Sylvestercross 2006

56 - Susan Odendaal - 22:12.
Niet binnen de twintig (maar het zand was ook wel erg mul), maar wel een dikke minuut sneller dan vorig jaar...
Champagne!

Plas

Een paar dagen geleden moesten we mijn dekbed naar de stomerij brengen, de kat had erop geplast. Sowieso was het wenselijk het dekbed eens een keertje te laten reinigen, maar dat terzijde.
Bij de stomerij stond een Indiase man. Wij vertelden dat het dekbed ondergepiest was door een kat. 's Avonds konden we het weer komen halen, gelukkig, want de nacht ervoor had ik niet zo goed geslapen in mijn slaapzak, het dekbed lag in de badkuip.
Hij hield het pas gestoomde dekbed in de lucht en zei:
"Waar is kat? Kat is weg."
Inderdaad. Wat een heerlijk schoon dekbed had ik weer!

dood

Gisteren is Skippy doodgegaan.
Vandaag is het een beetje stil.

Skippy wordt gecremeerd, en zijn as zal in zo'n zelfde urntje komen als Poeke en Poesele ook hadden. Niet zo'n kitscherig ding met kattepoten of in een katvorm, ook geen pyramide -hoe schrijf je dat eigenlijk?- maar gewoon eentje van speksteen, rond, met een rond dekseltje.
De vraag is nu alleen: waar gaan we de as uitstrooien? Want traditie is op een naamgerelateerde plaats - voor Poeke en Poesele was dat in België - maar Skippy? De naam is hem door het asiel gegeven, en tja - nu moeten we dus eigenlijk naar Down Under...

_

Schoolbank

Gisteren kreeg ik opeens een mailtje van Schoolbank.nl. Er was iemand die zichzelf op een ooit door mij geplaatste foto had herkend. En ik kon zijn naam aan de foto toevoegen. Dat is leuk! Het was minstens een jaar geleden dat ik op die site was. Omdat je opeens moest betalen voor een dienst die tot dan toe gratis was, was ik ermee opgehouden. Ik hou daar niet van. Vind ik een soort van chantage.

Maar ik was natuurlijk erg nieuwsgierig, en klikte meteen op de meegstuurde link. Daar zal ik wel niet voor hoeven betalen, dacht ik, en dat klopte. Maar toen ik zijn gegevens wilde bekijken -'het is mogelijk dat deze persoon een uitgebreide beschrijving van zichzelf heeft gemaakt. Je moet daarvoor wel ingelogd zijn om dat te bekijken', of zoiets- , moest ik ineens wel weer betalen. Niet veel, twaalf euro in het jaar - maar het ging me om het principe.

Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen - en ging dan uiteindelijk maar akkoord met betaling. Dan zouden vast ook die weerzinwekkend grote advertenties in de toch al zeer matige layout verdwijnen...
Helaas... Geen uitgebreide beschrijving, en wel enorme advertenties. En 12 euro lichter. Ik voel me genomen.
www.schoolbank.nl

Haren

Wat is de overeenkomst tussen een vos en een schilderskwast, gekocht bij Gamma?!?!
Hij verliest wel z'n haren maar niet z'n streken!
Hahahaha! Wat een grap.
Hoewel... ik heb me weer zo geërgerd vandaag. Koop ik speciaal een dure ronde kwast (5 euro 39 = toch al gauw zo'n twaalf gulden), omdat ik zo'n godvergeten hekel heb aan haren in het verfwerk, nou, ik heb een uurtje staan schilderen en moest tweemaal een haar uit het verfwerk peuteren, en heb zeker wel zes loszittende uit de kwast moeten trekken. Baal! Hoeveel geld moet je dan tegenwoordig uitgeven voor een behoorlijk stuk gereedschap?!?!

My gamertag...

Op Kerstavond heb ik iets belangrijks bereikt: 300 punten. Het duurde wel tot 3 uur 's nachts...

Jezus

Wij waren vanmiddag, net als ieder ander, even aan het winkelen. Plotseling werden we op straat voor de ingang van de supermarkt 'overvallen' door een mevrouw met een dienblad vol beschuitjes met muisjes. Blauwe muisjes. Wat een gezelligheid.
We kregen een kaartje - daar stond op geboren. Met een leuke tekening van een baby. Ik dacht jeetje wie geeft er nou dan beschuitjes aan wildvreemden? Ik had nog niks door, dus. Pas toen ik de andere kant van het kaartje bekeek zag ik staan Jezus is geboren.
Hmmf.
Was Jezus niet op Eerste Kerstdag geboren? Op 25 december? Volgens mij wel. In ieder geval niet op de 23e... Beetje voorbarig dus, twee dagen voor de geboorte al beschuit met muisjes uitdelen.
Bovendien: in werkelijkheid is Jezus ergens in april geboren. Echt wel.

Stom

Er is nu een programma op tv, over mislukte liposucties en andere cosmetische operaties en zo.
Ik heb geen medelijden met die mensen. Moeten ze maar niet zo stom zijn om aan hun lijf te willen laten sleutelen zonder medische urgentie.
Zo'n vrouwtje, die vollere lippen wil, en dan één of ander vage vriendin in een nog vagere omgeving een aantal injecties in haar laat zetten -hetgeen dan mislukt en eindigt in een drama-, ben je dan stom of stom? Die mensen zouden ze moeten opsluiten. Die mensen zouden zich kapot moeten schamen. Dat vind ik.
Ik vind dat alle cosmetische surgerie moet worden afgeschaft, laat mensen blij zijn dat ze gezond zijn. En geef alle aandacht en energie in de gezondheidszorg aan mensen die ziek zijn. Mensen die het écht nodig hebben: zorg.

Bloemen

Laatst kreeg ik een bos bloemen.
Ik krijg niet zo vaak bloemen, eigenlijk nooit, dus ik heb ook geen vaas.
Ik heb dus ook totaal geen ervaring met bloemen in een vaas zetten.
Ik moest ze verdelen over twee kleine glazen potten, omdat het er teveel waren voor 1 pot.
Maar ik had het zakje snijbloemenvoedsel al geleegd in de eerste pot en die gevuld met de helft van de bloemen, toen ik daarachter kwam. Ik had ook netjes de steeltjes schuin afgesneden, maar daar had ik bij de tweede pot geen zin meer in. Ik heb nu dus twee bossen staan: één met voedsel en afgesneden stelen, en één zonder dat alles. En wat is het verschil? Niks. Ze staan er identiek bij. Conclusie: snijbloemenvoedsel is volstrekt nutteloos. En schuin afsnijden hoeft ook niet.

Overgeslagen

"Je hebt weer niet geblogd gisteren."
"Nee. Ik zat met de kat op schoot."
Wel een heel flauw en dom excuus, althans, in bijna ieder geval.
In mijn geval niet, aangezien het wel eens de laatste keer kon zijn voor die poes. Of kater, eigenlijk.
Ik gunde hem de warmte van mijn benen, en nam dus geen plaats achter de computer, waar ik nu wel zit.
Poes ligt nu uitgeteld en stervende op het tapijt. Haalt af en toe rochelend adem. Kan bijna niet meer op z'n pootjes staan. Ik ga snel weer op de bank zitten zometeen en til hem weer op me. Dan kan ik meteen die zeikstraal van een Jensen wegzappen. Gatverdamme. Weerzinwekkend dom gekrijs op die tv. Bijna erger dan de doodsstrijd van mijn huisdier.

Oranje Zwart

September 1981, een van mijn eerste wedstrijden met het hockey-elftal van Oranje Zwart, MC5 [er waren 5 elftallen...] Aan de bal hier ik, vast van plan de bal een enorme pets te verkopen. Maar de tegenstand is enorm! Wat een actie, wat een sensatie! Zie het publiek juichen!

Rijden

Hoera!
Ik mag rijexamen doen. Mijn instructrice heeft genoeg vertrouwen in mijn rijden. Of ze is het gezeur zat, dat kan natuurlijk ook. Ik heb op 5 januari zo'n soort van 'tussentijdse toets', waarvoor je niet kan zakken; je krijgt alleen advies en hoeft eventuele bijzondere verrichtingen zoals fileparkeren misschien niet meer tijdens het examen te doen, als je ze tijdens die toets goed doet. Schijnt dat het slagingspercentage hoger ligt dan bij kandidaten die geen toets hebben gedaan. Ja, dat lijkt me logisch. Maar goed - die toets is toch bijzaak: daarna volgt het echte examen. Waarschijnlijk ergens in februari.

...

Skippy... ik ben bang dat hij het niet gaat halen.

Thuis

Skippy is weer thuis. Met een arsenaal aan dieetvoer voor nierpatientjes. Want dat is hij vanaf nu. Nu ligt hij, uitgeteld, op de bank te slapen. Hij heeft nog niet veel gegeten, hoewel hij de tonijn al wel wat lekkerder vond dan gisteren.
Ik heb een lijst met etenswaren gekregen waaruit ik mag kiezen als hij niet van het dieeteten wil of hoeft te eten. Kip, lamsvlees, volle yoghurt, volle kwark, slagroom. Allemaal lekkere vette dingen zonder gevaarlijke proteïnen.
Dat mag ook wel. Als je de eerste tien jaar van je leven vaker gevangen hebt gezeten dan vrij bent geweest. En nou nog ziek bent ook...

Niervergiftiging

Vanavond zij wij met onze ernstig zieke kat naar de dierenarts gegaan. Dierenartse. Zij zei het vrijwel meteen: Skippy heeft niervergiftiging. Ik schrok me kapot.
Hoe...? En nu..?
De enige oplossing is: zoveel vocht toedienen dat de nieren wel moeten gaan werken. Ter plekke kreeg hij bijna een halve liter toegediend, gewoon in het lichaam. We moesten hem daar achterlaten; krijgt 'ie vanavond en morgenochtend nog een keer zo'n dosis.
En..?
Als dat niet gaat helpen, dan is het... afgelopen. Dat arme dier! Morgen aan het begin van de middag mag ik bellen, of het goed is gegaan. Nee... of het goed gaat. Of het niet verkeerd is gegaan. Ik durf niet...

Te ruil

Ik heb dus op gamevillage.nl mijn exemplaar van Splinter Cell DA [voor de xbox 360] in de verkoop gegooid. Of nee: in de ruil eigenlijk. Maar tot nu toe heeft nog niemand gereageerd. Ik ben zo'n beginner dat ik er gewoon niet uit kom. Misschien veel te snel om 'm daarom maar weg te doen? Tsja... Met Oblivion had ik minder moeite.

Enfin, ik zal 'm straks nog weer eens gaan spelen - misschien dat als ik uiteindelijk toch door het eerste level heenkom - dat ik het dan wel leuk ga vinden. Maar als er iemand is die 'm wil ruilen voor, bijvoorbeeld, Call of Duty 3: dat mag. Want er is meer te doen dan gamen. Stofzuigen bijvoorbeeld.

Tonijnmoten met Room

Het gaat niet goed met mijn kat. Ik bedoel niet die nieuwe, die rode, en ook niet de getijgerde, maar de zwarte. Was 'ie eerst echt zo'n veel te dikke kater: nu is 'ie verworden tot een mager scharminkeltje. Hij eet niet meer. Of, bijna niet meer. Hij is weliswaar bijna 15, maar toch: dood mag hij niet. Hij heeft een soort van levenslange ontsteking aan zijn tandvlees, en krijgt daarvoor prednison. Uit eigen ervaring weet ik dat dat een beroerd middel is - waar je ook nog 'ns dik van wordt. Maar hij niet.
Nu heb ik 'm John West Tonijnmoten in Olie met room gegeven. Maar zelfs dat hapje, waar de andere twee jaloers naar kijken, moet 'ie eigenlijk niet. Na een paar voorzichtige likjes is 'ie op bed gaan liggen. Je voelt zijn ruggegraat door z'n vacht heen, het arme dier - wat lust 'ie nou nog wel?

Weer regenweer

Wat een kutweer vandaag zeg. Mag het misschien niet zeggen op internet, omdat je op dat woord, nou ja - op de drie eerste letters ervan, verkeerde hits krijgt, maar het was echt kutweer! Weer die zeikregen, getverdemme, ik ben het zo beu weer die vuilniszak van een regenbroek aan te moeten heisen, op de fiets te gaan zitten en met doorweekte schoenen en een totaal misvormd kapsel op mijn werk te verschijnen! O, had ik maar een auto!
Ik zwoegde door de tegenwind over de Oude Dijk, komt er opeens een megagrote plas in zicht. Zo'n hele diepe. Ik kijk om, kan ik 'm ontwijken..? Nee - er dendert een grote vrachtwagen van de Roteb achter me aan. Tering, denk ik, die gaat natuurlijk in volle vaart rechtdoor om een golf van smerig, ijskoud plassewater over mij heen te kledderen en datgene wat nog net een beetje droog is direkt ook drijfnat te maken...
Maar wat? Hij hield in - wachte keurig netjes tot ik de plas voorbij was gereden en haalde toen voorzichtig in! Wat een schat!

Niet voor de poes:

Ontbijten met de kat op tafel.

Overgeslagen

Ik heb twee dagen niet geblogd! Dat is schandalig. Ik zat voor mezelf een soort 'strafje' te verzinnen, zoals bijvoorbeeld de twee dagen 'inhalen', maar dan krijg je wel weer erg geforceerde stukjes tekst. Ook zou ik een extra 'feature' in kunnen bouwen, eentje die moeilijk is te realiseren. Een soort van strafwerk is dat dan. Maar dat red ik nooit voor twaalf uur, en dan zou ik opeens drie dagen niet hebben geblogd. Dan kan ik er net zo goed mee ophouden...

Ik weet wat: ik ga de broadbandrouter aan de praat proberen te krijgen. In plaats van spelen met de xbox...
Is dat wat...

Broadband Router [3]

Dat ik niet meer heb geschreven over de broadband router wil niet zeggen dat ik het heb opgegeven. Nee, gelukt is het ook nog niet...

Ik heb gisteren een email gestuurd naar mijn internet-provider en hij mailde vandaag terug. Het is niet zo moeilijk. Mits je de router laat weten welk ip-adres hij moet benaderen. Maar mijn router luistert nergens naar. Ik voel me toch een beetje die kerel uit die UPC-reclame.
"Da installeren da gaat nie lukken," zegt zijn vrouw tegen het UPC-meisje.
"Maar ik ken 't toch proberen?" vraagt hij nog.
Zij, resoluut: "Gij probeert helemaal niks!"

Nou, ik ga het toch nog eens proberen...

Lekker stoer

Vandaag zag ik 'm rijden: de nieuwe Honda Civic. Ik dacht altijd: voor mij geen Japanner. Doe mij maar een Italiaan, een Alfa 't liefst. Een 147, of beter nog, een Brera. Maar die Civic die is echt stoer! Ik ben helemaal overstag! En dat terwijl ik nog niet eens een rijbewijs heb. Ik droom wel verder... http://www.blijfdaarmaareensvanaf.nl/

Trainen...

Ik ging deze avond naar de sportschool, en was al fanatiek bezig met gewichten toen ik zag dat één van de train(st)ers een stoere jongeman rondleidde.
"Ja, die gewichten hier daar heb je waarschijnlijk niet zoveel aan," zei ze, net toen ik plaats had genomen op de Triceps Press. Ik deed 40 kg.
"Ze gaan maar tot honderd kilo bij ons," vervolgde ze.
Maar honderd?!
Ik vind 40 al best veel. En bij de Shoulder Press, waarbij je gewichten omhoog duwt, kom ik ook pas tot aan 25. Wel met 4 x 12 herhalingen, dat dan weer wel. Maar meer dan honderd, zeg 115, ik zou er geen beweging in krijgen...
"Tja," zei de jongen, hij twijfelde. Hij woont in de buurt, dus trainen in deze sportschool zou wel heel handig zijn.
"Ik denk dat als je wilt bodybuilden dat je dan beter naar een ander soort sportschool kan gaan," was haar eindconclusie.
Oh, dacht ik bij mezelf, bodybuilden, ja, dan heb je natuurlijk heel wat anders nodig. Ik voelde me al zo'n sufferd - maar dat bleek dus toch niet nodig. Stoer stapte ik van de Triceps Press af en wandelde naar de Leg Press. En stelde het gewicht in op 115 kg. Kuiten trainen.

Mijn eerste rijles

... en mijn eerste auto. Ik rijd in die witte, mijn broer in die rode [?].
We hebben er allebei echt een reuze lol in...

Geen ruimte voor een kerstboom

Ik keek vanmiddag plotseling naar een of ander tuin- of woon- of lifestyleprogramma op SBS6. Het ging over kerst en kerstaccesoires en zo.
"Als u nou geen plaats heeft voor een kerstboom," sprak de presentatrice blij, "dan kunt u natuurlijk deze accesoires heel mooi draperen over uw kroonluchter."
Pardon?
Uw kroonluchter? Je hebt géén ruimte voor een kerstboom. Een studentenkamer of zo, of zo'n gerenoveerd tweekamer flatje drie hoog achter. Of een bejaardenwoninkje, zo'n studiootje. Helaas geen plek voor een kerstboom? Maar gelukkig - heb je dan wel nog je kroonluchter! Doe toch es effe normaal!

Waarover bloggen?

Soms heb ik geen idee waarover ik zal gaan bloggen. Maar aangezien ik beloofd heb elke dag te schrijven, moet ik toch wel een idee hebben. Nou kost het mij geen moeite wat te verzinnen, over mijn verleden bijvoorbeeld - schud ik de verhaaltjes zo uit mijn mouw. Maar ik wil niet altijd uit de ouwe doos lullen, soms moet het ook over het heden gaan.
Met uitzondering van het verhaal van de herkraak van Fort Pannerden, wil ik ook niet citeren (of copy-pasten) uit andere internetpagina's; dat gebeurt al zo vaak. Dus ook zo min mogelijk links, maar gewoon verhalen van en over mijzelf. Posts n.a.v. het nieuws zijn ook al zo saai.
Toch was het enigste dat mij na het lezen van nu.nl vanavond bezighield het weerzinwekkende nieuws van de moord op een schooljongen van acht jaar oud. Niet dat ik nou zoveel geef om kinderen en ik weet ook dat mensen tegenwoordig krankzinnig zijn, maar dit slaat echt alles! Ik begrijp niet wat er in iemand omgaat zoiets te doen. Hoe kan je gewoon een schoolgebouw ingaan en zo'n jochie de keel doorsnijden?
We zullen vrij snel weten wat de motieven zijn - de waarschijnlijke dader is alreeds aangehouden - maar maakt dat het verdriet van ouders en vriendjes van hem er minder om? Nee.

