Soms heb je bepaalde dingen gewoon niet door, zeker als kind. Of als tiener.
Zo hadden wij ooit een fancyfair op de middelbare school, ieder jaar overigens, maar toen ik in de derde klas zat had onze klas een schiettent.
Er moest natuurlijk wel schietspul aanwezig zijn. En mijn vader had een luchtbuks. Twee eigenlijk, een grote er een iets kleinere.
Op zaterdagen schoten mijn vader en ik dia's kapot. Dat was leuk: een glazen dia in een standaard en vanaf een meter of acht erop schieten. Ze sprongen zo leuk uit elkaar. Mijn moeder vond het maar niks, geen goede opvoeding en zo.
De grote, die wilde ik meenemen. Lekker stoer doen.
Ik haalde 'm uit z'n kamer.
"Ja, maar dan gaan we met de auto naar school," zei mijn vader.
Ik was 15 en vond het natuurlijk een blamage door m'n pa naar de fancyfair te worden gebracht.
"Hoezo?" vroeg ik. "Dat kan ik best op de fiets vervoeren."
"Daar komt niks van in," reageerde mijn vader boos, "ben je helemaal gek geworden?"
"Nou, dan neem ik wel die kleine," zei ik verontwaardigd, ervan overtuigd dat de zwaarte van de grote buks het probleem was geweest.
"Ook niet." Mijn vader was vastbesloten.
Ik begreep het echt niet.
Waarom snapte ik niet, dat je, als kind van 15, op een fiets rijdend met een luchtbuks in je hand, waarschijnlijk eerder op het politiebureau belandt dan op school? Het blijft een raadsel...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten