Uit de ouwe doos

De aanleg voor voetbal heb ik zonder twijfel geërfd van mijn opa. Helaas kreeg hij maar één kind, een dochter. En zij haatte het voetballen. Haar kinderen, dat zijn wij dus, hebben dus ook nooit gevoetbald. Jammer, want ik weet zeker dat wij goed zouden zijn geweest...

Mijn opa is hier te zien op deze elftal- (pardon: negental-) foto, die dateert uit, zo ongeveer, 1920 [klik erop voor een vergroting]. Met UVV (Utrecht), heeft hij zelfs internationale wedstrijden gespeeld, zo vertelde mijn oma vaak. Ze vertelde vaak dat ze naar het stadion gingen, kijken. Ze heeft een kruisje op de foto gezet, linksonder, nummer 33, dat is hem. Hij overleed in 1968, een maand voordat ik geboren werd...

Ik ben benieuwd of er iemand is die één van deze mannen op de foto herkent. Misschien een vader, grootvader of overgrootvader..?

Zwemles [vervolg 2]

Toen moest B nog gehaald worden, het groene diploma. Daarvoor hadden we les in een ander zwembad, het ir. Ottenbad in Eindhoven. Dit was ook een mooi bad, maar het haalde het niet bij Eikenburg.
We hadden een paar keer les alvorens we mochten afzwemmen. Ik heb toen eens een keer, vlak voor aanvang van zo'n les, een niet gering aantal mandarijnen gegeten, en was toen direkt het bad in gegaan. Maar mijn maag kon dat niet aan - en net toen ik het bad was uitgeklauterd moest ik plotseling overgeven, tot afgrijzen van de tientallen kinderen die daar stonden te wachten. Al de mandarijntjes kwamen eruit; oranje op de schone tegelvloer naast het bad. Ik werd direkt afgevoerd, en mocht niet meer verder zwemmen.

De week daarop sprak één van de meisjes mij aan.
"Vorige week was er een meisje dat moest kotsen," zei ze en ze trok een vies gezicht.
"O ja?" vroeg ik onschuldig.
"Ja. Gedver - in het bad." vervolgde ze. Ik was verontwaardigd, en wilde bijna zeggen dat het niet waar was, niet in het bad maar ernaast. In plaats daarvan antwoordde ik:
"He gadsie, dat is smerig." Ik had opeens helemaal geen zin meer om dat trutje de waarheid te vertellen...

Zwemles [vervolg]

Toen ik genoeg had geoefend in het bad van Hein Essink, mocht ik op voor het diploma A. Dat was in het mooiste zwembad waar ik ooit kwam, het bad van Pensionaat Eikenburg. Nogal afgelegen in het bos, was hier een dus het 'Pensionaat voor Jonge Heeren Eikenburg', met zo'n mooi zwembad, echt ongelooflijk. Dat we hier mochten afzwemmen was heel bijzonder. En waarom precies het zo mooi was weet ik ook niet meer, maar het heeft ongetwijfeld te maken met de prachtige tribunes -het leek haast een bioscoop-, de serene rust die ervan uitging -diep in de bossen- en de diepblauwe tegels in het bad zelf.
Hoe dan ook, ik heb hier het eerste diploma van mijn leven gehaald: zwemdiploma A. Het blauwe. Je kreeg dan zo'n badgeje, met een grote A, die je moeder dan op je badpakje moest naaien, zodat iedereen 't kon zien. Helaas ben ik daarna nooit meer in dat zwembad geweest.

Hobby's van vroeger [1]

Laten we het nog een keer over sport hebben. Ik begon met ballet. Hoewel dat natuurlijk geen sport is. We kunnen het dus beter over hobby's hebben, en dan bedoel ik eigenlijk die hobby's waarvan je als kind zei: "ik zit op...". "Ik zit op balletles", of "ik zit op voetbal", of zo. Mijn moeder vond het prachtig: dochtertje, 6 jaar oud, dús op balletles. Je had dan zo'n blauw pakje - of zwart, maar dat vond ik stom. Eigenlijk vond ik die hele balletles stom. Na de les over de tweede positie hield ik ermee op.
Toen volgde zwemles, wat natuurlijk gewoon nodig was. Zwemles had ik in Sportschool Hein Essink, waar behalve zwemles ook judo werd gegeven. Fascinerend. Na het zwemmen gingen we dan kijken in de dojo (heet dat zo?) en zagen de jongens daar dan vechten. Veel leuker dan ballet. Maar, 'op judo' ben ik nooit gegaan.
Bij de zwemles durfde ik niet in het water te springen. Mijn broer vond dat zo irritant dat hij mij erin duwde. Ik schrok me te pletter, kreeg een golf chloorwater in m'n mond, was dus woedend op m'n broer, maar daarna durfde ik wel.
Als je op les kwam met pentekeningen op je huid, wat in mijn geval nogal eens gebeurde, dan mocht je niet meedoen. Hetzelfde gold voor pleisters, had je die, dan werden die door de zwemjuf hardhandig van je vel getrokken. Of ze stuurde je direkt naar huis. Toch was dat niet in Oost-Duitsland, maar gewoon in Eindhoven. In 1976.

En ja: weer gekraakt.

Wat een grap! Fort Pannerden is opnieuw gekraakt!
Op zaterdag 25 november werd het fort Pannerden "opnieuw in gebruik genomen door de bewoners".
En terecht.
"De staat waarin mensen hun persoonlijke spullen terugvonden spreekt boekdelen over de respectloze houding van de gemeente: persoonlijke correspondentie die opengemaakt werd, spullen die doorzocht en opzettelijk stukgemaakt werden, kachels stukgegooid, waterleiding vernield..., voor de rest ligt het Fort erbij zoals de ME het achterliet op 8 november."
Maar: "De gemeente en staatsbosbeheer hebben tijdens een overleg zondagmiddag beslist deze week nog te gaan ontruimen."
Hebben ze niks beters te doen daar in Lingewaard..? Laat die mensen zitten in dat fort! Dit begint echt te lijken op het scenario van een game! De vraag is of dat wel zo'n leuke is...
bron: indymedia.nl
http://www.fortpannerden.nl

It's better to regret something you have done than to regret something you haven't done

Men zegt altijd: ‘het je verheugen op dingen is veel fijner dan de dingen zelf’. Dat kan soms dan wel zo wezen, in bijvoorbeeld het geval van een vakantie, of vroeger, het nachtenlang gespannen wachten op het sinterklaasfeest, maar ik ben echter meer fan van de stelling ‘Pluk de dag’ of liever gezegd ‘Pak wat je pakken kan’. Voor je ‘t weet is het namelijk te laat. Helaas weet ik dat uit eigen ervaring. Dan kán je het namelijk niet meer.
Wie kent geen mensen die zich zo verheugden op alles wat ze gingen doen na hun pensioen, maar bij wie het allemaal toch niet meer kon. Zij hadden wel het geld, maar hun lichaam deed het niet meer. Of ze stierven nog voordat een eventueel pensioen kon beginnen.

Ik ben dan weliswaar nog lang niet toe aan m’n pensioen, maar heb wel op een andere manier ermee te maken. En ik heb meer dingen niet gedaan waarvan ik spijt heb dat ik ze niet heb gedaan, dan dingen waarvan ik spijt heb dat ik ze wel heb gedaan. Dus ik zeg tegen iedereen en ook tegen mezelf: doe dat wat je wilt zodra je het kan, stel het niet (te lang) uit.
Zo, en dan ga ik nu een vakantie boeken.

Ogen

Eigenlijk geldt het voorgaande ook voor contactlenzen. Soms zijn ze gewoon irritant, omdat je weet dat ze er zitten. Als je dan echt merkt dat ze er zijn, bijvoorbeeld omdat ze niet schoon zijn omdat je geen behoorlijke lenzenreiniger hebt gebruikt, maar rommel van het Kruidvat, is dat nog vervelender. Dan wil je ze alleen maar uit hebben. Ik heb ooit overwogen een laserbehandeling te doen, maar daar zie ik vanaf. De kans dat dat misgaat is gewoon te groot. Al is de kans maar 1%, dan nog, echt dus niet. Mijn gezichtsvermogen - daar ga ik echt niet mee experimenteren. Nee hoor, ik denk dat ik maar weer eens een bril ga aanschaffen. Niet modern, maar wel veilig.

Haal de hitte uit je huid

Zonet heb ik het weer geprobeerd: de sauna. In de sportschool, na het sporten. Maar ik kan er echt niet tegen. Ik word er helemaal gek van, dat kwartiertje 'relaxed liggen' kost me veel meer moeite dan bijvoorbeeld een kwartier hardlopen. Het zweet gutst van m'n lichaam af, ik verbrand m'n lippen aan de hete lucht, word duizelig, krijg ademproblemen... Als ik het echt al niet meer uithoud, dan is volgens de zandloper pas 5 minuten verlopen... 85 graden, belachelijk.

Eerst dacht ik dat het kwam vanwege die hoop metalen draden die zich nog steeds in mijn lichaam bevinden na een operatie, maar dat kan toch niet. Die reageren niet eens op de poortjes in Schiphol. Wel op de hand-metaaldetector overigens, dat is dan weer wel leuk. Zegt dat ding piep als 'ie op mijn borst gehouden wordt...
Maar metaal wordt weliswaar veel heter qua gevoelstemperatuur dan hout, maar metaal omgeven door water, of vocht, dus in een lichaam niet...
Deze staaldraden, kutdingen, ze doen nu toch wel weer een beetje pijn... Maar dat doen ze eigenlijk bijna altijd, dus dat heeft er ook weer niks mee te maken.
Ik heb er geen aanleg voor, voor hitte, laten we het daar maar op houden.

Stemgedrag [2]

Hemel, ik zweef nog steeds. Wat moet ik nou stemmen?
Ik weet natuurlijk wel ongeveer welke kant ik opga (dus twijfel tussen, bijvoorbeeld, de VVD en GroenLinks is er niet), maar ik ben zojuist weer aan het twijfelen gebracht tussen op-elkaar-lijkende partijen. Heb nog een half uur de tijd vooraleer ik op de fiets stap naar huis, en onderweg even langs een stembureau ga. Ja, want je mag dus overal stemmen in de gemeente, het hoeft niet meer bij je 'eigen' stembureau. Dat is best handig.
Mits je een lijst met de bureaus op internet zou kunnen vinden!
In Rotterdam kan dat via de site: www.rotterdam.nl.
Maar dan moet je wel een IQ van 160 hebben. Op de website is het niet te vinden. Wat je ook probeert: niks.
Ingetikt in Google: stembureaus Rotterdam lijst. Nou ja - dan vind je het eindelijk: op de site, met een pad van heb-ik-jou-daar, zo lang
[http://www.rotterdam.nl/rotterdam/internet/overig
/rdm/publiekszaken/lijst%20adressen%20stembureaus.pdf]. Maar dat zou toch, op de dag van de verkiezingen nota bene, gewoon op de homepage van de gemeente Rotterdam moeten staan! Eén klikje. Met koeie(n)letters..!

Stemgedrag

Nog anderhalve dag en we zijn weer verlost van dat verkiezingscampagne-gezanik. Voor vier jaar, althans, als alles goed gaat. 'En, wat gaat u stemmen?' is inmiddels de meest geziene poll op internet.
"CDA? Nee, ik ben geen Christen."
"PvdA. Nee, ik hou niet van rood."
"VVD. En niet van blauw."
"SP. Nee, lust geen appels."
"GroenLinks. Stomme naam zeg."
"Lijst Vijf Fortuyn. Huh? Nooit van gehoord."
"D66. Jan Terlouw schrijft toch kinderboeken?"
"ChristenUnie. Ja, daag."
"SGP. Ja, daaaaag!!!"
"Partij voor de Dieren. Ik hou niet van dieren."
"Eén NL. Wat is dat voor onzin?"
"Partij voor de Vrijheid. Ik hou niet van vrijheid."
Kortom: ik zweef.

Eigelijk weet ik het wel. Maar ik zeg het pas morgen. Misschien.

Fietspad

Ik kan op twee manieren fietsen naar mijn werk. Nou ja, het kan wel op duizend manieren, maar er zijn er maar twee die in aanmerking komen. Eigenlijk gaat het om de laatste fase, door het laatste wijkje van de rit. De vraag is: neem ik de eerste, of de tweede zijstraat. In tijd scheelt het niks. Het hangt af van mijn humeur, of van waar ik nou zin in heb. Of van gebrek aan 't initiatief, de eerste te nemen.
Maar vanmorgen werd het bepaald door een automobilist, die van rechts kwam in de eerste straat. Hij had geen voorrang, want haaietanden. Hij stond op het fietspad. Ik was van plan geweest deze straat in te rijden, en dus voor hem al af te slaan. Maar - hij reed zo lief twee meter terug, gebaarde 'ga maar' en maakte dus de hele weg voor mij vrij - dat ik het gewoon niet over mijn hart kon verkrijgen vóór hem af te slaan.

Lampjes

Zo. Wat de buurvrouw kan, kan ik ook. En beter. Zij heeft de pergola in haar tuin voorzien van kerstlichtjes. Heel gezellig. Maar als je op straat loopt zie je daar niks van.
Dus heb ik de meterkast overhoop gehaald en de lampjes gevonden. Mijn kerstlampjes. Ik heb zo uit de knoop gehaald, en gelukkig, ze schakelen niet in serie, maar parallel. Dat wil zeggen dat het dus niet erg is dat er eentje in de keten stuk is. Of, in mijn geval, dat er een heel groot aantal stuk zijn. Maar een nóg groter aantal doet het nog wel. Ik heb ze met plakband vastgeplakt tegen het raam aan de voorzijde van mijn huis. Ik haat Kerstmis en ik heb een bloedhekel aan Sinterklaas. Maar die lampjes, echt, zó gezellig!

Spikes

Ik heb wat met schoenen. Nou is dat heel normaal voor een vrouw, maar ik heb eigenlijk vooral iets met sportschoenen. Ik heb nog altijd de voetbalschoenen die ik op m'n veertiende kreeg voor het hockey. En ze passen nog altijd. Leren Adidasjes, zwart met witte strepen, 13 vaste noppen, veel te lange veters: 50 gulden.
Eerlijk gezegd was ik ook veel liever op voetbal gegaan dan op hockey maar dat mocht niet:
"Voetbal is niet voor meisjes." Bijzonder getalenteerd voor hockey was ik overigens niet: in het eerste veldseizoen maakte ik één goal. En ik was niet de keepster.
Maar sportschoenen, ik kan ze echt niet weggooien. Ik heb ooit een paartje wrijvingsschoentjes (om te klimmen) weggegeven, omdat ik nieuwe had gekocht, maar daar ben ik ook nooit overheen gekomen. Ik zou best wel voor iedere soort van hardlopen schoenen willen hebben: en dan in het bijzonder spikes voor de cross. Maar dan moet ik natuurlijk wel wat meer dan één in het jaar lopen. Toch minstens twee.
(plaatje van www.rogansshoes.com)

Tekenen

Mijn leraar tekenen, derde klas middelbare school, verbood ons tekst te gebruiken in tekeningen.
"Dan maak je Reclame," was zijn motivatie. En, arrogant: "Wij maken Kunst."
Wat een onzin. Dat er kunstenaars waren en zijn die weldegelijk tekst en typografie in hun schilderijen gebruiken wist hij niet. Natuurlijk wist hij het wel. Maar zijn mening was wet.
"Maar ik maak een advertentie," zei ik tegen hem, en schilderde lekker toch woorden op het vel papier. Op mijn eindrapport kreeg ik van hem een zes. Advies: doe maar b-vakken. Doe maar wiskunde en natuurkunde. Dat deed ik - maar wél met tekenen. Op mijn eindexamen maakte ik de voorstudies achteraf. Wat had ik een geluk dat er een commissie naar de tekeningen keek en niet alleen mijn leraar. Ik kreeg een acht.

Moord

Vannacht ben ik doodgeschoten. Nou ja, in een droom dan. Maar het was toch best heftig. Er was een soort van gijzeling gaande, en de gijzelnemers kozen één van de gegijzelden uit om af te slachten. Dat was ik. En het gebeurde écht. Geweer tegen het hoofd en kogel afgevuurd.
Hoe kom je erop dat te dromen? Dat weet ik ook niet. Het is trouwens ook niet de eerste keer. Ik ben niet overdreven bang voor een gijzeling, dus angst of een trauma-verwerking is het niet. Ik heb wel één min of meer traumatische ervaring gehad, maar dat speelt bijna twintig jaar geleden, en op een heel ander vlak.

Wat zegt, bijvoorbeeld, dromenweb.nl hier dan over?
“Dromen dat u vermoord wordt voorspelt dat tegenstanders u schade zullen berokkenen.” Nou, dat is niet mis. Ik denk dat voor een uitleg van een droom veel meer nodig is dan een woordenboekje. Kennis van de psyche van de dromer bijvoorbeeld. In ieder geval heb ik bijna nooit gedroomd dat ik iemand anders vermoordde. Alleen in dagdromen…

Tramkaartje

Vandaag ging ik met de tram naar mijn werk, iets dat ik liever niet doe. Want om op tijd te komen, wat me eigenlijk zelden lukt, zou ik dus voor kwart over acht op pad moeten gaan. Terwijl als ik de fiets zou pakken ik pas om 8.40 uur weghoef. Hetgeen bijna een half uur scheelt: heel veel 's ochtends dus.
Toen ik bij de halte was gearriveerd, acht minuten had gewacht en de tram was ingestapt graaide ik een 2-euro munt uit mijn broekzak. Moest namelijk een kaartje kopen, want mijn strippenkaarten waren op, of kwijt.
In de tram stond de controleuse (het was een zn. 'conducteurstram', dat vind ik zo'n zinloze benaming op een tram, je kan dan net zo goed op niet-conducteurstrams de kreet 'zwartrijdtram' of 'gratis openbaar vervoer-tram' zetten) in een hoekje te kletsen met een reizigster. Even dacht ik 'mooi dan neem ik geen kaartje' maar aangezien ik nog moest overstappen en dus welzeker een kaartje nodig zou hebben, stapte ik op haar af.
"Nee. Gratis." was haar antwoord toen ik haar had duidelijk gemaakt dat ik een kaartje wou.
Bij de overstap kwam ik erachter dat er vandaag 'acties' waren. Waaronder dus het gratis vervoer. Jammer was wel dat het volstrekt onduidelijk bleef waarom er dan acties waren. Waarom op het matrix-bordje, behalve berichten over de vertrektijden en het gratis vervoer, geen teksten als nee tegen privatisering of zoiets? Want daar ging het over? Toch..?

Rijles [2]

Kijk nou. Die roundabouts zijn zó handig, ze hebben we meteen maar 5 in één gemaakt... Blij dat ik geen rijles heb ik Engeland!
bron: virtual tourist

Merk, maak je borst maar nat

Ik las in een vakblad dat merken zich meer moeten aantrekken van wat er op weblogs beschreven wordt. Over die merken, en vooral over hun produkten.
Dat is natuurlijk waar. Want de consument -wij- moeten er mee leven, met die produkten. Dus leek het mij een goed plan daaraan mee te doen. Maar niet met dit blog, nee, ik heb een tweede in het leven geroepen:
A s E y e B y e.

Zoals ik koop dus, letterlijk fonetisch. Ik ga hier alleen niet elke dag posten, want dan ben ik snel door m'n geld heen.
Wel ga ik hier in alle eerlijkheid vertellen wat ik van bepaalde spullen vind, & dat kan variëren van vaatwassers tot broodjes kroket, en van sportschoenen tot een ov-jaarkaart. Als het me niet bevalt is het dus 'bye-bye'...

Sylvestercross 2006

Vandaag heb ik weer eens een rondje hardgelopen buiten, als voorbereiding op de Sylvestercross 2006. Die van 2005, zie foto, heb ik nou niet echt bijster snel gelopen... dat moet beter kunnen. Hoewel het bepaald geen makkelijk parcours is, met steile stukken, zacht zand, modder, en hopelijk sneeuw, ik hoop toch die drie kilometertjes binnen de twintig minuten af te leggen... Zal ik daarvoor nieuwe schoenen aanschaffen..? Van die geweldig gave trailrunners? Of toch nog maar een keer op die oude Asics? Nou ja, eerst maar eens een beetje vaker gaan trainen... Buiten, dus niet in de sportschool!

Sms a, b, c en d naar 5757

Ik keek net naar Lotto Weekend Miljonairs. Dat is leuk, want er zijn hierbij wél vragen waarop ik het antwoord weet. Althans, meestal tot zo'n 64.000 euro. Daarna wordt het vaak te moeilijk. Dat vinden ook kandidaten, die vaak stoppen als ze al veel euro's hebben. En dan mag je, als je als kijker het juiste antwoord weet, dat antwoord sms'en. En maak je kans op de meest fantastische prijzen, zoals dit keer een Zwitserse Horlogeset. Voor hem én voor haar. Nou, dát zou ik wel willen winnen..!

Dus op het moment suprême, sms'te ik het (overigens foutieve) antwoord naar 5757. Had ik dertig seconden de tijd voor. Genoeg om vier keer te sms'en...
Wat?
Genoeg om vier keer te sms'en! Toen ik me dat realiseerde was de lol er meteen vanaf. Want natuurlijk zijn er mensen die, als ze het niet zeker weten, vier keer zullen sms'en: a, b, c en d! En die dus altijd een goed antwoord geven. Die verdienen toch geen Zwitserse Horlogeset..!
Dus ik zou zeggen, Lotto Weekend Miljonairs, óf je diskwalificeert degenen die meer dan eenmaal sms'en, óf je verkort de tijd die hebt naar, pak 'm beet, 10 seconden. Is meer dan genoeg voor één antwoord. En als je niet zo snel kunt sms'en, nou ja, kijk dan maar gewoon naar Knoop in je zakdoek.

Patat en Champagne

Gisteravond heb ik wéér iets gedaan wat voor de eerste keer was.

Wij moesten om kwart over acht in Den Haag zijn, want we gingen naar het DansTheater. Voorstelling van 4 moderne dansen, inclusief een glas champagne! Maar dat was niet wat ik voor het eerst deed. Nee, gisteravond zijn wij voor het eerst in een Drive-In geweest. Zo'n Burger King Drive-In. Want om om kwart over acht in Den Haag te zijn is tegenwoordig onmogelijk als je om zes uur vrtrekt en ook nog wilt eten in een fatsoenlijk restaurant.

De Drive-In dus. Je gaat een gangetje in, en bekijkt op een geel bord de diverse maaltijdcomponenten. Enkele meters verder is de bestelzuil. Een vriendelijk meisje kakelt door de luidspreker, en neemt je bestelling op. Dan rijd je door, naar het betaalhok. Daar betaal je. Vervolgens tuft het verder naar het volgende: het afhaalloket. Na vijf minuutjes wachten krijg je een warm, bruin zakje overhandigd. Dan rijd je naar de parkeerplaats. Want rijden met een Dubbele Whopper in je hand, waarbij de stukken tomaat en ui met behulp van mayonaiseklodders tussen je broodje je nette broek opglibberen, dat is niet aan te raden.

Zo zit je dus het ene moment te eten op een donkere parkeerplaats, beslagen ruiten, patat op het dashboard, de stoelen en op de grond, sauzige augurk en slablaadjes op je schoot, zo sta je het volgende moment met een glas champagne in je hand, tussen de Haagse kak in de lobby van het DansTheater. Dat heeft wel wat.

Mobiel bloggen

Soms moet je je bedenken, als je tenminste elke dag wilt bloggen, dat je misschien 's avonds geen tijd hebt. Dus dan blog je, de vorige dag, na twaalven. Maar hoe moet dat nou als je vakantie hebt, en geen computer ter beschikking?
Welnu, dan is hier de oplossing: de mobiele telefoon. Mobibloggen. Dat is handig! Je sms'et (sms't? smst?) je tekst en stuurt hem zo naar je blog. Dacht ik. Mobibloggen is alleen available in Amerika.

Maar 'es even kijken hoe mijn blog eruitziet op het Mobiweb dan, ook leuk.
Toen gebeurde er iets dat ik nog nooit voor elkaar gekregen heb:
Mijn Motorola Razr liep vast!! Ja 't ís natuurlijk ook een soort van computer... Maar dan wel één zonder ctrl-alt-delete toetscombinatie. Er was niks meer mee te beginnen! Dus maar afwachten totdat de accu leeg is, dacht ik sip.
Gelukkig bleek hij na tien minuten vanzelf te 'herstarten'.

Bloggen per mobi? Niet dus.

Heel belangrijk...

Actie!
Rupsvoertuigen denderen over modderwegen, maken tijdelijke bruggen waarover stoere militairen een vijandelijk bolwerk proberen in te nemen.
De actie verloopt niet makkelijk, vanwege de grootte en onoverzichtelijkheid van de vesting. Maar dankzij hun heldhaftig optreden slagen ze erin binnen twee dagen, in een heftige strijd, 25 krijgsgevangenen te maken. Speurhonden tenslotte, maken het karwei af.

Slag bij Nieuwpoort? Nee.
Afghanistan? Nee hoor.
'Tour of Duty'? Ook niet.
Xbox 360! 'Call of Duty 3'? Weer mis.
Nee, het was een ander spelletje: ontruiming van een gekraakt pand, een fort in dit geval. Fort Pannerden, om precies te zijn.
Echt belangrijk werk.

Broadband Router [2]

Ja, dat is slim. De vaatwasser aanzetten met het doosje voor de contactlenzen erin terwijl je nog niet weet hoelang het programma duurt... Langer dan ik dacht dus.
Heb ik mooi nog een uur de tijd om mijn Broadband Router aan de praat te krijgen. Wat een klereding. De site, waarop alle informatie moet staan om het geval te installeren bestaat niet meer.
'Sweex, my digital life'. Mooi niet dus. Kloteding.

Blauwtje

Omdat ik wat aan de belichting van mijn digicamera zat te prutsen, maakte ik zomaar deze foto. Mooi per ongeluk. Want wat past beter bij het depressiefste jaargetijde -de herfst-, dan deze verloren handschoen? Jammer dat het geen want is. Dan had ik een lekker somber stukje tekst kunnen schrijven:
Want jij was zo bijzonder.
Nu ben je alleengelaten en verloren.
Want ik moet je niet meer.

Spelletje

Bij de kinderopvang waar mijn vriend werkt, waren twee kinderen een bordspelletje aan het doen. Het duurde niet lang, binnen de kortste keren hielden ze er alweer mee op.
"Waarom spelen jullie niet meer?" vroeg één van de kinderleidsters.
"Omdat," zei het meisje, "we al drie keer hebben gespeeld."
"O?"
"Ja, en ik heb al drie keer verloren." Toen vond ze het niet leuk meer.
"Hoe kan dat nou?" vroeg de leidster aan het jongetje.
"Ja, nou ja. Zij speelt ook niet vals."

Broadband Router

Bijna mislukte het weer, om vandaag te posten. Wat was er aan de hand?
Ik had, bij de Media Markt uiteraard, een broadband router gekocht. Zodat ik, heel eenvoudig, mijn laptop, de grote computer en de XBox360 het internet zou kunnen laten delen.
Je plugt de kabel van de adsl-router in de broadband router en daar heb je dan vier ingangetjes waar je dan bovengenoemde apparaten op kunt aansluiten. Fluitje van een cent.

Nee, mooi niet dus. Internet kwijt, IP-adressen weg, weet ik veel maar de zaak werkte niet. Dus ik alles weer hersteld naar de oude situatie - moest namelijk nog wel bloggen. Maar - geen verbinding!! Ik begon al enigszins te stressen, en te tieren - maar wat bleek toen mijn vriend even keek, ik had een typfout gemaakt in de DNS-entry. Een 3 in een 1 veranderd en het deed het weer. Tsja, vrouwen en computers...
Ik ga het zometeen, nadat ik mijn blog heb ge-update, weer proberen. Zal wel nachtwerk worden.

Rennen

Hardlopen was vroeger ook al leuk. Ik was best wel snel. Zo liep ik als tienjarige (4e klas lagere school) tijdens een schoolkampje ergens in de bossen de 60 meter in nog geen tien seconden. Dat was niet gek. De meester was ook blij:
"Susan, als jij zo hard loopt," zei hij met een cynisch toontje aan de finish, "haal jij dan es effekes mijn cheques, ik heb het bij het begin laten liggen."
'Huh? Cheques?' dacht ik. Ik moest denken aan de kartonnen vellen met ponsgaatjes van mijn vader, met een PostCheque- GiroDienst logo erop. Met die afscheurboekjes kon je leuk bankje spelen. Maar wat moest die man daar nou nu mee?

"Cheques...?" herhaalde ik zacht.
"Ja, cheques. Het zit in het borstvakje van mijn jasje. Huphup, rennen, nu!"
Ik durfde niets meer en zette het op een lopen. Niet in tien seconden natuurlijk, het werden er minstens veertien. Aan de start gekomen spoorde ik zijn colbert op en voelde verlegen in het borstzakje. Ik vond dus niks van betaaldingen of zo, alleen een pakje tabak. Wat nu? Ik vond het eigenlijk al een enge kerel, en hij zou vast boos worden als ik met het verkeerde terugkwam. Maar hoe goed ik ook zocht; ik vond niks anders. Maar doen alsof ik het niet had begrepen dan... Nerveus holde ik terug en overhandigde hem de tabaksbaal.
"Dank je wel," zei hij, en hij vouwde meteen het pakje open. Ik begreep er niets van. Het was dus goed..?
Pas jaren later had ik het door. Samson: gewoon shag.

Doorzichtig Sarcofaagje

Zojuist zag ik de tv-reclame voor kinderen, Playmobil. Ik was geschokt.
Deden wij het vroeger nog met paarden en ridders, het moderne kind is ontevreden als het geen 'Groot Passagiersvliegtuig', 'Superset Zeehonden dressuur' (inclusief zwembad) of een 'Gele Duikboot met onderwatermotor' krijgt. Om nog maar te zwijgen van Paashaas of Halloween mobils, die niet eens meer lijken op het oude popje.

Nu moet ik natuurlijk niet gaan zeiken over vroeger - maar waar zijn die zelfbeschilderbare witte playmobillen (inclusief watervaste kleurstiften) gebleven? Die, waarbij je nog een beetje creativiteit aan de dag moest leggen? Die, waarmee je zo leuk voetbalrelletje kan spelen? Kleur er drie in de kleuren Ajax, PSV en Feyenoord en je bent klaar voor de strijd. Heel modern. Of kleur ze oranje, zaag hun armpjes los en bind ze achter weer vast, et voilà: Guantanamo Bay-tje.
Maar dat is dan allemaal natuurlijk weer te agressief, te onverantwoord.
En ik, ik was zeker onverantwoord aan het spelen: ik trok ze uit elkaar, zaagde hun ruggesteuntje eraf en speelde gehandicaptje - ik onthoofdde ze, plugde jongenshoofdje in meisjeslijfje, lijmde hun voetjes aan elkaar, totdat ik ze tot slot liet doodgaan: ik goot ze in in giethars. Doorzichtig Sarcofaagje.

Einde oefening Zomertijd

Weet het weer soms dat de zomertijd is afgelopen? Of, anders gezegd, dat de wintertijd weer is ingegaan? Want we hadden de klok nog niet teruggedraaid, of de echte herfst begon. Vandaag zelfs met hagelbuien, en koud, echt walgelijk. Dat is toch te toevallig? Precies in de week na de terugzetting gaat de temperatuur bijna tien graden omlaag...
Ik tel de dagen af, totdat ik de klok weer een uur mag vooruitzetten.
Dat zal zijn op zondagnacht 25 maart 2007.