zondag 30 december 2007
Dutch Water Dreams...
Geweldig.
Twee:
1. Mijn eerste filmpje op YouTube.
Zie de link links, om ALLE (2) filmpjes te bekijken. Er volgen er meer!!
2. En bij de Dutch Water Dreams geweest!
Dat ga ik echt een keer zelf doen.
Net zolang tot ik net zo goed ben als de jongen met de witte zwembroek.
Ik ga beginnen met het aanschaffen van net zo'n broek.
vrijdag 28 december 2007
Mrs Fairless [2]
Even stonden wij sprakeloos tegenover elkaar, wij vol ontzag kijkend naar zijn wapen en jagersuitrusting, hij vol respect kijkend naar onze bemodderde fietsen en gesloopte lichamen.
"Well, she must be at the stables milking the goats," zei hij kalm, terwijl hij zijn geweer over z'n schouder legde.
"Just go in there, but don't make any sounds." En weg was hij.
Goed, de stallen. De stallen, waar waren die?
Het was nu zo goed als donker.
"Kom," zei ik tegen Wouter, "we gaan dat vrouwtje zoeken."
Er was een gebouwtje achter het hans-en-grietje huisje, waar we een zwak schijnsel zagen bewegen. We liepen naar binnen. Er stond vee, klein vee.
Het licht van een zaklamp wiegde op en neer, het rook er naar warm hooi.
"Mrs Fairless..? Are you there?" fluisterde ik op enigszins dwingende toon. Tja, we mochten dan van die jager wel geen geluid maken, maar het was tegen halftien, en wilden wij nog wat te slapen vinden... dan hadden wij geen boodschap aan schizofrene geiten.
"GRRRROMMBLLARRGGGH!!!" kreiste er opeens iets. Wij schrokken ons rot en stapten een aantal meters achteruit. "GRRRRR. WHO ARE YOU?"
Was dit een geit? Of een vrouwtje? We wisten het niet. Ik wilde net zeggen 'laten we alsjeblieft gaan', toen er een gedrocht boven de stalen geitenafscheiding vandaan kwam. Het was een mens.
"You've frightened the goat," kraste het, "it won't give any more milk now."
Shit. Kans verkeken op een slaapplaats. Maar het is al zo laat, ik ga dan gewoon illegaal in haar weiland staan, dat ziet ze toch niet,' dacht ik allemaal.
Maar toen, heel vriendelijk:
"What is it the two of you want from me?"
"Well," antwoordden wij voorzichtig... en we legden uit dat we zoooooooo graag in haar weiland wilden kamperen, en hoezeer het ons speet dat de geit geen melk meeer gaf, maar dat enzovoort.
"No problem," zei ze, "just go up the meadow and put your tent behind the fence."
Het kostte 5 pond.
Wij bedankten haar uitvoerig, liepen in het inmiddels donker terug naar onze fietsen en reden het steile weiland in, richting het hek. Dat was minstens 200 meter, nogal een steile grashelling.
Aan het eind van die helling was een hek, dat scheidde haar erf van een soort van bosrand.
"Ze zei toch achter het hek?" zei Wouter toen we aan de enorm unheimische erfgrens waren gekomen.
"Ja, ik ga echt niet achter het hek staan," protesteerde ik. We betaalden er wel voor, en achter het hek dan ben je echt vogelvrij. Ik moest denken aan Dick Turpin.
"Bovendien is die vrouw zo kippig als ik-weet-niet-wat. We blijven binnen het hek, en zetten hier de tent op." Wouter was het met mij eens.
Het was nu volkomen donker, beneden aan het pad brandde nog een klein lichtje.
Het lukte ons de tent op te zetten, en zelfs nog een bonenmaaltijd te bereiden.
Rond een uur of half twaalf was het lichtje beneden ook uit.
Ik viel als een blok in slaap, droomde over struikrovers en vrouwtjes-theelepel met een geitengewei...
"Well, she must be at the stables milking the goats," zei hij kalm, terwijl hij zijn geweer over z'n schouder legde.
"Just go in there, but don't make any sounds." En weg was hij.
Goed, de stallen. De stallen, waar waren die?
Het was nu zo goed als donker.
"Kom," zei ik tegen Wouter, "we gaan dat vrouwtje zoeken."
Er was een gebouwtje achter het hans-en-grietje huisje, waar we een zwak schijnsel zagen bewegen. We liepen naar binnen. Er stond vee, klein vee.
Het licht van een zaklamp wiegde op en neer, het rook er naar warm hooi.
"Mrs Fairless..? Are you there?" fluisterde ik op enigszins dwingende toon. Tja, we mochten dan van die jager wel geen geluid maken, maar het was tegen halftien, en wilden wij nog wat te slapen vinden... dan hadden wij geen boodschap aan schizofrene geiten.
"GRRRROMMBLLARRGGGH!!!" kreiste er opeens iets. Wij schrokken ons rot en stapten een aantal meters achteruit. "GRRRRR. WHO ARE YOU?"
Was dit een geit? Of een vrouwtje? We wisten het niet. Ik wilde net zeggen 'laten we alsjeblieft gaan', toen er een gedrocht boven de stalen geitenafscheiding vandaan kwam. Het was een mens.
"You've frightened the goat," kraste het, "it won't give any more milk now."
Shit. Kans verkeken op een slaapplaats. Maar het is al zo laat, ik ga dan gewoon illegaal in haar weiland staan, dat ziet ze toch niet,' dacht ik allemaal.
Maar toen, heel vriendelijk:
"What is it the two of you want from me?"
"Well," antwoordden wij voorzichtig... en we legden uit dat we zoooooooo graag in haar weiland wilden kamperen, en hoezeer het ons speet dat de geit geen melk meeer gaf, maar dat enzovoort.
"No problem," zei ze, "just go up the meadow and put your tent behind the fence."
Het kostte 5 pond.
Wij bedankten haar uitvoerig, liepen in het inmiddels donker terug naar onze fietsen en reden het steile weiland in, richting het hek. Dat was minstens 200 meter, nogal een steile grashelling.
Aan het eind van die helling was een hek, dat scheidde haar erf van een soort van bosrand.
"Ze zei toch achter het hek?" zei Wouter toen we aan de enorm unheimische erfgrens waren gekomen.
"Ja, ik ga echt niet achter het hek staan," protesteerde ik. We betaalden er wel voor, en achter het hek dan ben je echt vogelvrij. Ik moest denken aan Dick Turpin.
"Bovendien is die vrouw zo kippig als ik-weet-niet-wat. We blijven binnen het hek, en zetten hier de tent op." Wouter was het met mij eens.
Het was nu volkomen donker, beneden aan het pad brandde nog een klein lichtje.
Het lukte ons de tent op te zetten, en zelfs nog een bonenmaaltijd te bereiden.
Rond een uur of half twaalf was het lichtje beneden ook uit.
Ik viel als een blok in slaap, droomde over struikrovers en vrouwtjes-theelepel met een geitengewei...
woensdag 26 december 2007
Mrs. Fairless
Toen ik vandaag naar Harry Potter zat te kijken moest ik opeens denken aan een avontuurtje wat wij in Engeland meemaakten. Dat had niks met Harry Potter te maken, hooguit met de sfeer, de taal, en het typisch Engelse, kortom datgene wat Engeland zo tof maakt. Heel Groot-Britannie overigens, al moet je het niet wagen in een pub in Wales te zeggen dat je Engeland tof vindt, weet ik uit ervaring.
Maar goed.
Wij maakten een fietstocht en waren al een tiental uur onderweg. We waren moe, het werd laat, het begon een beetje te regenen, het werd kouder... We moesten snel een slaapplaats zien te vinden, hetzij in een guesthouse, hetzij op een camping of waar dan ook.
Het begon te schemeren. Op onze kaart stond geen enkele camping binnen fietsafstand, ja eentje: een caravanpark, maar daar waren we allang geleden weggestuurd. Dat was nog rond een uur of vijf, zes uur.
Nu was het bijna acht.
Er was een pension. Het zag er duur uit.
"Dat moet dan maar," zei ik tegen mijn vriend. Ik was doodmoe en had behoefte aan rust. En een lekker bed.
Het pension zat vol.
"Maar," zei de uiterst vriendelijke, in een soort van polo-outfit gekleedde heer in een smetteloos Brits accent, "als je een eindje doorrijdt dan kom je bij een ander pension, dit wordt gerund door Ms. Pickles. Zij heeft vast plaats. Good luck."
Zuchtend stapten wij weer op.
De weg leek nergens heen te leiden.
Maar plosteling zagen we een soort van Hans-en-Grietje-achtig huisje.
Een lieflijk dametje deed open.
"Oh, I'm so sorry," zei ze, maar ze had geen plaats. We hadden moeten boeken!
Ik bekeek haar tuin. "No, no, you cannot camp in the garden." Maar:
we moesten een eindje verder rijden (de 'track' volgen) totaan de boerderij van Mrs. Fairless. Mrs. Fairless!? Mevrouw Oneerlijk..?
De weg veranderde inderdaad in een ongeasfalteerde, zwarte brij, waar we soms moesten afstappen om de fiets door de zuigende modder te duwen.
Aan het eind van de weg (het was inmiddels een uur of negen en behoorlijk aan de schemering) stond een aantal huisjes, zo neergestrooid leek het.
Er was niemand.
We liepen een gebouwtje binnen, een keukentje - er was niemand. Helemaal uitgestorven. Opeens hoorde ik een voetstap, buiten.
We liepen het gebouwtje weer uit.
We stonden oog in oog met een man met een geweer.
"Ik dacht al, ik hoorde schieten" fluisterde ik tegen Wouter.
"Ehhhh," stamelden wij, "we're looking for Mrs. Fairless."
(morgen of overmorgen het vervolg)
Maar goed.
Wij maakten een fietstocht en waren al een tiental uur onderweg. We waren moe, het werd laat, het begon een beetje te regenen, het werd kouder... We moesten snel een slaapplaats zien te vinden, hetzij in een guesthouse, hetzij op een camping of waar dan ook.
Het begon te schemeren. Op onze kaart stond geen enkele camping binnen fietsafstand, ja eentje: een caravanpark, maar daar waren we allang geleden weggestuurd. Dat was nog rond een uur of vijf, zes uur.
Nu was het bijna acht.
Er was een pension. Het zag er duur uit.
"Dat moet dan maar," zei ik tegen mijn vriend. Ik was doodmoe en had behoefte aan rust. En een lekker bed.
Het pension zat vol.
"Maar," zei de uiterst vriendelijke, in een soort van polo-outfit gekleedde heer in een smetteloos Brits accent, "als je een eindje doorrijdt dan kom je bij een ander pension, dit wordt gerund door Ms. Pickles. Zij heeft vast plaats. Good luck."
Zuchtend stapten wij weer op.
De weg leek nergens heen te leiden.
Maar plosteling zagen we een soort van Hans-en-Grietje-achtig huisje.
Een lieflijk dametje deed open.
"Oh, I'm so sorry," zei ze, maar ze had geen plaats. We hadden moeten boeken!
Ik bekeek haar tuin. "No, no, you cannot camp in the garden." Maar:
we moesten een eindje verder rijden (de 'track' volgen) totaan de boerderij van Mrs. Fairless. Mrs. Fairless!? Mevrouw Oneerlijk..?
De weg veranderde inderdaad in een ongeasfalteerde, zwarte brij, waar we soms moesten afstappen om de fiets door de zuigende modder te duwen.
Aan het eind van de weg (het was inmiddels een uur of negen en behoorlijk aan de schemering) stond een aantal huisjes, zo neergestrooid leek het.
Er was niemand.
We liepen een gebouwtje binnen, een keukentje - er was niemand. Helemaal uitgestorven. Opeens hoorde ik een voetstap, buiten.
We liepen het gebouwtje weer uit.
We stonden oog in oog met een man met een geweer.
"Ik dacht al, ik hoorde schieten" fluisterde ik tegen Wouter.
"Ehhhh," stamelden wij, "we're looking for Mrs. Fairless."
(morgen of overmorgen het vervolg)
woensdag 19 december 2007
Het Nationaal Dictee
Ik dagt ik doet weer uns mee. Ik dagt ik ben bes wel goet in speling, maar nee dus.
Ik gemaakte tog maar liefsd 26 fauten! Kud! Wat het gemeene is is dat ze verwagte van ju dat je beibelsche namen ook goet speld. Steletje farizeejers! Hoe mot ick nau wete dat Jakob met een K is?? Got nog an toe. En dan al dy woorden of se nau wel of nyt aan elka'r motten: wittekool of witte kool? Belaggeluk! De meezte faute hat ik in die woordsamenstellinge of of ieds al dan nyt med een hooftletter moed! Zpellen kan ik best aardug ferder. Tel de foutuh.
Ik doe folgend jahr slegts mee med du natsjonale wetensgapskwiz. daar MAAKT HUT TUNMINSTE GEEN REED UIT OF JU DINGEN MET UN HO'FTLETTUR SGREIFT OF NIE.
Ik gemaakte tog maar liefsd 26 fauten! Kud! Wat het gemeene is is dat ze verwagte van ju dat je beibelsche namen ook goet speld. Steletje farizeejers! Hoe mot ick nau wete dat Jakob met een K is?? Got nog an toe. En dan al dy woorden of se nau wel of nyt aan elka'r motten: wittekool of witte kool? Belaggeluk! De meezte faute hat ik in die woordsamenstellinge of of ieds al dan nyt med een hooftletter moed! Zpellen kan ik best aardug ferder. Tel de foutuh.
Ik doe folgend jahr slegts mee med du natsjonale wetensgapskwiz. daar MAAKT HUT TUNMINSTE GEEN REED UIT OF JU DINGEN MET UN HO'FTLETTUR SGREIFT OF NIE.
dinsdag 11 december 2007
Abonneren op:
Posts (Atom)
