Op de middelbare school hadden wij Franse les van een mevrouw die geen enkel excuus tolereerde voor ongeleerd en ongemaakt huiswerk. Geen enkel.
Als je voor de les aankondigde je huiswerk niet te hebben gemaakt gaf ze je met opzet een beurt, en scoorde je uiteraard een vette onvoldoende. Dat deed je dan dus maar één keer. Ze had altijd het laatste woord. Niemand durfde er tegenin te gaan, bah, wat een vervelend mens.
Op een dag had ik mijn huiswerk niet gemaakt. Ik had een hele goede reden. Hoewel de reden bepaald niet leuk was, verheugde ik me er toch stiekem een beetje op haar te zeggen dat ik niks had gedaan.
"Mevrouw," zei ik vlak voor aanvang van de les, "ik moet u wat zeggen."
Ze stond dreigend naast de deur van het klaslokaal. De andere kinderen schuifelden met een nieuwsgierige blik in hun ogen langs ons.
"Wat?" vroeg ze ijzig.
"Ik heb mijn huiswerk niet gemaakt."
Haar ogen spuwden vuur.
"Omdat," vervolgde ik kalm, "ik een begrafenis had, gisteren."
Ze zei niets en knikte. Ik mocht doorlopen. Eén nul voor mij. Zij voelde het ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten