Op Hyves, het groots(t)e online vriendennetwerk – wie kent het niet – kan je bij je profiel een lijst van merken aanmaken. Merken zijn in dit kader ook bijvoorbeeld personen, of gebeurtenissen. Maar, wel alleen Lievelingsmerken. Want merken die je haat die wil je natuurlijk nooit i.c.m. met je eigen naam zien staan. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n walgelijk bedrijf als Frisia Financieringen, een zeikstem als James Blunt of vergelijkbare verschrikkingen ook maar in de buurt komen van je hyvespagina...
Nee - het gaat om de leuke, lekkere, coole, gerse, vette merken; merken waarmee je je onderscheidt, stoer kan doen of waarmee je je kan
vereenzelvigen, ongetwijfeld is hier een briljante marketingterm voor.
Welnu, ik heb er een paar.
Eén ervan is Alfa Romeo. Dit merk gedraagt zich als een kind, ik bedoel niet kinderachtig, maar alsof het je eigen kind betreft. Kindje, eigenlijk. In de pubertijd, bijvoorbeeld. Je houdt ervan, hoewel het soms het bloed onder je nagels vandaan haalt.
Was het niet je eigen kind dan had je het allang het huis uit geschopt.
Maar dan – het is zo lief, zo mooi, je houdt er zielsveel van. Nooit zou je het inruilen voor een ander.
Nadat mijn Alfa het voor de zoveelste keer geflikt had het te begeven (ik houd ook zielsveel van de ANWB, vooral sinds vorige week zondag), ik voor de verandering een niet eens zo heel torenhoge rekening bij de garage kreeg voorgeschoteld, presteerde deze Italiaanse verleider het om me vandaag een superdeluxe brochure van hun nieuwe liefje, de Alfa Mito, toe te sturen.
Een zeer leuke auto, die ik op z’n vroegst in 2016 zal kunnen bezitten, als uitgereden tweedehandsje met ruim 80.000 op zijn, pardon, haar tellertje. Want nu is ze natuurlijk nog volstrekt onbetaalbaar. Arrogant kijkt ze me aan vanuit haar glossy pagina en fluistert me toe: ‘doe je ouwe 147 weg en rijd in mij...’
...ik ga volgende maand even kijken bij de dealer.
