Mijn eerste bijdrage

Als je gaat bergbeklimmen heb je een heleboel materiaal bij je. Veel van die materialen zijn van metaal en dus nogal zwaar. Dat betekent vanzelf dat je rugzak vaak ook nogal zwaar is. Eén keer was het echt zo erg, dat mijn zak 21 kilo woog. Bijna de helft van mijn eigen gewicht (53). Ik struikelde ermee op een bospad, en kwam bijna niet meer overeind.

Toen ik na een vakantie weer terug was in de stad was er iets vreemds aan de hand met mijn schouderblad. Dat veerde naar achter zodra ik mijn arm optilde om, bijvoorbeeld, een biertje te drinken. Dan stak het nogal raar uit. Ik ging ermee naar de huisarts - die mij doorverwees naar het ziekenhuis. De arts daar kon zijn geluk niet op: eindelijk zag hij deze kwetsuur 'in het echt'. Hij kende dit alleen van de boeken. Het was een soort van ontsteking, veroorzaakt door: het te veel dragen van te zware rugzakken.
Nadat hij mij verzekerd had van de onschuld van de blessure en vertelde dat het vanzelf over zou gaan, vroeg hij mij of ik tijdens een college wilde vertellen wat ik had, zodat zijn studenten het ook in het echt konden beleven.
Nou goed dan, als ik me maar niet zou hoeven uitkleden voor de klas. Dat beloofde hij. En: "Het is maar een klein klasje." Nou, dat was het helemaal niet, het was een enorme klas, met wel veertig artsen-in-opleiding.
Ik heb wat verteld en wat vragen beantwoord, het duurde misschien 5 minuten. Maar ik was enorm trots: ik had mijn eerste steentje bijgedragen aan de opleiding van studenten van de medische faculteit.