Uit de ouwe doos

De aanleg voor voetbal heb ik zonder twijfel geërfd van mijn opa. Helaas kreeg hij maar één kind, een dochter. En zij haatte het voetballen. Haar kinderen, dat zijn wij dus, hebben dus ook nooit gevoetbald. Jammer, want ik weet zeker dat wij goed zouden zijn geweest...

Mijn opa is hier te zien op deze elftal- (pardon: negental-) foto, die dateert uit, zo ongeveer, 1920 [klik erop voor een vergroting]. Met UVV (Utrecht), heeft hij zelfs internationale wedstrijden gespeeld, zo vertelde mijn oma vaak. Ze vertelde vaak dat ze naar het stadion gingen, kijken. Ze heeft een kruisje op de foto gezet, linksonder, nummer 33, dat is hem. Hij overleed in 1968, een maand voordat ik geboren werd...

Ik ben benieuwd of er iemand is die één van deze mannen op de foto herkent. Misschien een vader, grootvader of overgrootvader..?

Zwemles [vervolg 2]

Toen moest B nog gehaald worden, het groene diploma. Daarvoor hadden we les in een ander zwembad, het ir. Ottenbad in Eindhoven. Dit was ook een mooi bad, maar het haalde het niet bij Eikenburg.
We hadden een paar keer les alvorens we mochten afzwemmen. Ik heb toen eens een keer, vlak voor aanvang van zo'n les, een niet gering aantal mandarijnen gegeten, en was toen direkt het bad in gegaan. Maar mijn maag kon dat niet aan - en net toen ik het bad was uitgeklauterd moest ik plotseling overgeven, tot afgrijzen van de tientallen kinderen die daar stonden te wachten. Al de mandarijntjes kwamen eruit; oranje op de schone tegelvloer naast het bad. Ik werd direkt afgevoerd, en mocht niet meer verder zwemmen.

De week daarop sprak één van de meisjes mij aan.
"Vorige week was er een meisje dat moest kotsen," zei ze en ze trok een vies gezicht.
"O ja?" vroeg ik onschuldig.
"Ja. Gedver - in het bad." vervolgde ze. Ik was verontwaardigd, en wilde bijna zeggen dat het niet waar was, niet in het bad maar ernaast. In plaats daarvan antwoordde ik:
"He gadsie, dat is smerig." Ik had opeens helemaal geen zin meer om dat trutje de waarheid te vertellen...

Zwemles [vervolg]

Toen ik genoeg had geoefend in het bad van Hein Essink, mocht ik op voor het diploma A. Dat was in het mooiste zwembad waar ik ooit kwam, het bad van Pensionaat Eikenburg. Nogal afgelegen in het bos, was hier een dus het 'Pensionaat voor Jonge Heeren Eikenburg', met zo'n mooi zwembad, echt ongelooflijk. Dat we hier mochten afzwemmen was heel bijzonder. En waarom precies het zo mooi was weet ik ook niet meer, maar het heeft ongetwijfeld te maken met de prachtige tribunes -het leek haast een bioscoop-, de serene rust die ervan uitging -diep in de bossen- en de diepblauwe tegels in het bad zelf.
Hoe dan ook, ik heb hier het eerste diploma van mijn leven gehaald: zwemdiploma A. Het blauwe. Je kreeg dan zo'n badgeje, met een grote A, die je moeder dan op je badpakje moest naaien, zodat iedereen 't kon zien. Helaas ben ik daarna nooit meer in dat zwembad geweest.

Hobby's van vroeger [1]

Laten we het nog een keer over sport hebben. Ik begon met ballet. Hoewel dat natuurlijk geen sport is. We kunnen het dus beter over hobby's hebben, en dan bedoel ik eigenlijk die hobby's waarvan je als kind zei: "ik zit op...". "Ik zit op balletles", of "ik zit op voetbal", of zo. Mijn moeder vond het prachtig: dochtertje, 6 jaar oud, dús op balletles. Je had dan zo'n blauw pakje - of zwart, maar dat vond ik stom. Eigenlijk vond ik die hele balletles stom. Na de les over de tweede positie hield ik ermee op.
Toen volgde zwemles, wat natuurlijk gewoon nodig was. Zwemles had ik in Sportschool Hein Essink, waar behalve zwemles ook judo werd gegeven. Fascinerend. Na het zwemmen gingen we dan kijken in de dojo (heet dat zo?) en zagen de jongens daar dan vechten. Veel leuker dan ballet. Maar, 'op judo' ben ik nooit gegaan.
Bij de zwemles durfde ik niet in het water te springen. Mijn broer vond dat zo irritant dat hij mij erin duwde. Ik schrok me te pletter, kreeg een golf chloorwater in m'n mond, was dus woedend op m'n broer, maar daarna durfde ik wel.
Als je op les kwam met pentekeningen op je huid, wat in mijn geval nogal eens gebeurde, dan mocht je niet meedoen. Hetzelfde gold voor pleisters, had je die, dan werden die door de zwemjuf hardhandig van je vel getrokken. Of ze stuurde je direkt naar huis. Toch was dat niet in Oost-Duitsland, maar gewoon in Eindhoven. In 1976.

En ja: weer gekraakt.

Wat een grap! Fort Pannerden is opnieuw gekraakt!
Op zaterdag 25 november werd het fort Pannerden "opnieuw in gebruik genomen door de bewoners".
En terecht.
"De staat waarin mensen hun persoonlijke spullen terugvonden spreekt boekdelen over de respectloze houding van de gemeente: persoonlijke correspondentie die opengemaakt werd, spullen die doorzocht en opzettelijk stukgemaakt werden, kachels stukgegooid, waterleiding vernield..., voor de rest ligt het Fort erbij zoals de ME het achterliet op 8 november."
Maar: "De gemeente en staatsbosbeheer hebben tijdens een overleg zondagmiddag beslist deze week nog te gaan ontruimen."
Hebben ze niks beters te doen daar in Lingewaard..? Laat die mensen zitten in dat fort! Dit begint echt te lijken op het scenario van een game! De vraag is of dat wel zo'n leuke is...
bron: indymedia.nl
http://www.fortpannerden.nl

It's better to regret something you have done than to regret something you haven't done

Men zegt altijd: ‘het je verheugen op dingen is veel fijner dan de dingen zelf’. Dat kan soms dan wel zo wezen, in bijvoorbeeld het geval van een vakantie, of vroeger, het nachtenlang gespannen wachten op het sinterklaasfeest, maar ik ben echter meer fan van de stelling ‘Pluk de dag’ of liever gezegd ‘Pak wat je pakken kan’. Voor je ‘t weet is het namelijk te laat. Helaas weet ik dat uit eigen ervaring. Dan kán je het namelijk niet meer.
Wie kent geen mensen die zich zo verheugden op alles wat ze gingen doen na hun pensioen, maar bij wie het allemaal toch niet meer kon. Zij hadden wel het geld, maar hun lichaam deed het niet meer. Of ze stierven nog voordat een eventueel pensioen kon beginnen.

Ik ben dan weliswaar nog lang niet toe aan m’n pensioen, maar heb wel op een andere manier ermee te maken. En ik heb meer dingen niet gedaan waarvan ik spijt heb dat ik ze niet heb gedaan, dan dingen waarvan ik spijt heb dat ik ze wel heb gedaan. Dus ik zeg tegen iedereen en ook tegen mezelf: doe dat wat je wilt zodra je het kan, stel het niet (te lang) uit.
Zo, en dan ga ik nu een vakantie boeken.

Ogen

Eigenlijk geldt het voorgaande ook voor contactlenzen. Soms zijn ze gewoon irritant, omdat je weet dat ze er zitten. Als je dan echt merkt dat ze er zijn, bijvoorbeeld omdat ze niet schoon zijn omdat je geen behoorlijke lenzenreiniger hebt gebruikt, maar rommel van het Kruidvat, is dat nog vervelender. Dan wil je ze alleen maar uit hebben. Ik heb ooit overwogen een laserbehandeling te doen, maar daar zie ik vanaf. De kans dat dat misgaat is gewoon te groot. Al is de kans maar 1%, dan nog, echt dus niet. Mijn gezichtsvermogen - daar ga ik echt niet mee experimenteren. Nee hoor, ik denk dat ik maar weer eens een bril ga aanschaffen. Niet modern, maar wel veilig.

Haal de hitte uit je huid

Zonet heb ik het weer geprobeerd: de sauna. In de sportschool, na het sporten. Maar ik kan er echt niet tegen. Ik word er helemaal gek van, dat kwartiertje 'relaxed liggen' kost me veel meer moeite dan bijvoorbeeld een kwartier hardlopen. Het zweet gutst van m'n lichaam af, ik verbrand m'n lippen aan de hete lucht, word duizelig, krijg ademproblemen... Als ik het echt al niet meer uithoud, dan is volgens de zandloper pas 5 minuten verlopen... 85 graden, belachelijk.

