Schijtkat

Soms zijn katten zó vervelend.
Ik heb die rode kater, die is aan komen lopen. Elders in het blog heb ik beschreven hoe dat kwam.

Wuppie, zo heet het kleine monster, heeft een erg onaangename gewoonte ontwikkeld: schijten op mijn kwetsbare, pas aangelegde gazonnetje van tien vierkante meter groot. De tuin is vele malen groter, hij heeft kansen zat om diskreet en normaal wegwerkbaar z’n behoefte te doen. Maar nee: meneer poept op het grasveld, midden in het zicht, midden erin en hij trekt vervolgens de naburige grassprieten tot hooi om z’n produkt te bedekken. Wat ook vaak mislukt. Maar wat nu het ergste is: hij heeft constant diarree. Als het nou nog een normale stevige kattendrol was die hij uit zijn aarsje perste, zo één die je met duim en wijsvinger kan beetpakken en met een stevige zwaai in de tuin van de buren gooit (ehhh - bij wijze van spreken, uiteraard), dan zou ik het nog niet zo erg vinden.
Maar dit heeft de dikte van chocolademousse die in de zon heeft gelegen en de stank, die is werkelijk ondraaglijk. Dit is geen poepen, maar ‘laten lopen’.

Hoe krijg je dit weg?
Welnu, ik stop mijn hand in een boterhamzakje en grijp de smurrie vantussen de grassprieten. Dan hol ik naar de vuilnisbak, gooi het zakje daarin, loop terug en herhaal het tafereel. Want in één keer lukt het niet om alles mee te nemen…
Dan stinkt het pas echt enorm. Vervolgens pak ik de tuinslang en spuit de restanten weg, om af te sluiten met het harkje om de omvergespoten sprietjes weer overeind te krijgen. Dit maal drie op een dag en het gras is weer schoon.
Behalve gisteren.
Nadat ik de nog warme derrie had verwijderd sproeide ik het restant weg. Maar toen al het lichtbruine weg was zag ik nog wat anders. Wit, krioelend, kruipend. Getverderrie: wormen! En niet zo’n beetje groot ook, zeker zo’n halve centimeter. Ik zette de sproeier op keihard, ze daverden van het grasveld af. Hopelijk zijn ze verzopen in het aldus ontstane poeltje.
En Wuppie, die gaat zodirekt naar de dierenarts.