Het is nu ruim anderhalve week geleden, van mijn voetje. Het is niet meer rood, niet meer dik, en nog maar een beetje blauw. Maar het is nog steeds kinderachtig pijnlijk.
Vandaag had ik een overlegje - waarbij ik staand wat uitlegde. Een burostoel, zo eentje met van die wieltjes, reed zachtjes tegen mijn voet aan. Ik kromp ineen, mijn collega die het nog niet wist, vroeg zich verbaasd af waarom ik me zo enorm aanstelde.
Toch ga ik nog niet naar de huisarts. Trouwens, ze doen er toch niks aan, aan een gebroken teen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten