Weer een nutteloos produkt

Gisteren weer een zinloos produkt gekocht.
Niet dat dat nou zovaak gebeurt, gelukkig.
Maar nu dus wel.
Eerst even een kort intro:
Ik ben te hard van stapel gelopen, letterlijk, met m’n hardlooptraining en heb nu dus een hamstringblessure. Niet zomaar een spierpijntje – nee, een echte overbelasting. Niet verwonderlijk, het is echt iets voor mij, weet nooit maat te houden, altijd te veel willen, dat soort dingen.
Dus toen.
Toen dacht ik – daar moet maar even een elastisch geval omheen. Bij AlbertHeijn te koop, welja. In een schapje liggen knie-, enkel, polsbandages etcetera, maar niks voor de hamstring. Misschien omdat de meesten met een hamstringblessure verstandiger zijn en geen bondages bij de kruidenier halen?
Jammer.
Maar wat zie ik nu: er zijn wel warmtepleisters van Hansaplast! Ideaal: ‘voor vermoeide en overbelaste spieren, geeft urenlang warmte af’, aldus de verpakking. Blij mik ik het produkt op de Maasdammer en de Gelderse Gerookte in mijn mandje.

Op mijn werk spoed ik mij naar het toilet, want om nou en-plein-public je broek te laten zakken en een grote, rare pleister op je achterkant van je bovenbeen te proberen te plakken, dat vind ik dan ook weer zoiets.
Op het toilet haal ik de enorme pleister uit zijn verpakking (er zitten er twee in, voor 4,95 euro). De beschermfolie eraf en daar sta je dan, met een plakker ter grootte van een a5je. Poging 1 mislukt, omdat ik te onhandig loop te friemelen met één hand links van m’n been en de andere tussen beide benen door.
Hij plakt aan elkaar. Eerst een beetje, vervolgens steeds meer. Kut.
Maar - ik heb er nog één.

Nu lukt ’t wel, maar ik vergeet wat ik bij de eerste wel deed. Namelijk zorgen dat je huid gestretched is op het moment dat je een pleister plakt.
Dat weet iedereen van kinds af aan. Vinger eerst buigen, dan de pleister erop – anders gaat ‘ie ‘trekken’.
Ik verlaat de wc, de prullenbak vol abominabel grote beschermvellen achterlatend. De schoonmaker zal wel denken, wie heeft er een dusdanig formaat maandverband nodig?
Dan ga ik op mijn (buro)stoel zitten en sta meteen weer op, auw! Bij buiging van m’n been trekt mijn hele vel uit elkaar! Zeer voorzichtig ga ik weer zitten. Maar dit is niet uit te houden, dus na een kwartier ga ik weer naar het toilet.
Misschien kan ik hem losmaken en wat minder strak weer vastplakken.
Op de verpakking stond “een eenmaal losgemaakte pleister kan niet weer worden vastgemaakt”, en inderdaad. Nou ja – dan maar eraf. Maar dát is een probleem. Ik moet weer denken aan kinderen (trek de pleister er in één keer af, dat doet het minste zeer. Pijn bedoel ik).
Okee.
Met een enorme ruk trek ik aan de warmtepleister. Tering! Dat doet pijn, allejezus. Tot mijn verdriet zie ik dat er maar een achtste deeltje los is.
Nog zeven keer trek ik als een bezetene aan de lap op mijn been – dan is hij los. De vorm van de pleister (met allemaal kleine gaatjes) staat gegraveerd in mijn been. Nu komt de warmte inderdaad ja: ik sta in de fik. Van de pijn in plaats van van de weldadige warmte.
Dat was gisteren.

Mijn spierblessure is nog precies even erg.
Ik ga maar sporten, denk ik. Kan ik daarna in de sauna bijkomen.