Dutch Water Dreams...

Geweldig.
Twee:
1. Mijn eerste filmpje op YouTube.
Zie de link links, om ALLE (2) filmpjes te bekijken. Er volgen er meer!!

2. En bij de Dutch Water Dreams geweest!
Dat ga ik echt een keer zelf doen.
Net zolang tot ik net zo goed ben als de jongen met de witte zwembroek.
Ik ga beginnen met het aanschaffen van net zo'n broek.

Mrs Fairless [2]

Even stonden wij sprakeloos tegenover elkaar, wij vol ontzag kijkend naar zijn wapen en jagersuitrusting, hij vol respect kijkend naar onze bemodderde fietsen en gesloopte lichamen.
"Well, she must be at the stables milking the goats," zei hij kalm, terwijl hij zijn geweer over z'n schouder legde.
"Just go in there, but don't make any sounds." En weg was hij.
Goed, de stallen. De stallen, waar waren die?
Het was nu zo goed als donker.
"Kom," zei ik tegen Wouter, "we gaan dat vrouwtje zoeken."
Er was een gebouwtje achter het hans-en-grietje huisje, waar we een zwak schijnsel zagen bewegen. We liepen naar binnen. Er stond vee, klein vee.
Het licht van een zaklamp wiegde op en neer, het rook er naar warm hooi.
"Mrs Fairless..? Are you there?" fluisterde ik op enigszins dwingende toon. Tja, we mochten dan van die jager wel geen geluid maken, maar het was tegen halftien, en wilden wij nog wat te slapen vinden... dan hadden wij geen boodschap aan schizofrene geiten.
"GRRRROMMBLLARRGGGH!!!" kreiste er opeens iets. Wij schrokken ons rot en stapten een aantal meters achteruit. "GRRRRR. WHO ARE YOU?"
Was dit een geit? Of een vrouwtje? We wisten het niet. Ik wilde net zeggen 'laten we alsjeblieft gaan', toen er een gedrocht boven de stalen geitenafscheiding vandaan kwam. Het was een mens.
"You've frightened the goat," kraste het, "it won't give any more milk now."
Shit. Kans verkeken op een slaapplaats. Maar het is al zo laat, ik ga dan gewoon illegaal in haar weiland staan, dat ziet ze toch niet,' dacht ik allemaal.
Maar toen, heel vriendelijk:
"What is it the two of you want from me?"
"Well," antwoordden wij voorzichtig... en we legden uit dat we zoooooooo graag in haar weiland wilden kamperen, en hoezeer het ons speet dat de geit geen melk meeer gaf, maar dat enzovoort.
"No problem," zei ze, "just go up the meadow and put your tent behind the fence."
Het kostte 5 pond.
Wij bedankten haar uitvoerig, liepen in het inmiddels donker terug naar onze fietsen en reden het steile weiland in, richting het hek. Dat was minstens 200 meter, nogal een steile grashelling.
Aan het eind van die helling was een hek, dat scheidde haar erf van een soort van bosrand.
"Ze zei toch achter het hek?" zei Wouter toen we aan de enorm unheimische erfgrens waren gekomen.
"Ja, ik ga echt niet achter het hek staan," protesteerde ik. We betaalden er wel voor, en achter het hek dan ben je echt vogelvrij. Ik moest denken aan Dick Turpin.
"Bovendien is die vrouw zo kippig als ik-weet-niet-wat. We blijven binnen het hek, en zetten hier de tent op." Wouter was het met mij eens.
Het was nu volkomen donker, beneden aan het pad brandde nog een klein lichtje.
Het lukte ons de tent op te zetten, en zelfs nog een bonenmaaltijd te bereiden.
Rond een uur of half twaalf was het lichtje beneden ook uit.
Ik viel als een blok in slaap, droomde over struikrovers en vrouwtjes-theelepel met een geitengewei...

Mrs. Fairless

Toen ik vandaag naar Harry Potter zat te kijken moest ik opeens denken aan een avontuurtje wat wij in Engeland meemaakten. Dat had niks met Harry Potter te maken, hooguit met de sfeer, de taal, en het typisch Engelse, kortom datgene wat Engeland zo tof maakt. Heel Groot-Britannie overigens, al moet je het niet wagen in een pub in Wales te zeggen dat je Engeland tof vindt, weet ik uit ervaring.
Maar goed.

Wij maakten een fietstocht en waren al een tiental uur onderweg. We waren moe, het werd laat, het begon een beetje te regenen, het werd kouder... We moesten snel een slaapplaats zien te vinden, hetzij in een guesthouse, hetzij op een camping of waar dan ook.
Het begon te schemeren. Op onze kaart stond geen enkele camping binnen fietsafstand, ja eentje: een caravanpark, maar daar waren we allang geleden weggestuurd. Dat was nog rond een uur of vijf, zes uur.
Nu was het bijna acht.
Er was een pension. Het zag er duur uit.
"Dat moet dan maar," zei ik tegen mijn vriend. Ik was doodmoe en had behoefte aan rust. En een lekker bed.
Het pension zat vol.
"Maar," zei de uiterst vriendelijke, in een soort van polo-outfit gekleedde heer in een smetteloos Brits accent, "als je een eindje doorrijdt dan kom je bij een ander pension, dit wordt gerund door Ms. Pickles. Zij heeft vast plaats. Good luck."
Zuchtend stapten wij weer op.
De weg leek nergens heen te leiden.
Maar plosteling zagen we een soort van Hans-en-Grietje-achtig huisje.
Een lieflijk dametje deed open.
"Oh, I'm so sorry," zei ze, maar ze had geen plaats. We hadden moeten boeken!
Ik bekeek haar tuin. "No, no, you cannot camp in the garden." Maar:
we moesten een eindje verder rijden (de 'track' volgen) totaan de boerderij van Mrs. Fairless. Mrs. Fairless!? Mevrouw Oneerlijk..?
De weg veranderde inderdaad in een ongeasfalteerde, zwarte brij, waar we soms moesten afstappen om de fiets door de zuigende modder te duwen.
Aan het eind van de weg (het was inmiddels een uur of negen en behoorlijk aan de schemering) stond een aantal huisjes, zo neergestrooid leek het.

Er was niemand.
We liepen een gebouwtje binnen, een keukentje - er was niemand. Helemaal uitgestorven. Opeens hoorde ik een voetstap, buiten.
We liepen het gebouwtje weer uit.
We stonden oog in oog met een man met een geweer.

"Ik dacht al, ik hoorde schieten" fluisterde ik tegen Wouter.
"Ehhhh," stamelden wij, "we're looking for Mrs. Fairless."

(morgen of overmorgen het vervolg)

Het Nationaal Dictee

Ik dagt ik doet weer uns mee. Ik dagt ik ben bes wel goet in speling, maar nee dus.
Ik gemaakte tog maar liefsd 26 fauten! Kud! Wat het gemeene is is dat ze verwagte van ju dat je beibelsche namen ook goet speld. Steletje farizeejers! Hoe mot ick nau wete dat Jakob met een K is?? Got nog an toe. En dan al dy woorden of se nau wel of nyt aan elka'r motten: wittekool of witte kool? Belaggeluk! De meezte faute hat ik in die woordsamenstellinge of of ieds al dan nyt med een hooftletter moed! Zpellen kan ik best aardug ferder. Tel de foutuh.
Ik doe folgend jahr slegts mee med du natsjonale wetensgapskwiz. daar MAAKT HUT TUNMINSTE GEEN REED UIT OF JU DINGEN MET UN HO'FTLETTUR SGREIFT OF NIE.

Een nieuwe enquete-vraag

Is nu invulbaar

Achter het net

Vandaag reed ik van Eindhoven naar Rotterdam via Tholen.
Tholen, ja.
Tholen ligt, als ik me niet vergis, op Tholen.
En dat is weer een onderdeel van Zeeland.
Ik was eigenlijk op weg naar Yerseke, om een beetje mosselen-sfeer te proeven, omdat wij wat doen voor een bedrijf dat wat doet met mosselen.
Ik dacht, ik rijd eerst eens richting Vlissingen. Je kan namelijk kiezen tussen Vlissingen en Breda, ergens op weg naar Rotterdam. Dan kijk ik daarna wel op de kaart. Ik had immers geen flauw idee waar Yerseke ligt, behalve dan dat het in Zeeland is wist ik niks.
Toen ik een flink eind na de splitsing eens een parkeerplekje opzocht bleek dat ik de kaart niet bij me had. Ook Maxima, pardon, mijn tomtom met Maxima-stem (overigens erg grappig: "Probeer om te draaien. O, maar wel voorziechtig hoor, anders word ik mieselijk") had ik niet bij me.
Mobiele motorola had een lege accu...
Geen nood, dacht ik, ik ga naar een tankstation en doe daar net of ik een kaart van Nederland wil kopen, kijk intussen stiekem op het Zeelandgedeelte en koop een rolletje drop van 75 cent.
Daar was mijn tankstation: de Wouwse Plantage.
Alles hadden ze hier: autobladen, autodrop, auto-onderdelen, autowasmiddeltjes, pornobladen.... Maar geen kaart van Nederland. Wel hing er buiten op de gevel een kaart van de stad Bergen op Zoom. Wow, interessant!
Nou ik rijd wel weer verder.
Even later was daar de afslag Tholen. Ik kon me herinneren van de aardrijkskundelesjes uit de derde dat dat een eiland was van Zeeland. Misschien dat Yerseke op dit eiland lag...? Zo niet, nou ja dan niet.
Het was een mooie weg, dat dan weer wel. Zo eentje met een groene lijn in het midden, dat betekent dat je er 100 mag.
Enfin, om het verhaal kort te maken: na Tholen, het dorp Tholen, vond ik Yerseke niet en ben ik met een noodvaart (140 km/h) naar Rotterdam gesjeesd. Een klein uurtje later ontdekte ik thuis in de Bosatlas dat ik er vlakbij geweest was: had ik tien kilometer verder doorgereden op de A-zoveel naar Vlissingen dan had ik de afslag naar het pittoreske vissersdorpje zeker niet gemist.
Geeft me een beetje dat achter-het-net vissen gevoel...

Verhaal of niet

Ik zag zojuist op teevee een documentaire over een voormalig-oostblokse vrouw die in Zweden reed met een auto, het was stikdonker, ze wist niet waar ze was. Ik had geen idee waar die documentaire over ging, ik kwam net binnen van het vuilniszakken buitenzetten in de regen. Maar het deed me denken aan toen ik in 1986 in Ierland weliswaar wel wist waar ik was -ongeveer-, maar het ook zo stikdonker was; je zag geen hand voor ogen.
Ik dacht, daarover moet ik toch eens een keer schrijven op m'n blog.
Toen vertelde de vrouw dat haar moeder was vermoord, op een dag, zomaar.
En daar hield de vergelijking op. De film ging er vast over dat deze Oostblokse zich in Zweden bevond, na het moeten overleven van dit familiedrama. En ik wilde gewoon gezellig gaan vertellen over een vakantietje in een heel dichtbij, even westers als veilig land, waar ik na het drinken van een paar biertjes een donker landwegje moest aflopen naar een rustig gelegen jeugdherberg...
Maar niet doen dus.

Mijn voorbeeld is dood.

Jan Wolkers is dood.
Hij was mijn voorbeeld, als schrijver. Kon ik maar zo geweldig schrijven als hij.
Het eerste literaire boek dat ik zo'n beetje las, was van hem: 'Terug naar Oegstgeest'. Acht punten op de literatuurlijst van het Eindhoven Protestants Lyceum.
Een ander boekje van zijn hand moesten we daar lezen: 'Dominee met strooien Hoed'. Dat was zo een moeilijk werkje, zei onze leraar Nederlands, dat wij het klassikaal moesten behandelen. Dat een handvol leerlingen van een klas hoger hem hadden gevraagd of het klopte, de uitleg die wij leerden, en dat hij lachend daarop had geantwoord "Ach, natuurlijk niet," maakte niets uit.
Ik was jaloers op hem, zoals hij bezig kon zijn met die beestjes in zijn tuin.
Ik was jaloers op zijn huis, zijn zoons.

Maar vooral was ik altijd stinkend jaloers op zijn avontuur op Rottumerplaat.
Dat eiland. Dat eiland waar hij (een week? ik weet het niet meer) alleen was met de natuur. Mocht zijn, van Rijkswaterstaat, want voor gewone stervelingen is dat stuk natuur zo verboden als de Verboden Stad.
O, wat had ik dat ook graag eens gedaan.
In het boek dat hij daarover schreef vertelt hij dat hij hier nu eens kon meemaken hoe het voelt te poepen als een dier. Staand dus. Naakt. Weglopen met de smurrie nog tussen je billen. Zonder af te vegen of je te bekommeren om restanten die langs je blote benen naar beneden druipen.

En dat lijkt mij nou ook fantastisch. Gewoon één keer, om te voelen hoe het voelt. Eén met de natuur.
'Dat kan toch gewoon?' zul je denken, maar vindt maar eens een plek. Als je betrapt wordt ga je waarschijnlijk linea recta via politiebureau naar een gesticht. Ik denk niet dat ik het ooit aan zal durven.
Maar altijd als ik mijn behoefte doe in de vrije natuur (beide soort boodschappen), en dat gebeurt -gelukkig- best vaak, moet ik denken aan Jan Wolkers.
Dat zal wel altijd zo blijven.
Zou hij het erg vinden? Vast niet.

Heimwee naar de vakantie

Het meeste behoefte heb ik aan vakantie als ik nét terug van vakantie ben. Soms begint die behoefte al tijdens de terugreis. Bijvoorbeeld toen we voor de eerste keer buiten Europa geweest waren, na tien uur vliegen in Frankfurt landden: het liefst was ik op een andere 747 gestapt naar Australië, i.p.v. in zo'n lullig ding van easyjet naar Amsterdam te vliegen.
En er zitten dan mensen in zo'n vertrek- en aankomsthal wiens vakantie net begint, ze zijn in euforische vakantiestemming, drinken gezellig een biertje, terwijl de thuiskomers depressief met een jetlag in de handbagage aan de koffie gaan.
Het ergste van reizen is thuiskomen.
Je kan het enigszins voorkomen door de volgende reis al te boeken vóórdat je op vakantie gaat.
Ik heb dat één keer gedaan en ik vond het fantastisch. Ik ga het beslist vaker doen. Het betekent wel dat ik nu twee reizen moet boeken.

Blog in een nieuw jasje

Dat dus.

Formule 1 Zzzzzzzz

Het is tegenwoordig een zeldzaamheid als ik gewekt wordt door de wekker in plaats van door dieren.
De top 3 van wekkers is als volgt.
Op 3 staat mijn eigen allertofste, allerliefste, allerzachtste, allerwitste streepjeskat. Die liefdevol miauwend zijn scherpe klauwtjes in mijn gezicht drukt. Zonder zijn nagels in te houden, want dat kan 'ie niet.
Op 2 staat de aanloopkat, die af en toe meer weg heeft van een biggetje (qua kleur en onhandigheid) of van een kikker (vanwege zijn kwaakgeluid). Springt als een bezetene de kamer rond, intussen zoveel mogelijk van de rommel niet ontwijkend.
Op 1 staat De Mug.
De Mug met Doppler-effect, die als een Formule-1-wagen langs mijn oren scheurt. Niet normaal dat geluid dat die beesten maken: zzzZZZZZieieuwzoom. Er zijn er al een heleboel gecrasht, zij het wel dat die een handje zijn geholpen. Misschien het bloed maar weer eens van de muur wassen...

Naast de pot pissen met Najib

Leuk! Dacht ik toen ik in de krant las dat Najib Amhali in maart 2008 in het Luxor theater optreedt.
De kaartverkoop start op maandag 3 september, alleen via internet.
'Mooi,' dacht ik gisteren, 'ga ik om twaalf uur de site op en bestel als eerste kaarten!'
Middernacht zat ik gapend achter mijn PC. Ik had het er wel voor over, laat naar bed gaan terwijl ik de volgende dag moest werken.
'De kaartverkoop start maandag om 9 uur', stond er opeens op de site. Godver!
Maar goed, dan toch morgenochtend. Ik was om tien voor negen op mijn werk - en probeerde even de site van het Nieuwe Luxor. Die tergend langzaam was, en bij-het-puntje-bij-het-paaltje aangekomen het helemaal liet afweten!
En dat bleef zo - totdat de site volledig was verdwenen. Om twaalf uur deed 'ie het wel weer, hij gaf de volgende melding:


Godsamme! Ik heb het helemaal gehad met Najib, en vooral met dat stomme, stomme Luxortheater.

Stress

Soms is het wel fijn om niet zo goed iets te kunnen. Want als je het dan wel goed doet, zomaar, opeens, dan wordt je daar weer blij van.
Bijvoorbeeld ik & mijn autorijden.
Ik was gisteren in een slecht humeur, snel geïrriteerd, gewoon een negatieve dag dus. En echt goed, echt goed rijden kan ik natuurlijk nog lang niet.
Enfin, ik reed naar de sportschool - had weinig zin, en er was één parkeerplek available. Fileparkeren bedoel ik, op een redelijk drukke doorgaansweg.
'Dit zal ook wel mislukken,' dacht ik somber, maar het ging perfect! Bandjes 2 centimeter van de stoeprand vandaan, prachtig, in ene keer in- en uitgedraaid, goed gelet op het overige verkeer, niet te lang getreuzeld, kortom: briljant.
Trots stapte ik de sportschool binnen: ik zou er 'es effe flink tegenaan gaan!

Bang voor onweer

Ik ben bang voor onweer. En aangezien het de laatste tijd nogal vaak onweert, ben ik dus vaak bang. Ik ben al sinds mijn 18e bang voor onweer, en dat terwijl de meeste mensen juist na hun 18e, of veelal eerder, niet meer bang zijn voor onweer. Nou, vroeger vond ik angst voor onweer iets voor watjes, en vomd ik het juist stoer om in de warme zomerregen buiten te staan, donder en bliksem trotserend.

Maar toen kwam dag waarop ik definitief bang werd. Ik werd door het meest angstaanjagende onweer op de meest angstaanjagende plaats getroffen: hoog in de bergen, met het hoogste punt vlakbij: een met staaldraden gezekerd rotsmassief. De regen kwam met bakken naar beneden, veranderde in hagel, eerst kleintjes, toen grotere hagelstenen. Binnen twee uur was de temperatuur van twintig graden tot net boven het vriespunt gezakt. Tellen tussen donder en bliksem kon niet meer, het kwam tegelijk, dus dat betekende dat we er echt middenin zaten. Zowel horizontaal, als vertikaal. De bliksem was zo dichtbij dat 'ie niet meer wit was maar rood, en hij flitste horizontaal langs ons. En we moesten nog zo'n end... klimmen langs ijzer, lopen, over het zadel (een zadel is een zadelvormig stuk landschap in de bergen dat gevaarlijk is met slecht weer en vooral met wind, omdat de wind door de vorm van het landschap sterk kan versnellen). Over dat zadel stond zo'n extreme wind dat we niks anders konden dan hand-in-hand kruipen.

Twaalf uur na vertrek uit de eerste berghut kwamen we, in de schemering, aan bij de volgende, totaal uitgeput en doorweekt. Niemand had nog mensen verwacht.
Ik kon niet ophouden met trillen.
Ze hebben ons met jenever en heel veel hete thee weer warm gekregen.

Twee weken lang had ik ongevoelige vingertoppen en pijnlijke knieen.

De volgende morgen hoorden we dat drie man van een groepje van vijf mensen dat wij onderweg waren tegengekomen en een beetje hadden uitgelachen ('ze hebben geeneens warme kleding bij zich') het niet overleefd hadden. Ze waren uitgeput en zijn doodgevroren, terwijl twee van hen hulp haalden.

Ik denk niet, dat ik ooit nog niet bang voor onweer zal zijn.

Wimbledon 2007

Beste Michaëlla Krajicek,
Wat goed dat je de kwartfinale van Wimbledon hebt gehaald! Volgens een sportverslaggever ben je de eerste die dat gelukt is sinds Brenda Schultz. Wat hij overigens verkeerd uitsprak, want ze is weliswaar geen Duitser, maar ze heeft wel een Duitse achternaam, dus het is ‘Sjoelts’, en geen ‘Sgults’. Jouw naam spreken we toch ook niet uit als ‘Krajiesek’, maar als ‘Krajetsjek’, terwijl je toch geen Tsjech bent...
Maar dat terzijde.

Eigenlijk vind ik wel dat je je haar (weer) moet laten groeien, of een wat hippere tennisjurk aan zou moeten trekken.
Want alléén goed kunnen spelen is natuurlijk niet genoeg voor teeveekijkers. Kijk maar eens naar Venus Williams, of Ana Ivanovic. En nee, ik ben geen chijle vieze man, maar een meisje en ja, ik heb ook kort haar en geen hippe outfit. Maar ik kan dan ook totaal niet tennissen en kom dus ook nooit op televisie.

Nieuw! Een poll.

Vanaf heden is er een poll actief op mijn blog. Zie rechts.
Stem zo vaak mogelijk - dan kan ik zien of hij behoorlijk werkt...
Jammer is wel dat de layout van de uitslag enigszins wordt verjammerd door een aantal advertenties, maar ja - hij is wel gratis. En ik ga er natuurlijk niet voor betalen...

Ontsnapt

Ik las een boek tijdens mijn vakantie. Dit was een boek van het soort waar je je overdag op verheugt om er 's avonds, in bed, in te lezen. Zo'n boek wat je zo bezighoudt, dat je denkt aan de hoofdpersoon terwijl je er niet in aan het lezen bent.

In dat boek werd zelfmoord plegen benoemd als 'ontsnappen'. 'Ontsnappen' aan het leven dus. Zo kan je dus zeggen 'die-en-die is ontsnapt'. Om te voorkomen dat mensen ontsnapten moesten ze in dat boek dus worden bewaakt, maar dat terzijde.

Ik vind 'ontsnappen' een passende, mooie terminologie. Want ontsnappen in de traditionele zin van het woord, doe je omdat je het graag wil, daar kan niemand omheen. En het heeft iets spannends, iets geheims.
Misschien heb ik het allemaal verkeerd begrepen, sorry dan meneer van der Jagt, maar ik vind het een goed woord.

Voetje [2]

Het is nu ruim anderhalve week geleden, van mijn voetje. Het is niet meer rood, niet meer dik, en nog maar een beetje blauw. Maar het is nog steeds kinderachtig pijnlijk.

Vandaag had ik een overlegje - waarbij ik staand wat uitlegde. Een burostoel, zo eentje met van die wieltjes, reed zachtjes tegen mijn voet aan. Ik kromp ineen, mijn collega die het nog niet wist, vroeg zich verbaasd af waarom ik me zo enorm aanstelde.
Toch ga ik nog niet naar de huisarts. Trouwens, ze doen er toch niks aan, aan een gebroken teen.

Voetje

Afgelopen zaterdag heb ik het kleinste ledemaatje dat in mijn lichaam aanwezig is, mijn linker kleine teentje, amper twee centimeter lang - zo ongelooflijk hard tegen de tuindeur te pletter gelopen, dat ik wilde huilen.
Ik trok mijn sok uit en er openbaarde zich geen bloedbad, iets wat ik wel had verwacht. Sterker nog, er was niks te zien!
De volgende dag echter, was mijn voorvoet blauw, mijn teen rood met een donkerrode band aan de rechterkant van de teen. Dik ook. En pijnlijk.
Ik dacht 'het gaat wel over' maar nee - het blijft pijn doen. Weliswaar iets minder dan in het begin, het blauw is ook grotendeels weg, maar het blijft pijn doen. Lopen gaat minder... Moet ik nu naar de huisarts..?..?..?

Bij de beesten af

Op tv is er nu zo'n onzinnige programmareeks: 'de 25'.
'De 25 meest spannende tv-momenten' bijvoorbeeld, of 'de 25 meest opvallende dikkerds'. Erg boeiend allemaal, vooral omdat volstrekt onduidelijk is wie heeft bepaald wat er in de lijst komt en wat niet.
Ik kan ook van dat soort onzinnige lijstjes maken.
De 7 (25 vind ik te arbeidsintensief).
Vandaag beginnen we met de eerste:

De 7 gruwelijkste dingen die ik heb gedaan met dieren
-de volgorde is willekeurig-

1. Het doodtrappen van de rat een paar maanden geleden
(maar die was zelf al begonnen met doodgaan);
2. Zout op een slak mikken, want ik had gehoord dat ze daar zo leuk op reageerden.
En inderdaad (ik had direkt spijt, maar toen was het te laat);
3. Een muis gedood door er een stoeptegel op te laten vallen;
4. Met een vriendenclubje een forel gedood : gevangen en de keel doorgesneden. En opgegeten, dat dan weer wel;
5. Met een luchtbuks een duif beschoten, omdat 'ie zo'n herrie maakte en ik mijn examens moest leren;
6. Mieren doodgebrand met behulp van een vergrootglas en de zon;
7. Geheel per ongeluk:
diverse levende hommels in tweeën gebroken toen ik werkte bij een hommelkwekerij.

Maar: nu ben ik nooit meer gemeen tegen dieren. De meeste van bovengenoemde overtredingen vonden plaats in mijn jeugd.

Asielpoes wordt Huispoes

Gisteren is er iets heel bijzonders gebeurd.
Ik zat in de tuin, komt opeens Wampie-poes aangelopen, hij springt bij mij op schoot, gaat liggen, legt z'n kop tegen mijn voet en gaat slapen!
Hij heeft nog nooit vrijwillig op schoot gezeten, laat staan dat hij op schoot sprong! Hij hield het zo'n twee minuten vol, daarna sprong hij eraf.
Maar dit is het begin van de volgende stap in het vertrouwensproces. Mag ook wel, na vijf jaar.

at the car wash

Vandaag ben ik voor het eerst in mijn leven in een autowasstraat geweest. En wat voor één! Ik deed het meest uitgebreide wasprogramma: wassen, poetsen, velgen, inclusief coconut wax. Wat dat ook moge zijn...
Eerst gaan er drie man tegelijk met diverse spuit-, spons- en sproeidingen je auto te lijf; schuim spat in het rond. Terwijl je alleen maar zit te zitten, raampjes dicht natuurlijk. Dan mag je de wasstraat in, 'laat u het stuur maar los, mevrouw', en ga je over een soort van rails de straat in, je hoeft niks te doen, alles gaat vanzelf. Heftig roze en blauw schuim, krachtige borstels. En daarna een overvloed aan water. Vervolgens de droogmachine, die -god weet hoe- je auto binnen een minuut droog heeft. Uitrijden en klaar! Ik zag wel wat kalkvlekjes op de ruiten en de spiegels, al te hardnekkige insectresten zijn er ook niet af, maar voor de rest: top.
En leuk! Thuisgekomen moest de stofzuiger eraan te pas komen om de binnenkant ook zo spik en span te krijgen.

Riool

Gisteren was de riolering verstopt. Eigenlijk al veel langer, maar gisteren kwam er een mannetje om dat te verhelpen.
Het was de riolering die aan de buitenzijde van het huis in een soort regenpijp loopt, waar de bovenburen o.a. hun wasmachine in legen. Op zich is dat al vreemd.
Maar goed, het mannetje draaide met zijn blote handen de pijp een kwartslag en hij was los. Inderdaad stond de andere kant helemaal vol afschrikwekkend stinkend water. Maar daar wist hij wel raad mee. Met een slang van ongeveer drie centimeter doorsnede spoot hij onder hoge druk de verstopping weg.
Dat door de druk de WC bepoept toiletpapier en water heeft uitgespuwd, en nu de regenpijp bij de bovenburen kapot is en dus al het afvalwater in mijn tuin stroomt, dat dat is dan wel weer jammer.
Ik denk dat hij nog een keer terug moet komen.

Hij is er dan eindelijk. Mijn eigen snoepje:

Okee, hij is niet nieuw, hij is eigenlijk best oud. Maar hij ziet er nog erg goed uit voor zijn leeftijd. Hij moest zaterdag uit Beverwijk komen en naar Rotterdam gaan, waar ik hem zelf (voor het grootste gedeelte) heen heb gereden.

En dus...
...zat ik gisteren (maandag) voor het eerst van mijn leven alleen in een rijdende auto! Ik dacht dat ik het eng zou vinden, maar het viel allemaal reuze mee. Erover denken is veel enger dan het gewoon doen. Ik reed eerst naar Zoetermeer over wat secundaire wegen - met van die vervelende voorrangsrotondetjes. Daarna heb ik de snelweg naar Den Haag gepakt, en ben over Scheveningen, via Monster naar Hoek van Holland gereden. Toen nog even een stuk snelweg, met snelheden variërend van 140 (sorry...) tot 1 km/h. Want natuurlijk stond er vanaf Schiedam een file. Maar zelfs dát vind ik nu nog leuk.

Geweldige auto dus. Ik heb mijn hart gevolgd.
Het is alleen wel erg moeilijk je aan de maximumsnelheid te houden ;-)

Voorrang

Werd ik vorige week opeens bijna van de sokken gereden door zo'n doos in een invalidenvoertuig! Ik kwam van links, maar getuige de enorme haaientanden op de weg was het zonneklaar dat ik voorrang had, wat ik dus niet kreeg. De -opgevoerde?- brommobiel kwam met een noodgang de weg opstieren zonder dat de bestuurster ook maar op of om keek. Duidelijk gevalletje van geen rijbewijs! Hebben ze dan geen invalidenvoertuigcertificaat nodig of zo?

Corned Beef

Vandaag had ik opeens trek in Corned Beef. Wat je dus niet moet uitspreken als Kornétbief - maar dat terzijde. Ik haalde dus bij de Plus een pakje vers verpakt.
Een wandelingetje van tien minuten en ik was weer terug. Ging vervolgens blij mijn boterhammetjes beboteren, opende het pakje beef, en - wat een teleurstelling! Geen één velletje plastic tussen de kwetsbare plakjes vlees gelegd. Alles aan mekaar gekoekt - het was aldus veranderd in een ongare, kleffige gehaktbal. Gadver. Ik kon niks anders dan het als een soort pate op het bruine brood smeren. Dat zijn weer minpunten voor de plusmarkt!

Is het geen snoepje?

Mijn hand

Gisteravond ging ik mijn kat een kledder antivlooienmiddel geven. Het is van dat spul dat in een soort pipetje zit, dat je dan in zijn nek moet legen. Zodat 'ie bij het zichzelf wassen het niet oplikt. Want katten kunnen niet bij hun nek, schijnt.
Om geld te besparen hebben we capsules voor 'een grote hond', Uit die capsules moet je dan een kwart uit zien te halen en dat doen we dan met een injectiespuitje. Met naald. Ik heb dit al zo vaak gedaan dat ik dus totaal onvoorzichtig en te snel te werk ga, en opeens voel ik een scherpe prik in m'n vinger. 'Nou ja, eerst even dat vlooienmiddel toedienen,' dacht ik, 'kijk ik zo wel in hoeverre het ernstig is.' Maar voordat ik kan toeslaan vallen er grote rode druppels in kats vacht. Ik bekijk mijn linkerhand, die zit werkelijk onder het bloed!
Van 1 zo'n prikje! Alles kleeft en alles is rood. En blauw. Als ik m'n hand heb schoongewassen blijkt dat de naald dwars door m'n middelvinger is gegaan: twee wondjes, met daartussen een forse blauwe plek. Kan je toch nagaan hoe scherp die naalden zijn, ik voelde bijna niks. Stomme kat ook, met z'n stomme vlooien!

Klimtantalus

Vandaag zag ik een aankondiging van Everest - een film die in de bioscoop gaat komen, of zo. Ik weet niet eens precies wat, maar ik baalde. Dat ik niet meer klim, omdat het niet meer kan.
Niet dat ik ooit de Everest had kunnen beklimmen, daarvoor was ik nou ook weer niet goed genoeg. Hoewel, ik was eigenlijk best goed. Tijdens een cursus rots - in Spanje, Costa Blanca - klom ik ooit een 6a voor. Dat is heel wat - het was dan ook verschrikkelijk moeilijk. Het was zo'n gevecht en kostte zo'n enorme concentratie dat de instructeur beneden de mede-cursisten verbood fotocamera's te pakken, dat zou kunnen afleiden met een val tot gevolg.
Maar het lukte wel, en wat was ik trots. Helaas zijn er dus geen foto's van...
Wel is hier een foto waar ik aan het werk ben in het ijs.
Ook zo jammer dat dat niet meer kan, het is om te huilen.

ADHD-TV

Dat stomme gezeur van UPC over digitale TV en over HDTV. Ik word daar echt niet goed van. Ik wil gewoon analoog blijven kijken en niet hoeven kiezen uit tienduizend zenders – waardoor je hele avond verpest wordt door het eindeloos drukken op de knopjes van je afstandsbediening. Vroeger - ja, vroeger, ja, hadden we tenminste maar zes zenders en moest je lopen naar de televisie. Nu weet ik niet eens meer waar Duitsland 1,2 en 3 zitten, áls ze er überhaupt nog zijn.
Je moet natuurlijk niet klagen over technologische ontwikkelingen: internet, mobiele telefonie, glasvezelkabel, het is allemaal fantastisch. Maar het lijkt wel alsof er door het enorme aanbod onevenredig veel bagger bij komt. Hoe meer keuze, hoe minder behoorlijke programma’s en hoe meer en hoe harder er geschreeuwd moet worden om boven alles uit te komen. Wat mij betreft: wég met de ADHD-TV.

Belofte maakt schuld

Boven mijn blog staat 'elke dag minimaal en maximaal 1 post'. Dat ga ik dan toch maar weer doen. Alhans - toch wat vaker dan de afgelopen anderhalve maand. Want er gebeuren af en toe toch te leuke en te bizarre, te stomme en te geweldige dingen om niet te schrijven. En zolang ik het zelf nog leuk vind om het terug te lezen, ga ik er gewoon mee door. In ieder geval moet mijn blog met redelijk fatsoen 1 jaar kunnen worden.

Eindelijk weer...

Zo lang niet geblogd, is nog niet voorgekomen. Maar ik zat even in een dipje.
Nu ga ik maar weer beginnen, of het nou gelezen wordt, of niet.

Vandaag heb ik 'zelfstandig' autogereden. Weliswaar een heel klein beetje illegaal, ik heb immers vanwege een handicapje een 'beperking' op mijn rijbewijs: moet rijden in een auto met stuurbekrachtiging. Maar zoiets heb ik voorlopig nog niet voorhanden. Kan ik twee dingen doen: of gewoon gaan rijden (en ervaring opdoen) in eentje zonder, of wachten en wachten en wachten en over een maand gaan rijden, terwijl ik het dan al bijna verleerd ben. Ik kies dus voor het eerste, en hoewel ik 't allemaal best eng vond - 't ging wel goed. Al wil dat stuur dan eigenlijk maar half meewerken...

Met omo komt niks meer goed

Sommige reclames zijn zo irritant, dat je niet alleen de makers maar ook de acteurs het liefst zou vermoorden.
Neem nou die verschrikkelijke wasmiddelreclame OMO met dat kutjongetje op het strand. Gadverdamme. Eerst begint een zeurderige, nasale zangstem te jammeren: 'Leren of spelen voor een kind is het fijn-'. Ik word al misselijk.
Dan zie je zo'n bijdehand rotsmoeltje die al die patatten in z'n t-shirtje mikt. Slim jongetje!! Ik zou dat jongetje een enorme rotschop verkopen, zodat alle frietjes in het zand vallen. En hij met z'n gezichtje. Vervolgens zou ik het dreinende ventje aan z'n haren naar de zee toe slepen, en net zo lang met zijn kop onder water houden totdat 'ie verdronken is.
Jammer dat het allemaal niet echt is, zeg!

Vervoer

Ik kan niet met de auto, omdat mijn rijbewijs nog in 'de maak' is.
Ik heb trouwens nog geeneens een auto.
Ik kan niet met de fiets - want die is kapot. De remmen deden het niet meer dus ik heb ze er allebei vanaf gesloopt.
Ik kan niet met de reserve(vouw)fiets want dat ding gaat te traag. En zelfs ik krijg daarvan zadelpijn.
Ik kan niet met de racefiets, want die heeft zachte banden, en ik heb geen zin ze op te pompen.
Ik kan niet gaan lopen; dat duurt te lang.
Skates is een wieltje af.
Ik kan wel met de tram. Ook leuk.

Vandaag...

... om 9.50 uur was het zover. Rijexamen.
En: ik ben GESLAAGD!!!!

Morgen...

... om 9.50 uur is het zover. Rijexamen.

Vuil & Vlekken?

Er liepen vier kinderen, in de leeftijd van ongeveer 5, 6, 7 jaar op de stoep, samen met hun moeders. Ze moesten een betonnen trapje af. Op iedere tree was een paars ovaal stukje graffiti gespoten.
"Je mag hier niet op staan!" joelde de eerste, een Antilliaans jongetje.
"Het is een bacterie!"
De moeders keken elkaar en mij verbouwereerd aan.
De andere drie kinderen stapten behoedzaam naast de paarse vlekjes.
"Ja, een bacterie!!" herhaalde er eentje vastberaden. Daarna huppelden ze verder.

Ik heb weer een moord gepleegd

Gisteren heb ik iets echt weerzinwekkends gedaan. Ik heb een rat doodgetrapt. Dat voelt alsof je, zeg maar, op een kwal trapt, maar dan is het kleiner, hoger en het kraakt.
Poeslief kwam opeens nogal weird miauwend binnen. Het liep tegen tienen 's avonds en ik was in de gang aan mijn fiets aan het prutsen. Ik dacht 'wat is er nou weer', en toen zag ik een tegenspartelende rat in zijn bek. Nog vol leven.
"Ga maar, hup, naar buiten, terug door het luik!" siste ik.
Hij was zo trots op zijn vangst, die lieve kater, en hij liet de rat vlak voor mijn voeten los. Even keek het dier beduusd om zich heen, en begon toen te lopen richting de slaapkamer. Gadver, dat moest ik niet hebben! Ik dacht een ogenblik, en plantte toen mijn voet, waar gelukkig een sandaal omheen zat, met forse kracht op het lijf van de rat. Oh, wat een walgelijke ervaring. Ik stapte terug, hij lag op zijn zij, half geplet.
De kat keek eerst mij met grote verbaasde ogen aan, daarna ging zijn aandacht naar de rat. Ik bekeek hem ook, van dichtbij: zijn kop trilde en zijn achterpoot bewoog heen en weer; hij had stuiptrekkingen. Bloed liep over zijn rug. Ik slaakte een kreetje en liep als een haas naar de woonkamer. Wouter moest het ding verwijderen! Toen we beiden tien seconden later terugkeerden naar de gang was hij dood. Poes stond er beteuterd bij te kijken...
images van ratkill.com

Teeeveee

Opeens keek ik naar een televisie, daarop werd poolbiljart, of snooker gespeeld.
De spelers waren wel erg vet.
De tafel leek wel heel erg vierkant.
En het gekste was nog wel: ze speelden met eieren! Die toch heel perfect rolden...
Hoe kon dat?
Het was een breedbeeldteevee. Handig!

Dakloos

Kapot

Help. Mijn fiets is kapot. Remmen doen het niet meer. Ik dacht, ik schroef de voorrem los, eens kijken of ik misschien wat moet smeren. Maar ik hield twee delen van een schijfje van de rem in mijn hand, twee delen, die één deel hadden moeten zijn. Verder is de achterrem ook kapot, het crankstel - de balletjes zijn niet meer rond. Versnellingen zitten vast... Ik denk dat een grote beurt minstens 150 euro gaat kosten, dus: tijd voor een nieuwe... Moet ik dan wel wat beter verzorgen dan deze...

Weg ermee!

Vanmorgen werd ik door de radio wakkergekeft.
Het journaal meldde dat Geert Wilders had geroepen dat de islam nog steeds een 'gewelddadig religie' is en dat 'als moslims in Nederland willen blijven, ze de helft uit de Koran moeten scheuren en weggooien'.
Geert, ben je wel goed bij je hoofd!?
Ik heb een beter idee, een tip, voor de ouders van meneer Wilders:
scheur alle bladzijden met foto's waar Geert op staat uit alle foto-albums, en donder die in een afvalbak.

*jasmyn

Barend loopt met zijn dochter aan zijn hand het park in.
Het is één uur. Daar komt weer dat verschrikkelijke mens van Slegers.
“Barend,” roept ze, “Barend, wacht even…”
Barend doet alsof hij niks gehoord heeft, en loopt met grote passen naar de vijver.
“Heb je het gehoord, van Richard, hoort ze een stem achter zijn. De stem klinkt gehaast.
Met een ruk draait hij zich om.
“Nee, ik heb het niet gehoord! Laat me toch eens keer met rust!”
“Maar…” Mevrouw Slegers kijkt zijn verbouwereerd aan. Ze ademt snel, alsof ze een heel end heeft gerend.
“Richard is – Kom met me mee, naar huis, dan vertel ik het je.”
”Nee. Ik wil het niet weten.” En tegen zijn dochter: “Kom, schat, we gaan verder.” Barend wil verder lopen, maar de vrouw grijpt hem bij zijn arm.
“Barend, het is midden in de nacht. Je moet het park zo laat niet ingaan.”
“En jij dan? Wat doe jij dan zo laat hier?” Ze trekt aan zijn arm, maar de vrouw laat niet los. Jasmyn begint te huilen. “Pappa!”
“Ik – ik zag je lopen, vanuit mijn raam - en ik dacht, ik dacht, je moet het weten.
Richard –“
“Wat is er mer hem dan?” vraagt Barend geïrriteerd.
“…hij is de vader, Barend. Hij is de vader van Jasmyn.”

Pijn boven pijn

Ik heb een beetje hoofdpijn. Hoofdpijn heb je in soorten en maten. De hoofdpijn die ik nu heb stelt niet veel voor. Maar dat is wel eens anders geweest. Heftige katers kunnen ook best een gore hoofdpijn veroorzaken. Maar dat staat ook in geen vergelijking met de hoofdpijn die ik had na een ruggemergpunctie.
Gadver, een wat?
Ja, zo'n ruggeprik is dat, waarbij ze vocht wegnemen voor onderzoek. Ze kunnen dan allerlei ziektes opsporen. Overigens had ik die ziekte, waarvan ik op dat moment werd verdacht, niet - maar een hele andere. Maar dat terzijde.
Ik was dus beroofd van een beetje hersenvocht, en dat is echt een ramp. Je zou willen dat je hoofd amputeerbaar is, wat een weerzinwekkende pijn deed dat.
Maar het kon erger: na een infuus met immunoglobuline. Dat is een soort onbetaalbaar wondermiddel tegen bepaalde ziektes, gemaakt van menselijke donoren. Heel duur.
Dit leverde de meest extreme hoofdpijn op die ik ooit had meegemaakt. Ik kreeg een soort van morfine-achtige pijnstiller, die er wel voor zorgde dat de pijn een beetje verminderde, maar ik werd hier weer kotsmisselijk, draaierig en op een ellendige manier stoned van, dat ook de pijnstiller een ramp was.
Nee, dan ben ik bijna blij met het onschuldige, beetje vermoeiende hoofdpijntje dat ik nu heb...

*shirtje

Het sportveld was verlaten.
Er lag een shirtje naast één van doelpalen. Het gras was weggesleten, de regen had vrij spel gehad op de modderige, kaalgetrapte grond. Het shirtje was nat, en vies. Nat van de regen, vies van modder en van brandsporen.
Waar was het jongetje? Een meter of twee verder: een doorweekt lucifersdoosje.
Het jongetje speelde wel vaker met lucifers. Het was een obsessie geworden.
Het begon met tien lucifers tegelijk, toen een heel doosje, toen een heel pakje doosjes.
Michiel pakte het doosje op. Het zwavel van de zijkant plakte aan zijn vingers. Hij schoof het doosje open. Alle lucifers zaten er in. Allen opgebrand.
Hij keek rond. Nergens op het sportveld was iemand te bekennen. De prille voorjaarszon vocht tegen het wolkendek, kon er net doorheen komen. Het licht spiegelde in de plas naast het shirtje. Opeens: rimpels op het water, veroorzaakt door een plostelinge windvlaag. Hij hoorde fluiten, de wind, langs de doelpalen. Het was er eenzaam.
Het wás zijn shirtje niet, dat wist Michiel. De verkeerde kleuren, de verkeerde club, dat was zeker.
Maar Michiel hield niet van voetbal.
Michiel kwam nooit naar het veld.
Hij wist niet eens dat zijn zoon keeper was.

Het weer

Ik was ooit in Zuid-Afrika tijdens de jaarwisseling. En, zoals wij allemaal weten, zijn de seizoenen daar min of meer tegengesteld aan de seizoenen hier. Dus wanneer het bij ons zomer is is het daar winter, en omgekeerd. Hoewel winter, sneeuw en zo, bij hen niet zo schijnt te bestaan. Hoe dan ook, het was vreemd om oudjaarsavond te vieren in de zomer. Het was 's avonds nevelig, heel nevelig, maar ook zo'n 22 graden. Heerlijk warm dus. Tot een uur of elf zaten we buiten, op een terras te drinken, en gingen uiteindelijk met een bus naar een discotheek. Tijdens het twaalfuur slaan stond iedereen buiten in een t-shirt: wat was het warm.
Zullen we dat soort taferelen in Nederland ook gaan meemaken?
Het weer is zó van slag. Vandaag bijvoorbeeld: vanmorgen vrieskou, droog. 's Middags dikke vette lagen sneeuw. Vanavond: alles gesmolten, een graad of drie, vier. Dat alles op één dag. December: de warmste maand van de eeuw. Januari ook. Of zo. Ik ben benieuwd: krijgen we een witte Pasen? Of een witte Hemelvaart? Of... zijn we hard op weg naar een zondvloed?

Gevaarlijk terrein

Het gaat niet goed met mij.
Ik had vannacht een nachtmerrie: ik zat in een hotel opgesloten en kon geen uitgang vinden. Ik bleef ronddolen, kamer in, kamer uit, lift in, lift uit. Liften waren er honderden.
Bovendien had ik daarvoor, gewapend met een machinegeweer, ook al iets verschrikkelijks gedaan. Ik moest me verschuilen voor de politie, die naar mij op zoek was.
Ik werd wakker, angstig.
Toen ik beter wakker werd realiseerde ik me dat ik precies datzelfde had meegemaakt de avond ervoor.
Het is allemaal de schuld van die ridder.
Daarmee is het begonnen.
Die zat trouwens eerst ook in de gevangenis, maar daaruit is hij ontsnapt.
Het is allemaal de schuld van de Xbox 360.

Bij de tijschriften

Ik was vanmiddag even bij Albert Heijn, en maakte een tussenstopje bij de tijdschriften. Ik keek bij de autobladen (!), rechts. Het was niet druk.
Naast mij, links, kwam een jonge vrouw, zij pakte een vrouwenblad.
Er vielen twee, nee, drie dingen uit, of samen met dat ding van de stapel af, op de grond.
Ze zag het.
Ik zag het.
Ze zag dat ik het zag.
En ze liep zonder iets op te rapen weg, met het tijdschrift van haar keuze in haar mandje.
Wat een ongemanierd, asociaal, arrogant kutwijf.

"Nee, dát hebben we niet."

Er zijn van die winkels waarvan je op een bepaald moment besluit dat je er nóóit meer heengaat. Om verschillende redenen, zoals onvriendelijk behandeld worden bijvoorbeeld. Maar dat is bijna nooit mijn reden. Want onvriendelijk personeel kan zijn of haar dag niet hebben, vervangen zijn of - eigenlijk is het onbelangrijk.

Nee, de reden bij mij is bijna altijd een verregaande teleurstelling wat betreft het aangeboden assortiment. Namelijk de meest voor de hand liggende dingen die je in zo'n winkel verwacht -"ik weet zeker dat ze dat hebben"- en waarvan dan toch weer blijkt van niet. Wel stom dat ik er toch keer op keer weer intrap, dan toch te gaan. Omdat ik het ben vergeten, of denk: misschien hebben ze dit tóch...

En vandaag gebeurde het weer. Ik ging naar V&D. Nu moet ik wel toegeven: een beetje dom was het wel te denken dat ze houtskool (om te tekenen) zouden verkopen. Maar ze hadden ooit een behoorlijke teken- en schilderafdeling, en je kon vroeger ook zo gemakkelijk marterharen penselen ontvreemden. En: er was olieverf, er waren ezeltjes, bespannen doekjes, contékrijt was er: maar geen houtskool. Natuurlijk niet.
Of zou er iemand zijn geweest, die op de hoogte was van mijn voornemen, en die heel gemeen, net voor halftwee, al het houtskool uit de schappen had gehaald en stiekem stond te lachen achter het rek met het crèpepapier en de vouwblaadjes? Ik denk het.

Dat zeg ik

Zaterdag moesten we even naar de bouwmarkt: Gamma. Ik had nodig: 1 pot verf.
De rekening: 98 euro!
Maar hoe kan dát?
Omdat je nooit één produkt koopt, bij zo'n bouwmarkt!
Een pot verf, 18 euro. Een extra kwast, ook wel handig. En kijk, ontvochtigers, precies wat ik ook nodig heb. Meteen maar een navulverpakking erbij? Nee, drie. En tjee, wat een leuk lampje is dat! Maar zeven euro, kan ik toch niet laten liggen voor die prijs.
Kijk: beits! Heb ik ook nodig binnenkort, voor de voordeur. Hoppa - in 't karretje. Nog even een kijkje nemen in de aanbiedingen-5-euro-bak. wat hándig: reiswekkertjes op batterijen... Batterijen! Meteen maar een voordeelverpakking. Is wel even duur, maar dan heb je tenminste een tijdje wat. Nee, verkopen ze ook sokken bij de Gamma? Ja. Hadden we net een tekort aan: hup, erbij. Waarop valt mijn oog nu: van die handige minischroevendraaiertjes, daaraan had ik nou net behoefte. Erbij.
Nog een gadget gezien, zonde van het geld, maar nu is het financiële leed al geleden... Dan naar de kassa...
Conclusie:
Ik neem voortaan slechts twintig euro mee en geen pinpas.

Wat?

Vaak weet ik wel waarover ik ga schrijven.
Maar nu weet ik echt niks.
Die rijles begint saai te worden, dat weten we nu wel.
En er is natuurlijk genoeg anders, maar ik heb geen inspiratie.
Ik heb vandaaag ook helemáál niks boeiends meegemaakt.
Goed, ik heb me weer een beetje geërgerd aan het verkeer, maar dat is ook normaal.
En ik heb een barstende hoofdpijn, dus ik ga er maar mee stoppen.
Niets geschreven, of ja: toch. Dit.

Kat & Keyboard

Dit is zo leuk omdat het mijn kat is. Als andere katten dit doen vind ik het stom en truttig, maar mijn kat? Briljant. Schattig. Leuk!

Niet opgemerkt [1]

Ik zie de druppels wel.
Ik voel ze ook.
Het regent.
Maar het dringt niet door.
Dit gebeurde een paar jaar geleden: ik had een vreselijk bericht gehoord.
Als in een waas gehuld fietste ik naar huis.
Door de regen, bleek later.
Ik kwam drijfnat aan - maar ik had er niets van gemerkt.

Zzzzz

Gedverdemme. Ik werd vanmorgen wakker gemaakt...
niet door de wekker,
niet door verkeerslawaai,
niet door de kat, niet door Wouter, nee:
door een mug. Een MUG!!
Wat weerzinwekkend. Midden in de winter!
Het gaat echt helemaal fout, met ons klimaat.
En we hebben ook weer vlooien. Jakkes.

Langzaam

Gisteren was Kees van Kooten op teevee, een interview bij RNN. Of een of andere lokale zender. Op de flauwe vraag van de interviewer -waarom maakt u zoveel minder gebruik van internet dan meneer de Bie- antwoordde hij:
"Omdat het zo langzaam gaat."
Wat een zeurpiet, dacht ik.
Maar toen ik even later mijn eigen computer aanzette, tot drie keer toe moest herstarten omdat dat verdomde internet het weer niet deed, ik er zo genoeg van had dat ik bijna het ding optilde en op de grond smeet... dus weer niet kon bloggen, toen dacht ik:
Hij heeft gelijk.

IJzel

Vandaag was het glad.
En ik word zo moe van dat gezeur van automobilisten daarover. Een auto is zwaar, heeft bijna altijd goede banden, en, het belangrijkst, vier wielen. Dus de kans dat je letsel oploopt is niet erg groot, als je je normaal gedraagt tenminste.
Nee, dan een fiets. Is het voor sommigen bij gewone omstandigheden al moeilijk het evnwicht te bewaren, nee, dan met gladheid.
Maar vandaag viel het mee.

Wel anders was dat in 1986, toen ik eindexamen deed. Ik reed terug van mijn eerste schoolonderzoek Nederlands, het mondelinge tentamen. En er lag behoorlijk wat ijzel op de binnenweg, met verkeersdrempels, waar ik overheen moest. Er was een strookje van tien centimeter breed begaanbaar, door de vele fietsers min of meer 'afgeschuurd'. Maar de rest was zo glad als een ijsbaan.
Een uur of twaalf.
Een huisvrouw in zo'n stomme boodschappenwagen reed achteruit uit een parkeervak, zonder op of om te kijken. Net voor mijn wiel. Ik kon keihard remmen, of uitwijken. Ik koos voor het laatste maar ook dat leidde natuurlijk tot een glij- en valpartij, pal voor de wagen. Keihard kwam mijn knie tegen de ijsvlakte, en daarna werd ik nog bijna overreden ook!
De vrouw schakelde in haar vooruit, en reed weg, zonder mij met het fietswrak en een bloedende knie, ook maar een blik waardig te keuren.
Wat een onoplettend, stom kutwijf.
Ik hoop dat zij, meer dan twintig jaar later, ooit eens vlak voor mijn auto ten val komt...

Rechts

Pang.
En ja - daar ging de rechterbuitenspiegel. 't Was maar een tikje, maar ja - 't was wel een tikje.
Omdat ik de tegemoetkomende fietsers teveel ruimte gaf. Maar ja, ik ben meer begaan met het leven van die wielrijders links, dan met de geparkeerde auto's rechts.
Misschien komt het wel omdat ik in de stress vergat mijn spiegels te stellen..?
Of wellicht moet ik gewoon wat asocialer gaan rijden?
Zo, als de meeste automobilisten..?

Eerste herinnering

Soms krijg je van die vragen zoals 'wat was het eerste wat je je herinnerde?'.
Dan zeggen mensen vaak de stomste dingen. Ik denk dat eerste herinneringen niet gaan over echte herinneringen, maar eerder bestaan uit geuren, smaken en zo.
Nee, en dan bedoel ik niet de vieze dingen die je als baby produceert.

Maar ik herinner me bijvoorbeeld nog heel goed de geur van de garage in het eerste huisje dat wij huurden, ik was waarschijnlijk 2. Of 3. Die geur van benzine en oude auto's is mij altijd bijgebleven en wordt door mij bestempeld als verschrikkelijk lekker, hoewel die dat nooit echt geweest kan zijn.
Datzelfde geldt voor de geur van verf -hoogglanslak- of cement, vooral in combinatie met sigarettenrook. Dus een verbouwingsomgeving is voor mij de gelukkigste plaats denkbaar. Komt waarschijnlijk vanwege de verbouwing in het eerste, ouderlijk huis, toen ik een jaar of vijf was, er nog geen problemen bestonden en alles nog mooi en teder was.
Soms moet ik gewoon klussen dus, net zoals andere mensen moeten drinken, roken of vechten.

Koud

Begint de winter dan toch?
Vandaag was het best koud.
Vanmorgen haalde ik een fietsende moeder in, ze had een zoontje van een jaar of drie, vier achterop.

"Mamma, ik heb het koud," zei het jongetje.
"Mamma, wanneer maak je het weer warm?"
Zij antwoordde, als vanzelfsprekend:
"Straks lieverd, straks maakt mamma het weer warm."

Verstoppertje

"De politie in Rotterdam vraagt dinsdag opnieuw aandacht voor een schietpartij op het Hofplein in juli 2006 waarbij een 17-jarige jongen uit Zeeland gewond raakte. Het onderwerp komt aan de orde in het tv-programma Opsporing Verzocht. Kort voor de uitzending laat de politie een sms-bombardement los op iedereen die zich tijdens het incident op en rond het Hofplein bevond en een gsm bij zich had."

Wat..!?
"(...) laat de politie een sms-bombardement los op iedereen die zich tijdens het incident op en rond het Hofplein bevond."
Ik wist natuurlijk wel, dat je traceerbaar bent via je gsm, maar ik had daar nooit bij stilgestaan.
Ik vind het eigenlijk nogal eng. Beetje een Big Brother gevoel hou ik hieraan over.
Ik denk dat ik 'm voortaan maar uitzet, als ik 'm niet nodig heb. Of ben ik dan asociaal, omdat ik mezelf bewust uitsluit als potentieel getuige bij een eventueel misdrijf? [bron: nu.nl]

Fietsen met een geweer in je hand

Soms heb je bepaalde dingen gewoon niet door, zeker als kind. Of als tiener.
Zo hadden wij ooit een fancyfair op de middelbare school, ieder jaar overigens, maar toen ik in de derde klas zat had onze klas een schiettent.
Er moest natuurlijk wel schietspul aanwezig zijn. En mijn vader had een luchtbuks. Twee eigenlijk, een grote er een iets kleinere.
Op zaterdagen schoten mijn vader en ik dia's kapot. Dat was leuk: een glazen dia in een standaard en vanaf een meter of acht erop schieten. Ze sprongen zo leuk uit elkaar. Mijn moeder vond het maar niks, geen goede opvoeding en zo.
De grote, die wilde ik meenemen. Lekker stoer doen.
Ik haalde 'm uit z'n kamer.
"Ja, maar dan gaan we met de auto naar school," zei mijn vader.
Ik was 15 en vond het natuurlijk een blamage door m'n pa naar de fancyfair te worden gebracht.
"Hoezo?" vroeg ik. "Dat kan ik best op de fiets vervoeren."
"Daar komt niks van in," reageerde mijn vader boos, "ben je helemaal gek geworden?"
"Nou, dan neem ik wel die kleine," zei ik verontwaardigd, ervan overtuigd dat de zwaarte van de grote buks het probleem was geweest.
"Ook niet." Mijn vader was vastbesloten.
Ik begreep het echt niet.

Waarom snapte ik niet, dat je, als kind van 15, op een fiets rijdend met een luchtbuks in je hand, waarschijnlijk eerder op het politiebureau belandt dan op school? Het blijft een raadsel...

Plankje

Ik heb zo'n mooi houten snijblokje.
En ik heb een vaatwasser.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb, tegen beter weten in, het ding in de vaatwasmachine gestopt.
Hij was wel schoon.
Maar niet blij.
De blokjes die zo prachtig aan elkaar gelijmd zaten, zaten nog wel aan elkaar, maar niet prachtig meer. Er is een reliëfje ontstaan. En het hout is uitgebeten.
Dit alles is een aantal weken geleden gebeurd.
Nu heb ik 'm op de juiste wijze schoongemaakt: met zout en citroensap.
Hij moet drogen -nee! niet in de droogmachine!-, en dan ga ik 'm inwrijven met olie.
Ik ga waarschijnlijk weer een misser maken, want, ik heb geen notenolie meer in huis.
Het wordt olijfolie. Of arachide-olie. In ieder geval geen slaolie. Misschien is arachide-olie het beste, dat is van pinda's gemaakt, zijn tenslotte ook noten.
Nou ja, ik zal wel zien. Eerst maar laten drogen, m'n blokje.

Les Frans

Op de middelbare school hadden wij Franse les van een mevrouw die geen enkel excuus tolereerde voor ongeleerd en ongemaakt huiswerk. Geen enkel.
Als je voor de les aankondigde je huiswerk niet te hebben gemaakt gaf ze je met opzet een beurt, en scoorde je uiteraard een vette onvoldoende. Dat deed je dan dus maar één keer. Ze had altijd het laatste woord. Niemand durfde er tegenin te gaan, bah, wat een vervelend mens.

Op een dag had ik mijn huiswerk niet gemaakt. Ik had een hele goede reden. Hoewel de reden bepaald niet leuk was, verheugde ik me er toch stiekem een beetje op haar te zeggen dat ik niks had gedaan.
"Mevrouw," zei ik vlak voor aanvang van de les, "ik moet u wat zeggen."
Ze stond dreigend naast de deur van het klaslokaal. De andere kinderen schuifelden met een nieuwsgierige blik in hun ogen langs ons.
"Wat?" vroeg ze ijzig.
"Ik heb mijn huiswerk niet gemaakt."
Haar ogen spuwden vuur.
"Omdat," vervolgde ik kalm, "ik een begrafenis had, gisteren."
Ze zei niets en knikte. Ik mocht doorlopen. Eén nul voor mij. Zij voelde het ook.

Gedragscode

Ik zou het vandaag kunnen hebben over de storm, van vandaag.
Maar dat is zo voorspelbaar.
Nee, ik wil het eerst eens even hebben over 'onze' militairen, en hun ongewenste gedrag.

Militairen moeten zich houden aan een bepaalde gedragscode, zo stelde Generaal Berlijn van Defensie gisteren in een of ander geschrift. Zij mogen zich niet te buiten gaan aan drank- en drugsgebruik, ze moeten zich ervan bewust zijn te werken voor een professionele organisatie, zij mogen zich niet bezondigen aan welke vorm van seksuele intimidatie dan ook, en nog een paar van dat soort dingen.
Pfff...

Gelukkig is dat op mijn werk anders.
Gelukkig mogen wij ons tijdens het werk wel bezatten of een paar blowtjes opsteken.
Gelukkig is ons werk slechts bedoeld als een soort amateuristische bezigheidstherapie, en, het belangrijkst:
gelukkig mogen wij elkaar tijdens ons werk naar hartelust in de billen knijpen of elders betasten, mogen wij vunzige opmerkingen maken, of seks met elkaar hebben, liefst ook onder werktijd en zo vaak mogelijk...

Of niet..?
Wij hebben in ieder geval geen gedragscode nodig. Dat spreekt toch vanzelf.

Eerste keer

Nu ik dus rijles heb en hopelijk zelf binnenkort in een auto ga rijden, rijd ik ook anders op de fiets.
Ik zeg soms tegen mezelf 'je bent nu auto' en dan moet ik dus goed om me heen kijken. Hoofd naar rechts draaien, naar links, overdreven over rechter- en linkerschouder, nog een keer kijken, etcetera. Ziet eruit als een debiel - maar ja, alles voor het slagen, zeg maar.
Ook als ik (bijna-) ongelukken zie of verkeersirritaties, dan denk ik 'zou mij dat ook zijn overkomen?' Meestal is het antwoord nee, maar zeker weet je dat natuurlijk nooit.
Zou ik de eerste keer slagen..? Met theorie is dat wel gelukt, hoewel dat natuurlijk niks zegt. Aan de andere kant, meer dan 2/3 van de kandidaten zakten tijdens mijn theorie-examen... maar die deden dat natuurlijk lang niet allemaal voor 't eerst.
Voordeel van de eerste keer slagen is in ieder geval dat het gezanik daarover op dit weblog stopt...

Lente

Gisteren is de lente begonnen.
Ik weet dat, omdat ik opeens ozon rook. Het was iets na negenen 's avonds, ik stapte naar buiten en rook het opeens... de geur van de lente. Het was nog wel koud, maar dat maakte niets uit: ozon is ozon. Ozon is de geur waarvan je hart sneller gaat kloppen als je in de schemering buiten staat, in je t-shirtje terwijl het nog wat te kil is, een windvlaag je even doet rillen, de geur waarvan je een rusteloos gevoel krijgt, alsof je verliefd bent.
Ozon ruikt als gemaaid gras met een laagje dauw of rijp erop.
Dat is het begin van de lente.
En dan maakt het niks uit of het januari is, en dat het misschien nog gaat vriezen, ooit.
Lente is lente.

Onthoofd

Vanmorgen zijn de twee 'handlangers' van Saddam Hoessein onthoofd. Ehm, pardon: opgehangen. Blijkbaar is dat met zoveel geweld gepaard gegaan dat de ophanging in een onthoofding is veranderd.
"Zoiets gebeurt eigenlijk zelden," stelde een woordvoerder.
Dat mag ik hopen, ja.
Want anders krijgen we straks nog iemand die tot 'de electrische stoel' is veroordeeld, per abuis wordt gevierendeeld. Of op de brandstapel belandt...

Overigens vind ik alle vormen van de doodstraf barbaars.
Stel dat je iemand per ongeluk veroordeeld tot tbs, in plaats van gewone celstraf. Dan zet je 'm gewoon terug. Maar wat doe je met een hoofd, gescheiden van een romp? Dat plaats je er niet zomaar weer op.
Gedverdemme.

Alfa Romeootje

Als het dan allemaal niet lukt koop ik er gewoon zo één...
www.geschenke-agentur.de

Sokjes

Vandaag heb ik sokken gerangschikt.
Dat wil zeggen, linker- bij rechtersokken gevonden. En omgekeerd.
Eigenlijk word ik stapelgek van sokken. Nooit blijven ze bij elkaar - altijd is er eentje kwijt.
Waarom raken ze altijd van elkaar gescheiden?
Waarom heb ik na verloop van tijd altijd gehalveerde paren?
Misschien moet ik hetzelfde doen als vroeger bij wantjes: via een draad door de jas aan elkaar zodat kinderen ze niet verliezen.
Dus, via een draad door de broek aan elkaar. Alleen een beetje lastig met wassen.
Van de sokken bedoel ik.
En het staat ook een beetje debiel als je een jurk of rok aan hebt.
Had ik maar witte sokjes zoals mijn kat: die zitten gewoon vast aan hemzelf...

Melk is goed voor elk

Op de kleuterschool hadden wij van die pakjes melk, kwartlitertjes magere Campina. Brrr, wat vies. Je ouders bepaalden (en, waarschijnlijk, betaalden) of je melk moest drinken of niet. Gelukkig hadden de mijne bepaald dat ik niet hoefde. Ik vond het echt enorm smerig. Het smaakte naar karton.

Er was er een keer eentje over. Of het was ter ere van iets anders, ik weet het niet meer precies. Maar de juf zei tegen mij en een ander kindje:
"Nou, dan mogen jullie die wel delen!" Enthousiast stak ze twee rietjes in de verpakking en gaf het ons. We zaten tegenover elkaar.
Dat andere kind zei na verloop van tijd, toen het pakje leeg was:
"Pfff, nou, ik kan niet meer, wat veel."
Geen wonder, ik had net gedaan alsof, en geen slok, echt geen slok genomen.

Klein of groot?

Mijn vader heeft een modelspoorbaan.
Toen ik klein was, speelde hij met de treintjes, en ik bouwde huisjes voor hem. Voor naast de spoorbaan. Ik heb er zeker veertig in elkaar gelijmd. Mijn liefste huisjes waren huisjes met een zwembad, of een tuin. Grote vrijstaande huisjes dus.

En vandaag zag ik zo'n modelbouwhuisje ineens in het echt!
"Hoezo nou in het echt?"
Dat zit zo:
Je kon in de huisjes een lampje zetten, zo'n (ouderwets) fietslampje dat op de 12-volts trafo werkte. Maar het nadeel was dat het licht niet alleen door de ramen, maar ook dwars door de plastic muren heenscheen. Dat was niet leuk.
Duurdere huisjes hadden een zwart kartonnen frame-pje, waarin de ramen uitgespaard waren. Vouwde je dat in de goede vorm en plaatste je dat in het huisje, dan scheen het licht alleen door de ramen. Door de ramen waar je dan met veel te grote lijmklodders gordijntjes voor had geplakt. Maar, het licht scheen dan helaas wel weer door alle ramen, wat natuurlijk ook weer bijzonder onrealistisch was.

"Maar hoezo dan eentje in het echt?"
Nou, ik zag dus vandaag een huis, met voor alle ramen dezelfde gele zonwering, waarbij door alle ramen hetzelfde licht kwam! Echt alle ramen, dezelfde intensiteit, dezelfe lichtkleur, alles. En nee - het was geen flat of rijtjeshuis, maar een vrijstaande woning. Echt waar. Ongelooflijk, toch?

Net zo bizar als wat ik laatst zag: een Bonsai in het groot!

Modern doen

Met kerst kreeg ik twee kerstkaarten waarop behalve wensen ook nog stond:
'mijn emailadres is: dit-en-dat'.
Ja? En?
Waarom email je dan niet? Míjn emailadres is echt wel bekend.

Maar eentje was van iemand van over de zeventig, en ik vind het zeer bewonderenswaardig dat zij überhaupt over een emailadres beschikt.
Dus haar ga ik zeker mailen.
De tweede was van een vriendin, die ik jaren niet heb gesproken en die een tijdje in het buitenland heeft gewoond.
Dus haar ga ik zeker mailen.

Ik moet gewoon niet zeiken.

Kleintjes

Ik zat in de kleedkamer de dubbele knopen uit mijn schoenveters te prutsen, het zweet liep in straaltjes van mijn gezicht af (van het sporten, niet van het gefriemel aan de schoenen).
Er kwam een meisje binnen, hoewel, eigenlijk meer een vrouw. Ik kende haar wel. Ik wist dat ze klein was. Ze deed haar schoenen uit, zette ze netjes naast elkaar op de grond. Ze deed haar sportkleding uit en ging onder de douche staan.
Mijn oog viel op haar schoentjes. Wat een schatjes. Maat 36, of 37. Even dacht ik 'ik pak er een op en kijk welke maat het echt is'. Maar gelukkig bedacht ik me...

Mooi

Dat gedichtje dat ik gisteren heb gepost, dat stond op het kaartje van mijn overleden kat. Wat een mooi gedichtje was dat - ik kreeg direkt tranen in mijn ogen toen ik het las. En weer, toen ik het overtypte.
Als ik dood ben wil ik ook zo'n soort gedichtje... in de krant, en op m'n steen.

Herinnering

Zeg me dat je nooit weg
zult gaan.
Dat kan ik je niet beloven.
Maar als je aan me denkt,
zul je me zien,
heel even,
in de verte.

Beter kijken

"Ik zie, ik zie wat jij niet ziet..."
"...en het zijn fietsers."
Zo ongeveer zegt mijn instructrice dat ik kijk met autorijden.
Niet dus.
Nou ja - ik heb de TussentijdseToets (het 'rijtentamen', zeg maar) toch best goed doorstaan. Moet wat beter kijken ja, althans dat vinden hun twee.
Ikzelf vind dat ik best goed kijk, er is immers nog niemand onder mijn wielen gekomen...

Enfin, ik heb wel vrijstelling gekregen voor de 'bijzondere verrichtingen'.
Niet omdat die zo goed gingen, maar omdat ik hierbij wel goed oplette.
Ja, keek dus ja. Gek woord eigenlijk: ik keek.

Bloed

Ik ben een vampier geworden.
Ik kan niet tegen daglicht en heb bloeddoorlopen ogen. Verder zie ik erg witjes, en heb ik behoefte aan bloed. Normaal eten lust ik niet meer.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Welnu: ik heb in een poging vampieren te doden zelf de ziekte opgelopen...
Want ja, een ziekte, dat is het.
Ik heb de signalen die mijn lichaam gaf genegeerd [je dreigt ziek te worden, doe er wat aan] en zo ben ik dus zelf vampier geworden. Nog een geluk dat besmet bloed niet bestaat.
"Hoezo niet?"
Niet in de wereld waar ik het nu over heb - in dat spelletje dat ik speel, Oblivion.
De vraag is nu hoe ik er weer vanaf kom, want ik vind het niet echt leuk.
Word vervolgd, dus...
Dit verhaal, bedoel ik.

O denneboom...

Op weg van de sportschool naar huis, en dat is echt niet zo'n groot stuk, zeg twee kilometer, zag ik vanavond maar liefst vier afgedankte kerstbomen. Afgedankt: op straat gekwakt. Ontdaan van versiering en als oud vuil naar buiten getrapt.

Eerst koop je zo'n boompje - dood al vaak, want met stronk, dat is zo'n werk -, vervolgens vertroetel je het ding, hangt 't vol met ballen en sierslingers. Je zet er kaarsen in, een piek erop, streelt en ruikt aan z'n takken, spuit er vertederd wat kunstsneeuw op, legt er kadootjes onder. De boom is middelpunt van het gezinnetje.

En daarna? Flikker je 'm je huis uit. Gewoon op straat. Maakt het uit. Dood is 'ie toch al.
Wat een takkestreek.

Vermogen

De eerste post in het nieuwe jaar, waarover moet dat gaan?
Over 'goede voornemens', wellicht?
Nou, die heb ik niet.
Over wensen dan misschien?
Och - die heb ik ook niet meer.
Hoewel, er zijn natuurlijk altijd wel een paar onbelangrijke wensen, zoals het winnen van de staatsloterij, of het halen van diploma of rijbewijs. Voor de mensen in kwestie belangrijk, maar eigenlijk onbelangrijk. Want geluk wordt niet bepaald door materiële zaken als jackpotten, bachelor-diploma's, rijbewijzen a, b, c, d of e.
Of dergelijken.
Nee, werkelijk geluk ligt in het vermogen anderen iets te kunnen meegeven.
Wat dat ook moge zijn: een koekje, of een bepaald inzicht, of liefde.
Dat dus.
Dat wou ik maar even zeggen.

Happy 2007