Eerst dacht ik dat het kwam vanwege die hoop metalen draden die zich nog steeds in mijn lichaam bevinden na een operatie, maar dat kan toch niet. Die reageren niet eens op de poortjes in Schiphol. Wel op de hand-metaaldetector overigens, dat is dan weer wel leuk. Zegt dat ding piep als 'ie op mijn borst gehouden wordt...
Maar metaal wordt weliswaar veel heter qua gevoelstemperatuur dan hout, maar metaal omgeven door water, of vocht, dus in een lichaam niet...
Deze staaldraden, kutdingen, ze doen nu toch wel weer een beetje pijn... Maar dat doen ze eigenlijk bijna altijd, dus dat heeft er ook weer niks mee te maken.
Ik heb er geen aanleg voor, voor hitte, laten we het daar maar op houden.

Stemgedrag [2]

Hemel, ik zweef nog steeds. Wat moet ik nou stemmen?
Ik weet natuurlijk wel ongeveer welke kant ik opga (dus twijfel tussen, bijvoorbeeld, de VVD en GroenLinks is er niet), maar ik ben zojuist weer aan het twijfelen gebracht tussen op-elkaar-lijkende partijen. Heb nog een half uur de tijd vooraleer ik op de fiets stap naar huis, en onderweg even langs een stembureau ga. Ja, want je mag dus overal stemmen in de gemeente, het hoeft niet meer bij je 'eigen' stembureau. Dat is best handig.
Mits je een lijst met de bureaus op internet zou kunnen vinden!
In Rotterdam kan dat via de site: www.rotterdam.nl.
Maar dan moet je wel een IQ van 160 hebben. Op de website is het niet te vinden. Wat je ook probeert: niks.
Ingetikt in Google: stembureaus Rotterdam lijst. Nou ja - dan vind je het eindelijk: op de site, met een pad van heb-ik-jou-daar, zo lang
[http://www.rotterdam.nl/rotterdam/internet/overig
/rdm/publiekszaken/lijst%20adressen%20stembureaus.pdf]. Maar dat zou toch, op de dag van de verkiezingen nota bene, gewoon op de homepage van de gemeente Rotterdam moeten staan! Eén klikje. Met koeie(n)letters..!

Stemgedrag

Nog anderhalve dag en we zijn weer verlost van dat verkiezingscampagne-gezanik. Voor vier jaar, althans, als alles goed gaat. 'En, wat gaat u stemmen?' is inmiddels de meest geziene poll op internet.
"CDA? Nee, ik ben geen Christen."
"PvdA. Nee, ik hou niet van rood."
"VVD. En niet van blauw."
"SP. Nee, lust geen appels."
"GroenLinks. Stomme naam zeg."
"Lijst Vijf Fortuyn. Huh? Nooit van gehoord."
"D66. Jan Terlouw schrijft toch kinderboeken?"
"ChristenUnie. Ja, daag."
"SGP. Ja, daaaaag!!!"
"Partij voor de Dieren. Ik hou niet van dieren."
"Eén NL. Wat is dat voor onzin?"
"Partij voor de Vrijheid. Ik hou niet van vrijheid."
Kortom: ik zweef.

Eigelijk weet ik het wel. Maar ik zeg het pas morgen. Misschien.

Fietspad

Ik kan op twee manieren fietsen naar mijn werk. Nou ja, het kan wel op duizend manieren, maar er zijn er maar twee die in aanmerking komen. Eigenlijk gaat het om de laatste fase, door het laatste wijkje van de rit. De vraag is: neem ik de eerste, of de tweede zijstraat. In tijd scheelt het niks. Het hangt af van mijn humeur, of van waar ik nou zin in heb. Of van gebrek aan 't initiatief, de eerste te nemen.
Maar vanmorgen werd het bepaald door een automobilist, die van rechts kwam in de eerste straat. Hij had geen voorrang, want haaietanden. Hij stond op het fietspad. Ik was van plan geweest deze straat in te rijden, en dus voor hem al af te slaan. Maar - hij reed zo lief twee meter terug, gebaarde 'ga maar' en maakte dus de hele weg voor mij vrij - dat ik het gewoon niet over mijn hart kon verkrijgen vóór hem af te slaan.

Lampjes

Zo. Wat de buurvrouw kan, kan ik ook. En beter. Zij heeft de pergola in haar tuin voorzien van kerstlichtjes. Heel gezellig. Maar als je op straat loopt zie je daar niks van.
Dus heb ik de meterkast overhoop gehaald en de lampjes gevonden. Mijn kerstlampjes. Ik heb zo uit de knoop gehaald, en gelukkig, ze schakelen niet in serie, maar parallel. Dat wil zeggen dat het dus niet erg is dat er eentje in de keten stuk is. Of, in mijn geval, dat er een heel groot aantal stuk zijn. Maar een nóg groter aantal doet het nog wel. Ik heb ze met plakband vastgeplakt tegen het raam aan de voorzijde van mijn huis. Ik haat Kerstmis en ik heb een bloedhekel aan Sinterklaas. Maar die lampjes, echt, zó gezellig!

Spikes

Ik heb wat met schoenen. Nou is dat heel normaal voor een vrouw, maar ik heb eigenlijk vooral iets met sportschoenen. Ik heb nog altijd de voetbalschoenen die ik op m'n veertiende kreeg voor het hockey. En ze passen nog altijd. Leren Adidasjes, zwart met witte strepen, 13 vaste noppen, veel te lange veters: 50 gulden.
Eerlijk gezegd was ik ook veel liever op voetbal gegaan dan op hockey maar dat mocht niet:
"Voetbal is niet voor meisjes." Bijzonder getalenteerd voor hockey was ik overigens niet: in het eerste veldseizoen maakte ik één goal. En ik was niet de keepster.
Maar sportschoenen, ik kan ze echt niet weggooien. Ik heb ooit een paartje wrijvingsschoentjes (om te klimmen) weggegeven, omdat ik nieuwe had gekocht, maar daar ben ik ook nooit overheen gekomen. Ik zou best wel voor iedere soort van hardlopen schoenen willen hebben: en dan in het bijzonder spikes voor de cross. Maar dan moet ik natuurlijk wel wat meer dan één in het jaar lopen. Toch minstens twee.
(plaatje van www.rogansshoes.com)

Tekenen

Mijn leraar tekenen, derde klas middelbare school, verbood ons tekst te gebruiken in tekeningen.
"Dan maak je Reclame," was zijn motivatie. En, arrogant: "Wij maken Kunst."
Wat een onzin. Dat er kunstenaars waren en zijn die weldegelijk tekst en typografie in hun schilderijen gebruiken wist hij niet. Natuurlijk wist hij het wel. Maar zijn mening was wet.
"Maar ik maak een advertentie," zei ik tegen hem, en schilderde lekker toch woorden op het vel papier. Op mijn eindrapport kreeg ik van hem een zes. Advies: doe maar b-vakken. Doe maar wiskunde en natuurkunde. Dat deed ik - maar wél met tekenen. Op mijn eindexamen maakte ik de voorstudies achteraf. Wat had ik een geluk dat er een commissie naar de tekeningen keek en niet alleen mijn leraar. Ik kreeg een acht.

Moord

Vannacht ben ik doodgeschoten. Nou ja, in een droom dan. Maar het was toch best heftig. Er was een soort van gijzeling gaande, en de gijzelnemers kozen één van de gegijzelden uit om af te slachten. Dat was ik. En het gebeurde écht. Geweer tegen het hoofd en kogel afgevuurd.
Hoe kom je erop dat te dromen? Dat weet ik ook niet. Het is trouwens ook niet de eerste keer. Ik ben niet overdreven bang voor een gijzeling, dus angst of een trauma-verwerking is het niet. Ik heb wel één min of meer traumatische ervaring gehad, maar dat speelt bijna twintig jaar geleden, en op een heel ander vlak.

Wat zegt, bijvoorbeeld, dromenweb.nl hier dan over?
“Dromen dat u vermoord wordt voorspelt dat tegenstanders u schade zullen berokkenen.” Nou, dat is niet mis. Ik denk dat voor een uitleg van een droom veel meer nodig is dan een woordenboekje. Kennis van de psyche van de dromer bijvoorbeeld. In ieder geval heb ik bijna nooit gedroomd dat ik iemand anders vermoordde. Alleen in dagdromen…

Tramkaartje

Vandaag ging ik met de tram naar mijn werk, iets dat ik liever niet doe. Want om op tijd te komen, wat me eigenlijk zelden lukt, zou ik dus voor kwart over acht op pad moeten gaan. Terwijl als ik de fiets zou pakken ik pas om 8.40 uur weghoef. Hetgeen bijna een half uur scheelt: heel veel 's ochtends dus.
Toen ik bij de halte was gearriveerd, acht minuten had gewacht en de tram was ingestapt graaide ik een 2-euro munt uit mijn broekzak. Moest namelijk een kaartje kopen, want mijn strippenkaarten waren op, of kwijt.
In de tram stond de controleuse (het was een zn. 'conducteurstram', dat vind ik zo'n zinloze benaming op een tram, je kan dan net zo goed op niet-conducteurstrams de kreet 'zwartrijdtram' of 'gratis openbaar vervoer-tram' zetten) in een hoekje te kletsen met een reizigster. Even dacht ik 'mooi dan neem ik geen kaartje' maar aangezien ik nog moest overstappen en dus welzeker een kaartje nodig zou hebben, stapte ik op haar af.
"Nee. Gratis." was haar antwoord toen ik haar had duidelijk gemaakt dat ik een kaartje wou.
Bij de overstap kwam ik erachter dat er vandaag 'acties' waren. Waaronder dus het gratis vervoer. Jammer was wel dat het volstrekt onduidelijk bleef waarom er dan acties waren. Waarom op het matrix-bordje, behalve berichten over de vertrektijden en het gratis vervoer, geen teksten als nee tegen privatisering of zoiets? Want daar ging het over? Toch..?

Rijles [2]

Kijk nou. Die roundabouts zijn zó handig, ze hebben we meteen maar 5 in één gemaakt... Blij dat ik geen rijles heb ik Engeland!
bron: virtual tourist

Merk, maak je borst maar nat

Ik las in een vakblad dat merken zich meer moeten aantrekken van wat er op weblogs beschreven wordt. Over die merken, en vooral over hun produkten.
Dat is natuurlijk waar. Want de consument -wij- moeten er mee leven, met die produkten. Dus leek het mij een goed plan daaraan mee te doen. Maar niet met dit blog, nee, ik heb een tweede in het leven geroepen:
A s E y e B y e.

Zoals ik koop dus, letterlijk fonetisch. Ik ga hier alleen niet elke dag posten, want dan ben ik snel door m'n geld heen.
Wel ga ik hier in alle eerlijkheid vertellen wat ik van bepaalde spullen vind, & dat kan variëren van vaatwassers tot broodjes kroket, en van sportschoenen tot een ov-jaarkaart. Als het me niet bevalt is het dus 'bye-bye'...

Sylvestercross 2006

Vandaag heb ik weer eens een rondje hardgelopen buiten, als voorbereiding op de Sylvestercross 2006. Die van 2005, zie foto, heb ik nou niet echt bijster snel gelopen... dat moet beter kunnen. Hoewel het bepaald geen makkelijk parcours is, met steile stukken, zacht zand, modder, en hopelijk sneeuw, ik hoop toch die drie kilometertjes binnen de twintig minuten af te leggen... Zal ik daarvoor nieuwe schoenen aanschaffen..? Van die geweldig gave trailrunners? Of toch nog maar een keer op die oude Asics? Nou ja, eerst maar eens een beetje vaker gaan trainen... Buiten, dus niet in de sportschool!

Sms a, b, c en d naar 5757

Ik keek net naar Lotto Weekend Miljonairs. Dat is leuk, want er zijn hierbij wél vragen waarop ik het antwoord weet. Althans, meestal tot zo'n 64.000 euro. Daarna wordt het vaak te moeilijk. Dat vinden ook kandidaten, die vaak stoppen als ze al veel euro's hebben. En dan mag je, als je als kijker het juiste antwoord weet, dat antwoord sms'en. En maak je kans op de meest fantastische prijzen, zoals dit keer een Zwitserse Horlogeset. Voor hem én voor haar. Nou, dát zou ik wel willen winnen..!

Dus op het moment suprême, sms'te ik het (overigens foutieve) antwoord naar 5757. Had ik dertig seconden de tijd voor. Genoeg om vier keer te sms'en...
Wat?
Genoeg om vier keer te sms'en! Toen ik me dat realiseerde was de lol er meteen vanaf. Want natuurlijk zijn er mensen die, als ze het niet zeker weten, vier keer zullen sms'en: a, b, c en d! En die dus altijd een goed antwoord geven. Die verdienen toch geen Zwitserse Horlogeset..!
Dus ik zou zeggen, Lotto Weekend Miljonairs, óf je diskwalificeert degenen die meer dan eenmaal sms'en, óf je verkort de tijd die hebt naar, pak 'm beet, 10 seconden. Is meer dan genoeg voor één antwoord. En als je niet zo snel kunt sms'en, nou ja, kijk dan maar gewoon naar Knoop in je zakdoek.

Patat en Champagne

Gisteravond heb ik wéér iets gedaan wat voor de eerste keer was.

Wij moesten om kwart over acht in Den Haag zijn, want we gingen naar het DansTheater. Voorstelling van 4 moderne dansen, inclusief een glas champagne! Maar dat was niet wat ik voor het eerst deed. Nee, gisteravond zijn wij voor het eerst in een Drive-In geweest. Zo'n Burger King Drive-In. Want om om kwart over acht in Den Haag te zijn is tegenwoordig onmogelijk als je om zes uur vrtrekt en ook nog wilt eten in een fatsoenlijk restaurant.

De Drive-In dus. Je gaat een gangetje in, en bekijkt op een geel bord de diverse maaltijdcomponenten. Enkele meters verder is de bestelzuil. Een vriendelijk meisje kakelt door de luidspreker, en neemt je bestelling op. Dan rijd je door, naar het betaalhok. Daar betaal je. Vervolgens tuft het verder naar het volgende: het afhaalloket. Na vijf minuutjes wachten krijg je een warm, bruin zakje overhandigd. Dan rijd je naar de parkeerplaats. Want rijden met een Dubbele Whopper in je hand, waarbij de stukken tomaat en ui met behulp van mayonaiseklodders tussen je broodje je nette broek opglibberen, dat is niet aan te raden.

Zo zit je dus het ene moment te eten op een donkere parkeerplaats, beslagen ruiten, patat op het dashboard, de stoelen en op de grond, sauzige augurk en slablaadjes op je schoot, zo sta je het volgende moment met een glas champagne in je hand, tussen de Haagse kak in de lobby van het DansTheater. Dat heeft wel wat.

Mobiel bloggen

Soms moet je je bedenken, als je tenminste elke dag wilt bloggen, dat je misschien 's avonds geen tijd hebt. Dus dan blog je, de vorige dag, na twaalven. Maar hoe moet dat nou als je vakantie hebt, en geen computer ter beschikking?
Welnu, dan is hier de oplossing: de mobiele telefoon. Mobibloggen. Dat is handig! Je sms'et (sms't? smst?) je tekst en stuurt hem zo naar je blog. Dacht ik. Mobibloggen is alleen available in Amerika.

Maar 'es even kijken hoe mijn blog eruitziet op het Mobiweb dan, ook leuk.
Toen gebeurde er iets dat ik nog nooit voor elkaar gekregen heb:
Mijn Motorola Razr liep vast!! Ja 't ís natuurlijk ook een soort van computer... Maar dan wel één zonder ctrl-alt-delete toetscombinatie. Er was niks meer mee te beginnen! Dus maar afwachten totdat de accu leeg is, dacht ik sip.
Gelukkig bleek hij na tien minuten vanzelf te 'herstarten'.

Bloggen per mobi? Niet dus.

Heel belangrijk...

Actie!
Rupsvoertuigen denderen over modderwegen, maken tijdelijke bruggen waarover stoere militairen een vijandelijk bolwerk proberen in te nemen.
De actie verloopt niet makkelijk, vanwege de grootte en onoverzichtelijkheid van de vesting. Maar dankzij hun heldhaftig optreden slagen ze erin binnen twee dagen, in een heftige strijd, 25 krijgsgevangenen te maken. Speurhonden tenslotte, maken het karwei af.

Slag bij Nieuwpoort? Nee.
Afghanistan? Nee hoor.
'Tour of Duty'? Ook niet.
Xbox 360! 'Call of Duty 3'? Weer mis.
Nee, het was een ander spelletje: ontruiming van een gekraakt pand, een fort in dit geval. Fort Pannerden, om precies te zijn.
Echt belangrijk werk.

Broadband Router [2]

Ja, dat is slim. De vaatwasser aanzetten met het doosje voor de contactlenzen erin terwijl je nog niet weet hoelang het programma duurt... Langer dan ik dacht dus.
Heb ik mooi nog een uur de tijd om mijn Broadband Router aan de praat te krijgen. Wat een klereding. De site, waarop alle informatie moet staan om het geval te installeren bestaat niet meer.
'Sweex, my digital life'. Mooi niet dus. Kloteding.

Blauwtje

Omdat ik wat aan de belichting van mijn digicamera zat te prutsen, maakte ik zomaar deze foto. Mooi per ongeluk. Want wat past beter bij het depressiefste jaargetijde -de herfst-, dan deze verloren handschoen? Jammer dat het geen want is. Dan had ik een lekker somber stukje tekst kunnen schrijven:
Want jij was zo bijzonder.
Nu ben je alleengelaten en verloren.
Want ik moet je niet meer.

Spelletje

Bij de kinderopvang waar mijn vriend werkt, waren twee kinderen een bordspelletje aan het doen. Het duurde niet lang, binnen de kortste keren hielden ze er alweer mee op.
"Waarom spelen jullie niet meer?" vroeg één van de kinderleidsters.
"Omdat," zei het meisje, "we al drie keer hebben gespeeld."
"O?"
"Ja, en ik heb al drie keer verloren." Toen vond ze het niet leuk meer.
"Hoe kan dat nou?" vroeg de leidster aan het jongetje.
"Ja, nou ja. Zij speelt ook niet vals."

Broadband Router

Bijna mislukte het weer, om vandaag te posten. Wat was er aan de hand?
Ik had, bij de Media Markt uiteraard, een broadband router gekocht. Zodat ik, heel eenvoudig, mijn laptop, de grote computer en de XBox360 het internet zou kunnen laten delen.
Je plugt de kabel van de adsl-router in de broadband router en daar heb je dan vier ingangetjes waar je dan bovengenoemde apparaten op kunt aansluiten. Fluitje van een cent.

