Mrs Fairless [2]

Even stonden wij sprakeloos tegenover elkaar, wij vol ontzag kijkend naar zijn wapen en jagersuitrusting, hij vol respect kijkend naar onze bemodderde fietsen en gesloopte lichamen.
"Well, she must be at the stables milking the goats," zei hij kalm, terwijl hij zijn geweer over z'n schouder legde.
"Just go in there, but don't make any sounds." En weg was hij.
Goed, de stallen. De stallen, waar waren die?
Het was nu zo goed als donker.
"Kom," zei ik tegen Wouter, "we gaan dat vrouwtje zoeken."
Er was een gebouwtje achter het hans-en-grietje huisje, waar we een zwak schijnsel zagen bewegen. We liepen naar binnen. Er stond vee, klein vee.
Het licht van een zaklamp wiegde op en neer, het rook er naar warm hooi.
"Mrs Fairless..? Are you there?" fluisterde ik op enigszins dwingende toon. Tja, we mochten dan van die jager wel geen geluid maken, maar het was tegen halftien, en wilden wij nog wat te slapen vinden... dan hadden wij geen boodschap aan schizofrene geiten.
"GRRRROMMBLLARRGGGH!!!" kreiste er opeens iets. Wij schrokken ons rot en stapten een aantal meters achteruit. "GRRRRR. WHO ARE YOU?"
Was dit een geit? Of een vrouwtje? We wisten het niet. Ik wilde net zeggen 'laten we alsjeblieft gaan', toen er een gedrocht boven de stalen geitenafscheiding vandaan kwam. Het was een mens.
"You've frightened the goat," kraste het, "it won't give any more milk now."
Shit. Kans verkeken op een slaapplaats. Maar het is al zo laat, ik ga dan gewoon illegaal in haar weiland staan, dat ziet ze toch niet,' dacht ik allemaal.
Maar toen, heel vriendelijk:
"What is it the two of you want from me?"
"Well," antwoordden wij voorzichtig... en we legden uit dat we zoooooooo graag in haar weiland wilden kamperen, en hoezeer het ons speet dat de geit geen melk meeer gaf, maar dat enzovoort.
"No problem," zei ze, "just go up the meadow and put your tent behind the fence."
Het kostte 5 pond.
Wij bedankten haar uitvoerig, liepen in het inmiddels donker terug naar onze fietsen en reden het steile weiland in, richting het hek. Dat was minstens 200 meter, nogal een steile grashelling.
Aan het eind van die helling was een hek, dat scheidde haar erf van een soort van bosrand.
"Ze zei toch achter het hek?" zei Wouter toen we aan de enorm unheimische erfgrens waren gekomen.
"Ja, ik ga echt niet achter het hek staan," protesteerde ik. We betaalden er wel voor, en achter het hek dan ben je echt vogelvrij. Ik moest denken aan Dick Turpin.
"Bovendien is die vrouw zo kippig als ik-weet-niet-wat. We blijven binnen het hek, en zetten hier de tent op." Wouter was het met mij eens.
Het was nu volkomen donker, beneden aan het pad brandde nog een klein lichtje.
Het lukte ons de tent op te zetten, en zelfs nog een bonenmaaltijd te bereiden.
Rond een uur of half twaalf was het lichtje beneden ook uit.
Ik viel als een blok in slaap, droomde over struikrovers en vrouwtjes-theelepel met een geitengewei...