die ik jaren niet heb gesproken en die een tijdje in het buitenland heeft gewoond.
Dus haar ga ik zeker mailen.

Ik moet gewoon niet zeiken.

Kleintjes

Ik zat in de kleedkamer de dubbele knopen uit mijn schoenveters te prutsen, het zweet liep in straaltjes van mijn gezicht af (van het sporten, niet van het gefriemel aan de schoenen).
Er kwam een meisje binnen, hoewel, eigenlijk meer een vrouw. Ik kende haar wel. Ik wist dat ze klein was. Ze deed haar schoenen uit, zette ze netjes naast elkaar op de grond. Ze deed haar sportkleding uit en ging onder de douche staan.
Mijn oog viel op haar schoentjes. Wat een schatjes. Maat 36, of 37. Even dacht ik 'ik pak er een op en kijk welke maat het echt is'. Maar gelukkig bedacht ik me...

Mooi

Dat gedichtje dat ik gisteren heb gepost, dat stond op het kaartje van mijn overleden kat. Wat een mooi gedichtje was dat - ik kreeg direkt tranen in mijn ogen toen ik het las. En weer, toen ik het overtypte.
Als ik dood ben wil ik ook zo'n soort gedichtje... in de krant, en op m'n steen.

Herinnering

Zeg me dat je nooit weg
zult gaan.
Dat kan ik je niet beloven.
Maar als je aan me denkt,
zul je me zien,
heel even,
in de verte.

Beter kijken

"Ik zie, ik zie wat jij niet ziet..."
"...en het zijn fietsers."
Zo ongeveer zegt mijn instructrice dat ik kijk met autorijden.
Niet dus.
Nou ja - ik heb de TussentijdseToets (het 'rijtentamen', zeg maar) toch best goed doorstaan. Moet wat beter kijken ja, althans dat vinden hun twee.
Ikzelf vind dat ik best goed kijk, er is immers nog niemand onder mijn wielen gekomen...

Enfin, ik heb wel vrijstelling gekregen voor de 'bijzondere verrichtingen'.
Niet omdat die zo goed gingen, maar omdat ik hierbij wel goed oplette.
Ja, keek dus ja. Gek woord eigenlijk: ik keek.

Bloed

Ik ben een vampier geworden.
Ik kan niet tegen daglicht en heb bloeddoorlopen ogen. Verder zie ik erg witjes, en heb ik behoefte aan bloed. Normaal eten lust ik niet meer.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Welnu: ik heb in een poging vampieren te doden zelf de ziekte opgelopen...
Want ja, een ziekte, dat is het.
Ik heb de signalen die mijn lichaam gaf genegeerd [je dreigt ziek te worden, doe er wat aan] en zo ben ik dus zelf vampier geworden. Nog een geluk dat besmet bloed niet bestaat.
"Hoezo niet?"
Niet in de wereld waar ik het nu over heb - in dat spelletje dat ik speel, Oblivion.
De vraag is nu hoe ik er weer vanaf kom, want ik vind het niet echt leuk.
Word vervolgd, dus...
Dit verhaal, bedoel ik.

O denneboom...

Op weg van de sportschool naar huis, en dat is echt niet zo'n groot stuk, zeg twee kilometer, zag ik vanavond maar liefst vier afgedankte kerstbomen. Afgedankt: op straat gekwakt. Ontdaan van versiering en als oud vuil naar buiten getrapt.

Eerst koop je zo'n boompje - dood al vaak, want met stronk, dat is zo'n werk -, vervolgens vertroetel je het ding, hangt 't vol met ballen en sierslingers. Je zet er kaarsen in, een piek erop, streelt en ruikt aan z'n takken, spuit er vertederd wat kunstsneeuw op, legt er kadootjes onder. De boom is middelpunt van het gezinnetje.

En daarna? Flikker je 'm je huis uit. Gewoon op straat. Maakt het uit. Dood is 'ie toch al.
Wat een takkestreek.

Vermogen

De eerste post in het nieuwe jaar, waarover moet dat gaan?
Over 'goede voornemens', wellicht?
Nou, die heb ik niet.
Over wensen dan misschien?
Och - die heb ik ook niet meer.
Hoewel, er zijn natuurlijk altijd wel een paar onbelangrijke wensen, zoals het winnen van de staatsloterij, of het halen van diploma of rijbewijs. Voor de mensen in kwestie belangrijk, maar eigenlijk onbelangrijk. Want geluk wordt niet bepaald door materiële zaken als jackpotten, bachelor-diploma's, rijbewijzen a, b, c, d of e.
Of dergelijken.
Nee, werkelijk geluk ligt in het vermogen anderen iets te kunnen meegeven.
Wat dat ook moge zijn: een koekje, of een bepaald inzicht, of liefde.
Dat dus.
Dat wou ik maar even zeggen.

Happy 2007