Nee, mooi niet dus. Internet kwijt, IP-adressen weg, weet ik veel maar de zaak werkte niet. Dus ik alles weer hersteld naar de oude situatie - moest namelijk nog wel bloggen. Maar - geen verbinding!! Ik begon al enigszins te stressen, en te tieren - maar wat bleek toen mijn vriend even keek, ik had een typfout gemaakt in de DNS-entry. Een 3 in een 1 veranderd en het deed het weer. Tsja, vrouwen en computers...
Ik ga het zometeen, nadat ik mijn blog heb ge-update, weer proberen. Zal wel nachtwerk worden.

Rennen

Hardlopen was vroeger ook al leuk. Ik was best wel snel. Zo liep ik als tienjarige (4e klas lagere school) tijdens een schoolkampje ergens in de bossen de 60 meter in nog geen tien seconden. Dat was niet gek. De meester was ook blij:
"Susan, als jij zo hard loopt," zei hij met een cynisch toontje aan de finish, "haal jij dan es effekes mijn cheques, ik heb het bij het begin laten liggen."
'Huh? Cheques?' dacht ik. Ik moest denken aan de kartonnen vellen met ponsgaatjes van mijn vader, met een PostCheque- GiroDienst logo erop. Met die afscheurboekjes kon je leuk bankje spelen. Maar wat moest die man daar nou nu mee?

"Cheques...?" herhaalde ik zacht.
"Ja, cheques. Het zit in het borstvakje van mijn jasje. Huphup, rennen, nu!"
Ik durfde niets meer en zette het op een lopen. Niet in tien seconden natuurlijk, het werden er minstens veertien. Aan de start gekomen spoorde ik zijn colbert op en voelde verlegen in het borstzakje. Ik vond dus niks van betaaldingen of zo, alleen een pakje tabak. Wat nu? Ik vond het eigenlijk al een enge kerel, en hij zou vast boos worden als ik met het verkeerde terugkwam. Maar hoe goed ik ook zocht; ik vond niks anders. Maar doen alsof ik het niet had begrepen dan... Nerveus holde ik terug en overhandigde hem de tabaksbaal.
"Dank je wel," zei hij, en hij vouwde meteen het pakje open. Ik begreep er niets van. Het was dus goed..?
Pas jaren later had ik het door. Samson: gewoon shag.

Doorzichtig Sarcofaagje

Zojuist zag ik de tv-reclame voor kinderen, Playmobil. Ik was geschokt.
Deden wij het vroeger nog met paarden en ridders, het moderne kind is ontevreden als het geen 'Groot Passagiersvliegtuig', 'Superset Zeehonden dressuur' (inclusief zwembad) of een 'Gele Duikboot met onderwatermotor' krijgt. Om nog maar te zwijgen van Paashaas of Halloween mobils, die niet eens meer lijken op het oude popje.

Nu moet ik natuurlijk niet gaan zeiken over vroeger - maar waar zijn die zelfbeschilderbare witte playmobillen (inclusief watervaste kleurstiften) gebleven? Die, waarbij je nog een beetje creativiteit aan de dag moest leggen? Die, waarmee je zo leuk voetbalrelletje kan spelen? Kleur er drie in de kleuren Ajax, PSV en Feyenoord en je bent klaar voor de strijd. Heel modern. Of kleur ze oranje, zaag hun armpjes los en bind ze achter weer vast, et voilà: Guantanamo Bay-tje.
Maar dat is dan allemaal natuurlijk weer te agressief, te onverantwoord.
En ik, ik was zeker onverantwoord aan het spelen: ik trok ze uit elkaar, zaagde hun ruggesteuntje eraf en speelde gehandicaptje - ik onthoofdde ze, plugde jongenshoofdje in meisjeslijfje, lijmde hun voetjes aan elkaar, totdat ik ze tot slot liet doodgaan: ik goot ze in in giethars. Doorzichtig Sarcofaagje.

Einde oefening Zomertijd

Weet het weer soms dat de zomertijd is afgelopen? Of, anders gezegd, dat de wintertijd weer is ingegaan? Want we hadden de klok nog niet teruggedraaid, of de echte herfst begon. Vandaag zelfs met hagelbuien, en koud, echt walgelijk. Dat is toch te toevallig? Precies in de week na de terugzetting gaat de temperatuur bijna tien graden omlaag...
Ik tel de dagen af, totdat ik de klok weer een uur mag vooruitzetten.
Dat zal zijn op zondagnacht 25 maart 2007.

Rijles [1]

Vandaag had ik weer Rijles. Waarom ik nu pas, op toch enigszins belegen leeftijd pas probeer Rijbewijs B te halen is een heel verhaal. Het begon ermee dat ik dacht, 'voor B komt A'. Dus wilde ik indertijd eerst m'n motor halen, hetgeen mislukt is. De reden daarvoor is nogal verbijsterend, maar daar gaat het nu niet om.

Het leuke van Rijles is, behalve het autorijden, dat het vaak voor nogal amusante conversaties zorgt. En dat ik in de stad rijd die ik zó goed van de fiets ken. Dan zegt mijn instructrice:
"Even aandacht - wat kan er hier gevaar opleveren?"
"Ehh tsja… - Leuk zeg, hier rijd ik altijd op de fiets naar huis..."
"Juist. Fietsers! En wáár kijk je naar, dan?"
"Ehm - naar alle kanten."
Zucht...

Of we naderen een kruising.
"Susan, waar op moet je letten bij het naderen van deze kruising?"
"Op alles."
En:
"We gaan... Naar links."
"Wat - hier al?"
"Ja."
"Maar het regent zo hard."

Voorrang van rechts is ook heel grappig:
"Susan..., Susan, wie heeft er voorrang?"
"Ja, die auto van rechts."
"Precies. Waarom geef je hem dat dan niet?"
"Ja nou, die auto voor me reed toch ook gewoon door."

Mijn eerste bijdrage

Als je gaat bergbeklimmen heb je een heleboel materiaal bij je. Veel van die materialen zijn van metaal en dus nogal zwaar. Dat betekent vanzelf dat je rugzak vaak ook nogal zwaar is. Eén keer was het echt zo erg, dat mijn zak 21 kilo woog. Bijna de helft van mijn eigen gewicht (53). Ik struikelde ermee op een bospad, en kwam bijna niet meer overeind.

Toen ik na een vakantie weer terug was in de stad was er iets vreemds aan de hand met mijn schouderblad. Dat veerde naar achter zodra ik mijn arm optilde om, bijvoorbeeld, een biertje te drinken. Dan stak het nogal raar uit. Ik ging ermee naar de huisarts - die mij doorverwees naar het ziekenhuis. De arts daar kon zijn geluk niet op: eindelijk zag hij deze kwetsuur 'in het echt'. Hij kende dit alleen van de boeken. Het was een soort van ontsteking, veroorzaakt door: het te veel dragen van te zware rugzakken.
Nadat hij mij verzekerd had van de onschuld van de blessure en vertelde dat het vanzelf over zou gaan, vroeg hij mij of ik tijdens een college wilde vertellen wat ik had, zodat zijn studenten het ook in het echt konden beleven.
Nou goed dan, als ik me maar niet zou hoeven uitkleden voor de klas. Dat beloofde hij. En: "Het is maar een klein klasje." Nou, dat was het helemaal niet, het was een enorme klas, met wel veertig artsen-in-opleiding.
Ik heb wat verteld en wat vragen beantwoord, het duurde misschien 5 minuten. Maar ik was enorm trots: ik had mijn eerste steentje bijgedragen aan de opleiding van studenten van de medische faculteit.

7-gaten-zaag

Mijn eerste vaatwasser is zaterdag afgeleverd. Maar - vaatwassers hebben stroom nodig, water en een afvoer. Dat was er niet. Ja, stroom wel, maar water en afvoer moesten we nog even aanleggen. Dus, naar Gamma, voor de nodige onderdelen.

En hoe maak je een groot rond gat in de vloer? Inderdaad, met een 7-gaten-zaag. Een boortje met ronde zaagbladen, in 7 maten. Vandaar de naam. De oude was dusdanig kapot dat er een nieuwe moest komen. In de gauwigheid ben ik echter vergeten dat de vloer in de keuken een stuk dikker is dan in de kamer. M.a.w. de nieuwe 7-gaten-zaag kwam niet diep genoeg. En dus zat ik gisteren de halve avond onder de grond in de kruipruimte met een niet al te scherpe beitel en een hamer het gat dieper te tikken, want, in de keuken kon ik er niet bij vanwege verwarmingsbuizen. Echt leuk. Goed voor je doorzettingsvermogen ook.

Vandaag de riolering opengezaagd, en toen paste het T-stuk er niet tussen. Omdat er niet genoeg speling zat in de gehele buis, moest ik er nog een stuk afzagen. En zat intussen in de stank van de buren, hopende dat ze het niet in hun hoofd zouden halen de balkons te gaan schoonmaken, want dan zou... nou ja, dat laat zich raden.
Maar nu is alles voor elkaar. De waterleiding heeft Wouter gesoldeerd. Niet dat ik dat niet kan -ik heb het halve koud- en warmwatercircuit voor de badkamer aangelegd- maar de rollen moesten wel een beetje verdeeld worden.
Nu staat hij heerlijk te pruttelen en te zoemen. De vaatwasser bedoel ik.

Geen blogspot

Tot mijn grote schrik was de hele .blogspot.com website donderdagavond om tien voor twaalf onbereikbaar. Had ik effe geluk dat ik mijn post van die dag ' s middags al gereed had! Je moet er toch niet aan denken te moeten cheaten, alleen omdat de website 'out of order' is en je dus niet op tijd kan posten! Want iedere dag, dat is mijn doel. Dat is al lastig genoeg, en dan moet je niet worden gefrustreerd door een 'internal server error 500'. Of zo.
Overigens, verder werkt het als een trein! Een hogesnelheidstrein wel te verstaan.

Katers

Twee katers hebben wij. Hadden wij, want inmiddels hebben we er drie. Die twee komen uit het asiel in Amerongen. De eerste leek een schatje dat zijn voorpoten zo aandoenlijk onder de tralies had doorgestoken dat ik op slag verliefd werd. Dat het eigenlijk een monstertje was, bleek direkt al toen personeel van het asiel 'm probeerde te vangen en in onze mand te doen. Hij is nu bijna drie jaar bij ons en heeft nog geen één keer op schoot gezeten...

De tweede werd 'erbij gezocht' alsof het een woon-accesoire betrof. Hij was door deze keuze zo van streek dat 'ie direkt begon over te geven. Toch zijn ze beiden erg leuk, en je merkt echt dat ze ontzettend blij zijn weg te zijn uit dat verschrikkelijke beesten-internaat.

En de derde kwam aanlopen. Het begon met 's nachts illegaal door het kattenluik te kruipen en het eten van de eerste twee te jatten. Wegjagen had geen zin. Door ons niet, en ook de twee katers hielden 'm niet tegen. Na twee maanden besloten we 'm maar te houden, of beter, te tolereren.
Hij moest alleen wel een naam krijgen. Aangezien hij rood en dik is, overal vanaf valt, eigenlijk een beetje een ADHD-kater is en zich absoluut niet weet te gedragen was een naam snel gevonden. Hij heet Wuppie.

Blokfluit

Ik heb ook wat met muziekinstrumenten.
Zo heb ik bijvoorbeeld jarenlang blokfluit gespeeld. Het enige muziekinstrument dat mijn vader wenste te betalen voor mij. Ik wilde natuurlijk eerst harpiste worden. Dat mocht niet. Wel mocht ik lid worden van een kinderkoor. Ja, dag, daar had ik geen zin in. Zingen, dát was stom. O ja - en pianoles heb ik ook gehad, want, een piano, die hadden we immers al.
Toch bleek ik in zekere mate wel talent te hebben voor het bespelen van de blokfluit. Ik ging op voor diploma 1, maar speelde zo goed en vooral zo muzikaal dat ik meteen diploma 2 kreeg.

En echt leuk - leuker dan de gewone les - was het ensemble. Met z'n vieren: sopraan, alt, tenor en bas. We draaiden dan af en toe de rollen om. Dat was alleen voor de bespeler van de bas minder leuk, omdat dan soms de condens - dat heb je met blaasinstrumenten - van je voorganger door het koperen pijpje terugliep in jouw mond. Maar goed, ik speelde toch eigenlijk het vaakst alt of sopraan. Dat was de interessantste partij, want, de leidende partij. De partij waar het om ging. De belangrijkste dus.
Want de anderen, dat waren natuurlijk alleen mijn begeleiders.

Openbaar vervoer

Soms zit ik ook in een tram. Zo zat ik vandeweek in de tram, deed even m'n ogen dicht en moest denken aan de diverse trams en metro's waar ik zoal heb ingezeten in het buitenland. De metro in Boedapest bijvoorbeeld. die zo vreselijk diep is. En dus supersnelle roltrappen heeft. Of de tram in Praag, waar je bij iedere halte in het Tsjechisch en het Engels gewaarschuwd werd voor pickpockets. Of een schoolbus om zes uur op het Poolse platteland, de enige die ochtend, tussen tientallen schoolkinderen. Miste je hem, dan was je de klos tot één uur 's middags.

Maar er is één gebeurtenis die ik nooit zal vergeten.
In Roemenië waren we aangekomen bij het grootste en drukste treinstation dat ik ooit zag, Boekarest. We gingen de metro in. We moesten staan, we hadden grote rugzakken. Er was een tien- of elfjarige jongen die in verscheurde, bloederige kleren liep, op blote voeten, overal wonden op zijn handen, zijn voeten, zijn gezicht. Hij bedelde en kreeg een paar centen van reizigers.

Hij kwam naar ons toe. Ik wilde hem geld geven en deed een poging wat uit mijn broekzak te grissen. Maar de heupband van mijn rugzak zat in de weg, ik kreeg geen munten te pakken. Ja, ik voelde wat, maar dat vond ik te weinig, het moest meer zijn. Het duurde te lang, en uiteindelijk maakte ik een gebaar van sorry-ik-heb-niks. De jongen was zo hoopvol geweest, hij had gewacht ondanks dat dat gevaarlijk was, want bedelende kinderen werden zonder pardon uit de metro gegooid, of in elkaar geslagen. Dat wist ik allemaal. Hij was diep teleurgesteld, en terecht. De metro stopte en de jongen sprong weg, eruit. O, wat schaamde ik me. Met mijn dure rugzak en mijn dure bergschoenen...

Ik wil een rijbewijs

Ik moest in Abcoude zijn. Gisterenavond. Met de trein.
Nou, dat heb ik geweten. Viel de heenweg al niet mee, de terugweg was een regelrecht drama.

Ik werd afgezet bij 'het station' van Abcoude, en moest naar Rotterdam. 'Station' is een groot woord voor dit ondergepiste, vervallen, winderige bouwval. Maar goed, mijn trein zou gaan om 23.06. 'Zou gaan'. want net toen ik naar huis belde, -ik kom eraan- werd er vrolijk omgeroepen: 'De trein van 23.06 uur naar Utrecht rijdt vandaag... niet'. Einde bericht. En flipflapfloep, de aangekondigde trein verdween van het blauwe bord. Niet vertraagd, nee, rijdt gewoon überhaupt niet.

Er zijn nog vier sporen in Abcoude. Op één ervan stond nog een trein aangekondigd, Alkmaar, zag ik vanuit de verte. Dus door de pistunnel naar de andere kant gelopen. Net toen ik het bord stond te bekijken werd er vrolijk omgeroepen: 'De trein van 23.36 uur naar Alkmaar rijdt vandaag niet'. En weer flipflapfloep. Alles weg. Niemand aanwezig, geen trein meer.
Niks meer. Godverdegodver. Wat nu? Geen geld voor een taxi, die er ook trouwens niet stonden.

Maar naar huis gebeld. Gelukkig - hij wilde mij ophalen!! Afgesproken, dus. En nu maar wachten, wachten, wachten. We hadden af en toe telefonisch contact, hij was in Gouda, voorbij Utrecht, vlakbij Abcoude. Na een uur -ik had 't intussen koud gekregen en liep een beetje rond- kwam er een politiewagen. Deze agenten vonden het nodig mij nauwlettend, tien minuten lang, vanuit hun warme auto in de gaten te houden, Alsof ik iets anders deed dan gewoon wachten. Alsof ik met een voorhamer de hele tent kort en klein aan het slaan was. Nou, ik had er wel zin in ja! Na anderhalf uur in de kou kwam mijn vriend eindelijk aangereden, in een hele warme auto...
Thuis, om kwart over een, heb ik de verwarming op 25 graden gezet. Ik ga nooit meer naar Abcoude! Al helemaal niet met de trein!

Pech onderweg

Het was noodweer gisteren, op weg van Eindhoven naar Rotterdam.
Het was verdacht druk op de A16, zelfs een uur na middernacht.
We passeerden een benzinestation.
En daarna, over een afstand van nog geen twintig kilometer: zeven auto's met motorpech.
Zou dat gelegen hebben aan de brandstof die ze daar hadden getapt?

Vroeger [2]

Toen ik een jaar of 17 was ging ik eens een regeltje graffity aanbrengen, en wel een politiek getinte leus.
Met een tas vol spuitbussen was ik midden in de nacht uit het ouderlijk huis ontsnapt om de tekst aan te gaan brengen in een, overdag, zeer druk fietstunneltje. Samen met een vriendin, die wat creatievers dan enkel een tekst van plan was, fietste ik de binnenstad in, zette fiets om de hoek en stapte zelfbewust de tunnel in.
Er was niemand. Een beetje bang voor de politie was ik wel... maar toen pakte ik de rode spuitbus en kalkte in grote letters mijn leus op de muur. Er kwam één fietser langs, die ik met een uiterst agressieve blik direkt heel snel wist te laten doorrijden...

Ik verborg snel mijn spuitbus, en liep naar achter om het resultaat te bekijken. Niet gek: heel duidelijk, mooi groot, goed leesbaar. 22 letters. Bijna vier meter breed. Trots liep ik terug naar de fiets. Maar toen groeide de twijfel, moest dat ene woord niet met een D in plaats van een T?? En: ja natuurlijk. Het werd al drukker, maar ja, zo'n goeie tekst met een spelfout: dat kon echt niet.
Dus liep ik terug en maakte van de T een D. Kwestie van een boogje eraan. Maar zoals we weten van het Groot Nationaal Dictee, de eerste ingeving is vaak de goede, zo ook toen. Dat realiseerde ik me direkt toen ik klaar was, het moest toch een T zijn! Maar ja, de D was al bijna gedroogd, en een witte spuitbus had ik niet bij me...

De volgende dag heb ik op klaarlichte dag om vijf uur, onder het toeziend oog van tientallen fietsers, de D weer in een T veranderd. Met een speciaal voor dit doel aangeschafte witte.
En niemand, die daar iets van durfde te zeggen.

Te veel keus

Het cross-seizoen begint weer.
Hardlopen bedoel ik. In de heuvels, glibberen en glijen over herfstblaadjes, stampen in de modder, heerlijk... Vooral omdat ik mezelf dan weer eens toesta een paar leuke hardloopspulletjes te kopen. Schoenen, het liefst.
Op NikeID bijvoorbeeld. Je kan hier ontelbare veel soorten schoenen in ontelbaar veel kleuren ontwerpen, en vervolgens echt laten maken.
Alles mag: roze veters, oranje zool, geel bovenwerk, paarse tong... Maar dat is nou net het probleem: dat is veel te veel keus! Ik heb op de, overigens geweldig werkende en dito ogende site, inmiddels al vier varianten van één schoen in mijn locker zitten... en... ik weet echt niet welke de mooiste is! Of dat model, is het wel dat model is dat ik hebben wil. Ik denk dat ik maar naar PerrySport ga: daar heb ik tenminste lekker weinig te kiezen.
nikeid.nike.com

Het kan zo makkelijk zijn...

Met melk...

Wij waren eens in Engeland aan het vakantiefietsen. We kwamen voorbij een gezellig ogende pub, het was meer het type herberg, een 'Inn' dus. Wij waren de enigste gasten. Behalve een lunch bestelde ik een glas melk.
De waardin liep naar achter en kwam een beetje geïrriteerd terug.
"Ik heb geen melk. De melk is op."
"O, nou ja," zei ik twijfelend, "doet u mij dan maar een kop thee."
Nu werd de waardin boos:
"Since I've got no milk I can't serve the tea now, can I?!"
Hoe had ik dat kunnen vergeten...?

Sprookje [2]

De omgeving van het grote mooie huis was niet zonder gevaren. De kleine konijntjes konden door sluwe vossen worden meegelokt, ze konden verdrinken in de modder van een groot kanaal dat om onbekende redenen werd gegraven. Ze konden in een sloot vol brandnetels vallen, wat het jongste konijntje ook inderdaad overkwam. Haar hele vacht zat vol pijnlijk stekende bultjes.
En, er waren niet veel collega-konijntjes voor de kleintjes, zodat zij niet zo veel van andere konijntjes konden leren. Want internet, dat bestond nog niet in het Konijnenbos. Als de konijntjes naar de basiskonijnenschool moesten, moesten zij altijd met vier wielen worden gebracht - omdat de weg te lang was, en te gevaarlijk. Dat was ook de reden dat Mama Konijn besloot dat er moest worden verhuisd naar een ander konijnenhol. En toen verdween de volgende hond...

Sprookje [1]

Er was eens een groot mooi huis in een groot mooi bos. Het huis had een mooie tuin. Een hele grote tuin.
De konijntjes die er woonden, onderhielden hun tuin erg goed. Papa Konijn had zelfs een kanaaltje gegraven en een bruggetje over dat kanaaltje gebouwd. Als hij veel tuinafval had, dan maakte Papa Konijn een groot vuur, vlak bij de spoorbaan, waar hij dan alles verbrandde. Treinreizigers zullen wel gedacht hebben: 'wat een vreemde konijnenfamilie woont daar.'
De familie had ook huisdieren. Maar daar bleek keer op keer iets vreemds mee aan de hand: de eerste bijvoorbeeld, een hond, liep op een dag zomaar weg.
In de buurt van het grote mooie huis, was een nog groter, nog mooier huis. Volgens Papa Konijn spookte het daar, in dat grote witte huis. Hij noemde het het 'Lucifershuis'. Zou de hond daarheen zijn gelopen?

Druiven worden jam...

...in de weer met twee grote braadpannen vol druifjes, kruidenmix van tijm en rozemarijn (ook uit eigen tuin); witte wijn en limoen.

Oogst

Vandaag moesten ze er dan toch aan geloven: de blauwe druiven werden geoogst. En wat was ik verbaasd: terwijl ik de struik dit voorjaar en deze zomer vrijwel aan haar lot heb overgelaten (slechts teruggesnoeid in januari; verder niet bijgesnoeid; niet bemest) heeft ze dit jaar voor een recordaantal trossen gezorgd! En lekker dat ze zijn...
Nu staat in de keuken ruim zeven kilo fruit te wachten op verwerking tot jam.
[heb een lekker eenvoudig recept gevonden op internet, dus... wordt vervolgd]

Lingoooo!

Afgelopen vrijdag las ik het volgende nieuws op mijn mobieltje: CDA-Kamerlid Atsma gaat dinsdag kamervragen stellen over het feit dat Lingo van de buis zal worden gehaald. Lingo? Ja, je weet wel, dat onbenullige woordspelletje.
Kamervragen...?
Afgezien van het feit dat het volkomen terecht is dit s.t.o.m.m.e. spel van de tv te halen, moet je toch wel van de pot gerukt zijn je hier in de Kamer druk over te willen maken...
En trouwens, als je 18 jaar geworden bent, dan moet je gewoon het huis uit!
(bron: nu.nl; elsevier.nl)

Jongen

Vandaag zat er een leuke jongen tegenover mij in de trein.
Of nee, hij stond. Op de banken. Hij was gekleed in een camouflagebroek.
Hij klom op de leuningen. Hij was een jaar of zes.
Zijn vader zat naast hem, en wees hem slechts terecht als hij reizigers echt hinderde. Zodat hij ongeremd kon klauteren, klimmen, en hangen aan het bagagerek.
Als ik ooit een zoon krijg moet het er zo één zijn.

Winter

Warm was het gisteren.
Toen ik 's avonds buiten kwam, klopte er iets niet. Het rook naar herfstblaadjes, de atmosfeer had iets vochtigs, het ging al schemeren hoewel het pas half zeven was.
Maar het was nog steeds bijna 20 graden. Er moet iemand geweest zijn die dat niet door had, want ik rook de geur van een haardvuur... Ik moest denken aan wantjes, kaarsen en boterletter. Toch best aardig, winter.

Gekke mensen

Toen ik vandaag naar huis fietste, het was bijna half tien, kwam ik een vreemd trio op straat tegen. Eentje had een geheel helblauw pak aan, met witte vaan of zo, ik kon het niet zo goed zien. Daarnaast liep iemand in het rood, en de derde droeg 'gewone' kleren. Ze liepen dezelfde kant uit als ik fietste, -ik was vlak bij huis- en ik dacht: 'aha, hen kan ik mooi fotograferen en op mijn blog zetten'.

Ik fietste snel door, was op tijd bij mijn voordeur, zette m'n fiets tegen de gevel en nam mijn mobiel, schietklaar, ter hand. Daar kwamen ze aangelopen. Maar voordat ik iets kon doen, sprak de rode mij aan en vroeg:
"Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Natuurlijk.
"Weet u waar de huisartsenpost is?" Dat wist ik. Ik legde hen uit hoe ze moesten lopen. Pas toen zag ik dat de helblauwe een meisje in pyama was, met haar arm gewikkeld in een enorm provisorisch aangelegd verband. Ze keek een beetje sip.
Ik heb maar geen foto meer gemaakt.

Vroeger [1]

"Wat wil je later worden?" vroeg mijn moeder mij toen ik klein was.
"Bommenwerper," antwoordde ik onschuldig. Het leek mij leuk om bommen te gooien op doelwitten beneden. Mijn moeder, die de oorlog zeer bewust heeft meegemaakt, werd wit(!)heet: "Hoe kun je zoiets zeggen, dan vermoord je alleen maar mensen!?"
Daar had ik niet bij stilgestaan.
Een paar jaar eerder had ze hetzelfde gevraagd. Toen gaf ik een bijna tegengesteld antwoord:
"Sinterklaas."
Een geschikt antwoord geven was voor haar toen een stuk makkelijker:
"Dat kan niet. Sinterklaas is een man."

Geen goud

De burgemeester van een gemeente waarvan ik de naam ben vergeten, wilde twee dappere jongens die een meisje, na een ongeluk met haar fiets, uit het water hadden gered, in het zonnetje zetten. Zij kregen een aantal DVD's, bloemen en een insigne.
"Wat zij hebben gedaan," zei de burgemeester trots, "is met geen goud te beschrijven."
Dat vind ik nou ook.
(bron: SBS6, Hart van Nederland)

wat is er gebeurd vandaag?

Niks.
Hoeft ook niet, het is zondag.
Niet de was gedaan, niet gestofzuigd, niet de vaat gedaan. Ook niet de druiven geoogst uit de tuin, of de voegen tussen de grindtegels schoongemaakt.
Ik denk dat ik maar Oblivion ga spelen. Ben inmiddels ontsnapt uit de Imperial Prison, heb een paard gestolen en... dwaal nu rond in het bos.
Er gaat een wereld voor me open...

Projectjes

Als eerste ga ik reclame maken voor mijn eerdere projectjes.
Dat is ten eerste: www.vervooroordeeld.nl
Deze site gaat over vooroordelen. Er staat een test op waarbij je na het beantwoorden van 10 vragen weet hoe bevooroordeeld je zelf bent.