Gisteren heb ik iets echt weerzinwekkends gedaan. Ik heb een rat doodgetrapt. Dat voelt alsof je, zeg maar, op een kwal trapt, maar dan is het kleiner, hoger en het kraakt.
Poeslief kwam opeens nogal weird miauwend binnen. Het liep tegen tienen 's avonds en ik was in de gang aan mijn fiets aan het prutsen. Ik dacht 'wat is er nou weer', en toen zag ik een tegenspartelende rat in zijn bek. Nog vol leven.
"Ga maar, hup, naar buiten, terug door het luik!" siste ik.
Hij was zo trots op zijn vangst, die lieve kater, en hij liet de rat vlak voor mijn voeten los. Even keek het dier beduusd om zich heen, en begon toen te lopen richting de slaapkamer. Gadver, dat moest ik niet hebben! Ik dacht een ogenblik, en plantte toen mijn voet, waar gelukkig een sandaal omheen zat, met forse kracht op het lijf van de rat. Oh, wat een walgelijke ervaring. Ik stapte terug, hij lag op zijn zij, half geplet.
De kat keek eerst mij met grote verbaasde ogen aan, daarna ging zijn aandacht naar de rat. Ik bekeek hem ook, van dichtbij: zijn kop trilde en zijn achterpoot bewoog heen en weer; hij had stuiptrekkingen. Bloed liep over zijn rug. Ik slaakte een kreetje en liep als een haas naar de woonkamer. Wouter moest het ding verwijderen! Toen we beiden tien seconden later terugkeerden naar de gang was hij dood. Poes stond er beteuterd bij te kijken...
images van ratkill.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten