Het gaat niet goed met mijn kat. Ik bedoel niet die nieuwe, die rode, en ook niet de getijgerde, maar de zwarte. Was 'ie eerst echt zo'n veel te dikke kater: nu is 'ie verworden tot een mager scharminkeltje. Hij eet niet meer. Of, bijna niet meer. Hij is weliswaar bijna 15, maar toch: dood mag hij niet. Hij heeft een soort van levenslange ontsteking aan zijn tandvlees, en krijgt daarvoor prednison. Uit eigen ervaring weet ik dat dat een beroerd middel is - waar je ook nog 'ns dik van wordt. Maar hij niet.
Nu heb ik 'm John West Tonijnmoten in Olie met room gegeven. Maar zelfs dat hapje, waar de andere twee jaloers naar kijken, moet 'ie eigenlijk niet. Na een paar voorzichtige likjes is 'ie op bed gaan liggen. Je voelt zijn ruggegraat door z'n vacht heen, het arme dier - wat lust 'ie nou nog wel?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten