Twee katers hebben wij. Hadden wij, want inmiddels hebben we er drie. Die twee komen uit het asiel in Amerongen. De eerste leek een schatje dat zijn voorpoten zo aandoenlijk onder de tralies had doorgestoken dat ik op slag verliefd werd. Dat het eigenlijk een monstertje was, bleek direkt al toen personeel van het asiel 'm probeerde te vangen en in onze mand te doen. Hij is nu bijna drie jaar bij ons en heeft nog geen één keer op schoot gezeten...
De tweede werd 'erbij gezocht' alsof het een woon-accesoire betrof. Hij was door deze keuze zo van streek dat 'ie direkt begon over te geven. Toch zijn ze beiden erg leuk, en je merkt echt dat ze ontzettend blij zijn weg te zijn uit dat verschrikkelijke beesten-internaat.
En de derde kwam aanlopen. Het begon met 's nachts illegaal door het kattenluik te kruipen en het eten van de eerste twee te jatten. Wegjagen had geen zin. Door ons niet, en ook de twee katers hielden 'm niet tegen. Na twee maanden besloten we 'm maar te houden, of beter, te tolereren.
Hij moest alleen wel een naam krijgen. Aangezien hij rood en dik is, overal vanaf valt, eigenlijk een beetje een ADHD-kater is en zich absoluut niet weet te gedragen was een naam snel gevonden. Hij heet Wuppie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten