IJzel

Vandaag was het glad.
En ik word zo moe van dat gezeur van automobilisten daarover. Een auto is zwaar, heeft bijna altijd goede banden, en, het belangrijkst, vier wielen. Dus de kans dat je letsel oploopt is niet erg groot, als je je normaal gedraagt tenminste.
Nee, dan een fiets. Is het voor sommigen bij gewone omstandigheden al moeilijk het evnwicht te bewaren, nee, dan met gladheid.
Maar vandaag viel het mee.

Wel anders was dat in 1986, toen ik eindexamen deed. Ik reed terug van mijn eerste schoolonderzoek Nederlands, het mondelinge tentamen. En er lag behoorlijk wat ijzel op de binnenweg, met verkeersdrempels, waar ik overheen moest. Er was een strookje van tien centimeter breed begaanbaar, door de vele fietsers min of meer 'afgeschuurd'. Maar de rest was zo glad als een ijsbaan.
Een uur of twaalf.
Een huisvrouw in zo'n stomme boodschappenwagen reed achteruit uit een parkeervak, zonder op of om te kijken. Net voor mijn wiel. Ik kon keihard remmen, of uitwijken. Ik koos voor het laatste maar ook dat leidde natuurlijk tot een glij- en valpartij, pal voor de wagen. Keihard kwam mijn knie tegen de ijsvlakte, en daarna werd ik nog bijna overreden ook!
De vrouw schakelde in haar vooruit, en reed weg, zonder mij met het fietswrak en een bloedende knie, ook maar een blik waardig te keuren.
Wat een onoplettend, stom kutwijf.
Ik hoop dat zij, meer dan twintig jaar later, ooit eens vlak voor mijn auto ten val komt...