Met omo komt niks meer goed

Sommige reclames zijn zo irritant, dat je niet alleen de makers maar ook de acteurs het liefst zou vermoorden.
Neem nou die verschrikkelijke wasmiddelreclame OMO met dat kutjongetje op het strand. Gadverdamme. Eerst begint een zeurderige, nasale zangstem te jammeren: 'Leren of spelen voor een kind is het fijn-'. Ik word al misselijk.
Dan zie je zo'n bijdehand rotsmoeltje die al die patatten in z'n t-shirtje mikt. Slim jongetje!! Ik zou dat jongetje een enorme rotschop verkopen, zodat alle frietjes in het zand vallen. En hij met z'n gezichtje. Vervolgens zou ik het dreinende ventje aan z'n haren naar de zee toe slepen, en net zo lang met zijn kop onder water houden totdat 'ie verdronken is.
Jammer dat het allemaal niet echt is, zeg!

Vervoer

Ik kan niet met de auto, omdat mijn rijbewijs nog in 'de maak' is.
Ik heb trouwens nog geeneens een auto.
Ik kan niet met de fiets - want die is kapot. De remmen deden het niet meer dus ik heb ze er allebei vanaf gesloopt.
Ik kan niet met de reserve(vouw)fiets want dat ding gaat te traag. En zelfs ik krijg daarvan zadelpijn.
Ik kan niet met de racefiets, want die heeft zachte banden, en ik heb geen zin ze op te pompen.
Ik kan niet gaan lopen; dat duurt te lang.
Skates is een wieltje af.
Ik kan wel met de tram. Ook leuk.

Vandaag...

... om 9.50 uur was het zover. Rijexamen.
En: ik ben GESLAAGD!!!!

Morgen...

... om 9.50 uur is het zover. Rijexamen.

Vuil & Vlekken?

Er liepen vier kinderen, in de leeftijd van ongeveer 5, 6, 7 jaar op de stoep, samen met hun moeders. Ze moesten een betonnen trapje af. Op iedere tree was een paars ovaal stukje graffiti gespoten.
"Je mag hier niet op staan!" joelde de eerste, een Antilliaans jongetje.
"Het is een bacterie!"
De moeders keken elkaar en mij verbouwereerd aan.
De andere drie kinderen stapten behoedzaam naast de paarse vlekjes.
"Ja, een bacterie!!" herhaalde er eentje vastberaden. Daarna huppelden ze verder.

Ik heb weer een moord gepleegd

Gisteren heb ik iets echt weerzinwekkends gedaan. Ik heb een rat doodgetrapt. Dat voelt alsof je, zeg maar, op een kwal trapt, maar dan is het kleiner, hoger en het kraakt.
Poeslief kwam opeens nogal weird miauwend binnen. Het liep tegen tienen 's avonds en ik was in de gang aan mijn fiets aan het prutsen. Ik dacht 'wat is er nou weer', en toen zag ik een tegenspartelende rat in zijn bek. Nog vol leven.
"Ga maar, hup, naar buiten, terug door het luik!" siste ik.
Hij was zo trots op zijn vangst, die lieve kater, en hij liet de rat vlak voor mijn voeten los. Even keek het dier beduusd om zich heen, en begon toen te lopen richting de slaapkamer. Gadver, dat moest ik niet hebben! Ik dacht een ogenblik, en plantte toen mijn voet, waar gelukkig een sandaal omheen zat, met forse kracht op het lijf van de rat. Oh, wat een walgelijke ervaring. Ik stapte terug, hij lag op zijn zij, half geplet.
De kat keek eerst mij met grote verbaasde ogen aan, daarna ging zijn aandacht naar de rat. Ik bekeek hem ook, van dichtbij: zijn kop trilde en zijn achterpoot bewoog heen en weer; hij had stuiptrekkingen. Bloed liep over zijn rug. Ik slaakte een kreetje en liep als een haas naar de woonkamer. Wouter moest het ding verwijderen! Toen we beiden tien seconden later terugkeerden naar de gang was hij dood. Poes stond er beteuterd bij te kijken...
images van ratkill.com

Teeeveee

Opeens keek ik naar een televisie, daarop werd poolbiljart, of snooker gespeeld.
De spelers waren wel erg vet.
De tafel leek wel heel erg vierkant.
En het gekste was nog wel: ze speelden met eieren! Die toch heel perfect rolden...
Hoe kon dat?
Het was een breedbeeldteevee. Handig!

Dakloos

Kapot

Help. Mijn fiets is kapot. Remmen doen het niet meer. Ik dacht, ik schroef de voorrem los, eens kijken of ik misschien wat moet smeren. Maar ik hield twee delen van een schijfje van de rem in mijn hand, twee delen, die één deel hadden moeten zijn. Verder is de achterrem ook kapot, het crankstel - de balletjes zijn niet meer rond. Versnellingen zitten vast... Ik denk dat een grote beurt minstens 150 euro gaat kosten, dus: tijd voor een nieuwe... Moet ik dan wel wat beter verzorgen dan deze...

Weg ermee!

Vanmorgen werd ik door de radio wakkergekeft.
Het journaal meldde dat Geert Wilders had geroepen dat de islam nog steeds een 'gewelddadig religie' is en dat 'als moslims in Nederland willen blijven, ze de helft uit de Koran moeten scheuren en weggooien'.
Geert, ben je wel goed bij je hoofd!?
Ik heb een beter idee, een tip, voor de ouders van meneer Wilders:
scheur alle bladzijden met foto's waar Geert op staat uit alle foto-albums, en donder die in een afvalbak.

*jasmyn

Barend loopt met zijn dochter aan zijn hand het park in.
Het is één uur. Daar komt weer dat verschrikkelijke mens van Slegers.
“Barend,” roept ze, “Barend, wacht even…”
Barend doet alsof hij niks gehoord heeft, en loopt met grote passen naar de vijver.
“Heb je het gehoord, van Richard, hoort ze een stem achter zijn. De stem klinkt gehaast.
Met een ruk draait hij zich om.
“Nee, ik heb het niet gehoord! Laat me toch eens keer met rust!”
“Maar…” Mevrouw Slegers kijkt zijn verbouwereerd aan. Ze ademt snel, alsof ze een heel end heeft gerend.
“Richard is – Kom met me mee, naar huis, dan vertel ik het je.”
”Nee. Ik wil het niet weten.” En tegen zijn dochter: “Kom, schat, we gaan verder.” Barend wil verder lopen, maar de vrouw grijpt hem bij zijn arm.
“Barend, het is midden in de nacht. Je moet het park zo laat niet ingaan.”
“En jij dan? Wat doe jij dan zo laat hier?” Ze trekt aan zijn arm, maar de vrouw laat niet los. Jasmyn begint te huilen. “Pappa!”
“Ik – ik zag je lopen, vanuit mijn raam - en ik dacht, ik dacht, je moet het weten.
Richard –“
“Wat is er mer hem dan?” vraagt Barend geïrriteerd.
“…hij is de vader, Barend. Hij is de vader van Jasmyn.”

Pijn boven pijn

Ik heb een beetje hoofdpijn. Hoofdpijn heb je in soorten en maten. De hoofdpijn die ik nu heb stelt niet veel voor. Maar dat is wel eens anders geweest. Heftige katers kunnen ook best een gore hoofdpijn veroorzaken. Maar dat staat ook in geen vergelijking met de hoofdpijn die ik had na een ruggemergpunctie.
Gadver, een wat?
Ja, zo'n ruggeprik is dat, waarbij ze vocht wegnemen voor onderzoek. Ze kunnen dan allerlei ziektes opsporen. Overigens had ik die ziekte, waarvan ik op dat moment werd verdacht, niet - maar een hele andere. Maar dat terzijde.
Ik was dus beroofd van een beetje hersenvocht, en dat is echt een ramp. Je zou willen dat je hoofd amputeerbaar is, wat een weerzinwekkende pijn deed dat.
Maar het kon erger: na een infuus met immunoglobuline. Dat is een soort onbetaalbaar wondermiddel tegen bepaalde ziektes, gemaakt van menselijke donoren. Heel duur.
Dit leverde de meest extreme hoofdpijn op die ik ooit had meegemaakt. Ik kreeg een soort van morfine-achtige pijnstiller, die er wel voor zorgde dat de pijn een beetje verminderde, maar ik werd hier weer kotsmisselijk, draaierig en op een ellendige manier stoned van, dat ook de pijnstiller een ramp was.
Nee, dan ben ik bijna blij met het onschuldige, beetje vermoeiende hoofdpijntje dat ik nu heb...

*shirtje

Het sportveld was verlaten.
Er lag een shirtje naast één van doelpalen. Het gras was weggesleten, de regen had vrij spel gehad op de modderige, kaalgetrapte grond. Het shirtje was nat, en vies. Nat van de regen, vies van modder en van brandsporen.
Waar was het jongetje? Een meter of twee verder: een doorweekt lucifersdoosje.
Het jongetje speelde wel vaker met lucifers. Het was een obsessie geworden.
Het begon met tien lucifers tegelijk, toen een heel doosje, toen een heel pakje doosjes.
Michiel pakte het doosje op. Het zwavel van de zijkant plakte aan zijn vingers. Hij schoof het doosje open. Alle lucifers zaten er in. Allen opgebrand.
Hij keek rond. Nergens op het sportveld was iemand te bekennen. De prille voorjaarszon vocht tegen het wolkendek, kon er net doorheen komen. Het licht spiegelde in de plas naast het shirtje. Opeens: rimpels op het water, veroorzaakt door een plostelinge windvlaag. Hij hoorde fluiten, de wind, langs de doelpalen. Het was er eenzaam.
Het wás zijn shirtje niet, dat wist Michiel. De verkeerde kleuren, de verkeerde club, dat was zeker.
Maar Michiel hield niet van voetbal.
Michiel kwam nooit naar het veld.
Hij wist niet eens dat zijn zoon keeper was.

Het weer

Ik was ooit in Zuid-Afrika tijdens de jaarwisseling. En, zoals wij allemaal weten, zijn de seizoenen daar min of meer tegengesteld aan de seizoenen hier. Dus wanneer het bij ons zomer is is het daar winter, en omgekeerd. Hoewel winter, sneeuw en zo, bij hen niet zo schijnt te bestaan. Hoe dan ook, het was vreemd om oudjaarsavond te vieren in de zomer. Het was 's avonds nevelig, heel nevelig, maar ook zo'n 22 graden. Heerlijk warm dus. Tot een uur of elf zaten we buiten, op een terras te drinken, en gingen uiteindelijk met een bus naar een discotheek. Tijdens het twaalfuur slaan stond iedereen buiten in een t-shirt: wat was het warm.
Zullen we dat soort taferelen in Nederland ook gaan meemaken?
Het weer is zó van slag. Vandaag bijvoorbeeld: vanmorgen vrieskou, droog. 's Middags dikke vette lagen sneeuw. Vanavond: alles gesmolten, een graad of drie, vier. Dat alles op één dag. December: de warmste maand van de eeuw. Januari ook. Of zo. Ik ben benieuwd: krijgen we een witte Pasen? Of een witte Hemelvaart? Of... zijn we hard op weg naar een zondvloed?

Gevaarlijk terrein

Het gaat niet goed met mij.
Ik had vannacht een nachtmerrie: ik zat in een hotel opgesloten en kon geen uitgang vinden. Ik bleef ronddolen, kamer in, kamer uit, lift in, lift uit. Liften waren er honderden.
Bovendien had ik daarvoor, gewapend met een machinegeweer, ook al iets verschrikkelijks gedaan. Ik moest me verschuilen voor de politie, die naar mij op zoek was.
Ik werd wakker, angstig.
Toen ik beter wakker werd realiseerde ik me dat ik precies datzelfde had meegemaakt de avond ervoor.
Het is allemaal de schuld van die ridder.
Daarmee is het begonnen.
Die zat trouwens eerst ook in de gevangenis, maar daaruit is hij ontsnapt.
Het is allemaal de schuld van de Xbox 360.

Bij de tijschriften

Ik was vanmiddag even bij Albert Heijn, en maakte een tussenstopje bij de tijdschriften. Ik keek bij de autobladen (!), rechts. Het was niet druk.
Naast mij, links, kwam een jonge vrouw, zij pakte een vrouwenblad.
Er vielen twee, nee, drie dingen uit, of samen met dat ding van de stapel af, op de grond.
Ze zag het.
Ik zag het.
Ze zag dat ik het zag.
En ze liep zonder iets op te rapen weg, met het tijdschrift van haar keuze in haar mandje.
Wat een ongemanierd, asociaal, arrogant kutwijf.

"Nee, dát hebben we niet."

Er zijn van die winkels waarvan je op een bepaald moment besluit dat je er nóóit meer heengaat. Om verschillende redenen, zoals onvriendelijk behandeld worden bijvoorbeeld. Maar dat is bijna nooit mijn reden. Want onvriendelijk personeel kan zijn of haar dag niet hebben, vervangen zijn of - eigenlijk is het onbelangrijk.

Nee, de reden bij mij is bijna altijd een verregaande teleurstelling wat betreft het aangeboden assortiment. Namelijk de meest voor de hand liggende dingen die je in zo'n winkel verwacht -"ik weet zeker dat ze dat hebben"- en waarvan dan toch weer blijkt van niet. Wel stom dat ik er toch keer op keer weer intrap, dan toch te gaan. Omdat ik het ben vergeten, of denk: misschien hebben ze dit tóch...

En vandaag gebeurde het weer. Ik ging naar V&D. Nu moet ik wel toegeven: een beetje dom was het wel te denken dat ze houtskool (om te tekenen) zouden verkopen. Maar ze hadden ooit een behoorlijke teken- en schilderafdeling, en je kon vroeger ook zo gemakkelijk marterharen penselen ontvreemden. En: er was olieverf, er waren ezeltjes, bespannen doekjes, contékrijt was er: maar geen houtskool. Natuurlijk niet.
Of zou er iemand zijn geweest, die op de hoogte was van mijn voornemen, en die heel gemeen, net voor halftwee, al het houtskool uit de schappen had gehaald en stiekem stond te lachen achter het rek met het crèpepapier en de vouwblaadjes? Ik denk het.

Dat zeg ik

Zaterdag moesten we even naar de bouwmarkt: Gamma. Ik had nodig: 1 pot verf.
De rekening: 98 euro!
Maar hoe kan dát?
Omdat je nooit één produkt koopt, bij zo'n bouwmarkt!
Een pot verf, 18 euro. Een extra kwast, ook wel handig. En kijk, ontvochtigers, precies wat ik ook nodig heb. Meteen maar een navulverpakking erbij? Nee, drie. En tjee, wat een leuk lampje is dat! Maar zeven euro, kan ik toch niet laten liggen voor die prijs.
Kijk: beits! Heb ik ook nodig binnenkort, voor de voordeur. Hoppa - in 't karretje. Nog even een kijkje nemen in de aanbiedingen-5-euro-bak. wat hándig: reiswekkertjes op batterijen... Batterijen! Meteen maar een voordeelverpakking. Is wel even duur, maar dan heb je tenminste een tijdje wat. Nee, verkopen ze ook sokken bij de Gamma? Ja. Hadden we net een tekort aan: hup, erbij. Waarop valt mijn oog nu: van die handige minischroevendraaiertjes, daaraan had ik nou net behoefte. Erbij.
Nog een gadget gezien, zonde van het geld, maar nu is het financiële leed al geleden... Dan naar de kassa...
Conclusie:
Ik neem voortaan slechts twintig euro mee en geen pinpas.

Wat?

Vaak weet ik wel waarover ik ga schrijven.
Maar nu weet ik echt niks.
Die rijles begint saai te worden, dat weten we nu wel.
En er is natuurlijk genoeg anders, maar ik heb geen inspiratie.
Ik heb vandaaag ook helemáál niks boeiends meegemaakt.
Goed, ik heb me weer een beetje geërgerd aan het verkeer, maar dat is ook normaal.
En ik heb een barstende hoofdpijn, dus ik ga er maar mee stoppen.
Niets geschreven, of ja: toch. Dit.

Kat & Keyboard

Dit is zo leuk omdat het mijn kat is. Als andere katten dit doen vind ik het stom en truttig, maar mijn kat? Briljant. Schattig. Leuk!